See also ebooksgratis.com: no banners, no cookies, totally FREE.

CLASSICISTRANIERI HOME PAGE - YOUTUBE CHANNEL
Privacy Policy Cookie Policy Terms and Conditions
Tabela stratygraficzna - Wikipedia, wolna encyklopedia

Tabela stratygraficzna

Z Wikipedii

Trójwymiarowa tabela stratygraficzna. Schemat pokazuje upływ czasu zgodnie z ruchem wskazówek zegara.
Trójwymiarowa tabela stratygraficzna. Schemat pokazuje upływ czasu zgodnie z ruchem wskazówek zegara.

Tabela stratygraficzna jest to schemat obrazujący przebieg historii Ziemi na podstawie następstwa procesów i warstw skalnych. Obecnie przyjęta tabela stratygraficzna została ustalona przez Międzynarodową Komisję Stratygrafii (ICS).

Tabela ta jest podstawowym narzędziem pracy geologów i paleontologów. Tabela ta jednoznacznie definiuje oficjalną terminologię okresów geologicznych w historii Ziemi, dzięki czemu unika się stosowania tych samych nazw w różnych znaczeniach w publikacjach naukowych i podręcznikach z zakresu geologii i paleontologii.

W różnych opracowaniach można spotkać różne podziały stratygraficzne, z powodu ciągle trwających badań i typowania nowych profili wzorcowych (stratotypów). W obecnej oficjalnej wersji tabeli nie istnieją już okresy takie jak trzeciorzęd i czwartorzęd (zastąpione zostały przez paleogen i neogen - będące wcześniej podokresami trzeciorzędu), a niektóre powszechnie używane jednostki nie są jeszcze zatwierdzone. W tabeli ICS występują również jednostki nieobecne we wcześniejszej literaturze. Wersja ta nie definiuje również początku eoarchaiku, podczas, gdy w niektórych opracowaniach spotykamy się z datą 3800 mln i wcześniejszą erą - priskoikiem lub hadeikiem, podzielonym na 4 jednostki (późny imbryk, nektaryk, "grupy basenowe" i kryptyk), sięgające powstania Ziemi.

Kolejne okresy, wydzielone na podstawie szczątków organicznych mają różne długości. Najdokładniej podzielony eon, fanerozoik, stanowi zaledwie około 15% historii planety. Poszczególnym jednostkom przyporządkowane są kolory, którymi oznaczane są na mapach geologicznych.

Spis treści

[edytuj] Rys historyczny

Pierwsze podwaliny pod stratygrafię położył pod koniec XVII w. Niels Stensen. Stwierdził on, że warstwy skał ułożone są w określonej kolejności, i reprezentują konkretne okresy czasu. Sformułował on również zasadę superpozycji mówiącą, że każda warstwa jest najprawdopodobniej starsza od warstwy leżącej na niej, i młodsza od warstwy leżącej pod nią. Jego zasady były bardzo proste, jednak zastosowanie ich do prawdziwych skał niosło ze sobą pewne komplikacje. XVIII-wieczni geologowie zdali sobie sprawę, że:

  1. sekwencja warstw jest często zerodowana, zaburzona, pochylona, lub nawet odwrócona;
  2. warstwy, które powstały w tym samym czasie w różnych miejscach mogą być zupełnie różne;
  3. warstwa na danym obszarze reprezentuje zaledwie drobną część historii Ziemi.

Pierwsze poważne próby uporządkowania stratygrafii, które mogłyby być używane na całej Ziemi miały miejsce pod koniec XVIII w. Jednym z najważniejszych badaczy tamtego okresu był Abraham Werner. Najpopularniejsze z tych wczesnych prób dzieliły skały skorupy ziemskiej na cztery typy: pierwszorzęd, drugorzęd, trzeciorzęd i czwartorzęd. Według tej teorii każdy z tych typów skał powstał w konkretnym okresie historii ziemi. Nazwy trzeciorzęd i czwartorzęd używane były w oficjalnej nomenklaturze jeszcze pod koniec XX w.

Pionierami identyfikacji warstw na podstawie skamieniałości, które zawierają, byli na początku XIX w. William Smith, Georges Cuvier i Alexandre Brogniart. Metoda ta pozwoliła geologom na lepszy i bardziej precyzyjny podział historii Ziemi; mogli również porównywać warstwy w różnych krajach, a nawet na różnych kontynentach. Jeśli w dwóch warstwach (niezależnie od odległości między nimi i różnic w składzie) występowały te same skamieniałości, istniały duże szanse, że powstały one w tym samym czasie. Szczegółowe badania warstw i skamieniałości prowadzone w Europie latach 1820-1850, zaowocowały periodyzacją, która używana jest do chwili obecnej.

Większość geologów zajmujących się w tych czasach stratygrafią stanowili Brytyjczycy, stąd na przykład nazwy kambr, ordowik i sylur pochodzą od nazw starożytnych brytyjskich plemion (i zdefiniowane są na podstawie stratygrafii Walii). Brytyjscy geologowie są również odpowiedzialni za pogrupowanie okresów w ery, i podział trzeciorzędu i czwartorzędu na epoki.

Kiedy William Smith i Charles Lyell rozpoznali w kolejnych warstwach okresy czasu nie było jeszcze sposobu określenia ich skali czasu. Kreacjoniści proponowali ograniczenie się zaledwie do kilku tysięcy lat, podczas gdy inni sugerowali bardzo długie (lub nawet nieskończone) epoki. Przez ponad 100 lat trwały na ten temat ciągłe dyskusje, dopiero w XX wieku metody datowania na podstawie radioaktywnych izotopów pozwoliły na ustalenie konkretnych dat.

W 1977 Globalna Komisja Stratygrafii (przemianowana później na Międzynarodową Komisję Stratygrafii) podjęła wysiłki mające na celu zdefiniowanie globalnych odniesień dla jednostek geologicznych. Jej najaktualniejszym osiągnięciem jest tabela stratygraficzna, wydana w październiku 2006.

[edytuj] Tabela stratygraficzna (według ICS)

eon era okres epoka wiek faza górotwórcza opis
  fanerozoik kenozoik czwartorzęd holocen
11,5 tys
plejstocen późny
126 tys.
 
 
 
pasadeńska[1]

walachijska[1]
  • Następujące po sobie zlodowacenia i ocieplenia, wzmożone opady w strefie międzyzwrotnikowej. Obszary tundry porasta karłowata roślinność, w świecie zwierząt królują wielkie ssaki, które wymierają pod koniec epoki. Trwa ewolucja człowieka, na terenie Europy żyją obok siebie Homo neandertalensis i Homo sapiens; wykształcają się główne rasy ludzkie. Plejstocen w antropologii przypada na okres zwany paleolitem.
środkowy
781 tys.
wczesny
1,806 mln
gelas
2,588 mln
neogen pliocen piacent
3,600 mln
 
rodańska[1]
  • Antarktydę, część Ameryki Południowej i częściowo kontynenty północnej półkuli pokrywa Lądolód, Morze Śródziemne odzyskuje połączenie z Oceanem Atlantyckim, powstaje Przesmyk Panamski. Klimat ciągle się ochładza i staje bardziej suchy, trwa stepowienie dużych obszarów, rozprzestrzeniają się trawożerne kopytne.
zankl
5,332 mln
miocen messyn
7,246 mln
 
 
attycka[1]
 
 
 
 
 
 
styryjska[1]
  • Powstają Alpy i Himalaje - według teorii tektoniki płyt Afryka zderza się z Europą, a Indie zderzają się z Azją; kolejne zderzenia płyt kontynentalnych prowadzą do wypiętrzenia Gór Skalistych i Andów; Morze Tetydy zostaje zamknięte połączeniem lądowym między Afryką i Eurazją. Powstaje Morze Śródziemne. Antarktydę pokrywa lądolód. Kurczą się obszary mórz śródlądowych. W oceanach powstają prądy, które powodują wymieszanie składników odżywczych. Klimat ochładza się, w związku z czym trwa stepowienie dużych obszarów. Istnieje już większość obecnych rodzin ptaków i ssaków.
torton
11,608 mln
serrawal
13,65 mln
lang
15,97 mln
burdygał
20,43 mln
akwitan
23,03 mln
paleogen oligocen szat
28,4 (± 0,1) mln
sawska[1]
  • Klimat pozostaje ciepły przez większość okresu, pod koniec zaczyna się powoli ochładzać; wypiętrzają się Alpy. Pojawiają się pierwsze naczelne.
rupel
33,9 (± 0,1) mln
eocen priabon
37,2 (± 0,1) mln
 
helwecka[1]
 
pirenejska[1]
barton
40,4 (± 0,2) mln
lutet
48,6 (± 0,2) mln
iprez
55,8 (± 0,2) mln
paleocen tanet
58,7 (± 0,2) mln
zeland
61,7 (± 0,2) mln
dan
65,5 (± 0,3) mln
mezozoik kreda późna kreda mastrycht
70,6 (± 0,6) mln
laramijska[1]
 
 
 
 
 
 
subhercyńska[1]
  • Wielka transgresja morza. osadzają się wapienie, margle, opoki i kreda pisząca. Wśród roślin zaczynają przeważać okrytonasienne. pod koniec kredy następuje jedno z największych masowych wymierań gatunków - wymieranie kredowe. Według jedynej liczącej się obecnie teorii było ono spowodowane zderzeniem z meteorytem o średnicy ok 10km. Wyginęły wszystkie dinozaury, belemnity, amonity, wiele grup gadów morskich oraz roślin lądowych.
kampan
83,5 (± 0,7) mln
santon
85,8 (± 0,7) mln
koniak
89,3 (± 1.0) mln
turon
93,5 (± 0,8) mln
cenoman
99,6 (± 0,9) mln
wczesna kreda alb
112 (± 1,0) mln
austryjska[1]
  • Pojawia się coraz więcej roślin okrytonasiennych, lecz dalej ilościowo przeważają rośliny nagozalążkowe. Występują prymitywne ptaki, z tego okresu pochodzą znalezione w Chinach najstarsze szczątki ssaka łożyskowego - Eomai.
apt
125 (± 1,0) mln
barrem
130 (± 1,5) mln
hoteryw
136,4 (± 2,0) mln
walanżyn
140,2 (± 3,0) mln
berrias
145,5 (± 4,0) mln
jura jura późna tyton
150,8 (± 4,0) mln
neokimeryjska[1]
  • Na początku jury Pangea rozpada się na Laurazję i Gondwanę, pod koniec okresu również Gondwana zaczyna ulegać podziałowi. Często zmienia się biegunowość magnetyczna. Na początku jury następuje transgresja morza, duże obszary współczesnej Europy pokrywa morze epikontynentalne; pod koniec jury morza zaczynają się wycofywać. W jurze dolnej tworzyły się czarne iły, wapienie i margle, w środkowej piaszczyste i oolitowe rudy żelaza, a w górnej wapienie, np. oolitowe i rafowe, oraz margle. W Europie tworzą się złoża bokstytów - rudy glinu powstającej w tropikalnym klimacie z wietrzenia skaleni. W morzach trwa najbujniejszy rozwój amonitów (wydzielono opartych na nich ponad 100 poziomów stratygraficznych) i belemnitów, na lądzie dominacja wielkich gadów, pod koniec jury pojawia się archeopteryks - pierwszy ptak. Klimat jury jest ciepły, w osadach nie znaleziono dowodów żadnego zlodowacenia. Podobnie jak w triasie, żaden ląd nie leży na tyle blisko któregoś z biegunów, aby powstała czapa lodowa. W Polsce najbardziej znanym utworem jurajskim jest Wyżyna Krakowsko-Częstochowska, zbudowana z górnojurajskich wapieni.
kimeryd
155,7 (± 4,0) mln
oksford
161,2 (± 4,0) mln
jura środkowa kelowej
164,7 (± 4,0) mln
baton
167,7 (± 3,5) mln
bajos
171,6 (± 2,0) mln
aalen
175,6 (± 2,0)mln
jura wczesna toark
183 (± 1,5) mln
pliensbach
189,6 (± 1,5) mln
synemur
196,5 (± 1,0) mln
hettang
199,6 (± 0,6) mln
Trias późny trias retyk
203,6 (± 1,5) mln
starokimeryjska[1]
 
 
 
 
 
 
 
labińska[1]
noryk
216,5 (± 2,0) mln
karnik
228 (± 2,0) mln
środkowy trias ladyn
237 (± 2,0) mln
anizyk
245 (± 1,5) mln
wczesny trias olenek
249,7 (± 0,7) mln
ind
251,0 (± 0,4) mln
paleozoik perm loping czangsing
253,8 (± 0,7) mln
palatynacka[2]
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
saalska[2]
wucziaping
260,4 (± 0,7) mln
gwadalup kapitan
265,8 (± 0,7) mln
word
268 (± 0,7) mln
road
270,6 (± 0,7)
cisural kungur
275,6 (± 0,7) mln
artinsk
284,4 (± 0,7) mln
sakmar
294,6 (± 0,8) mln
assel
299 (± 0,8) mln
karbon pensylwan późny pensylwan gżel
303,9 (± 0,9) mln
 
 
asturyjska[2] 
 
 
 
 
kruszcogórska[2]
 
sudecka[2]
 
 
 
bretońska[2]
kasimow
306,5 (± 1,0) mln
środkowy pensylwan moskow
311,7 (± 1,1) mln
wczesny pensylwan baszkir
318,1 (± 1,3) mln
mississip późny mississip serpuchow
326,4 (± 1,6) mln
środkowy mississip wizen
354,3 (± 2,1) mln
wczesny mississip turnej
359,2 (± 2,5) mln
dewon późny dewon famen
374,5 (± 2,6) mln
liguryjska[2]
 
 
eryjska[2]
 
 
 
ardeńska[2]
  • Trwa erozja wyniesionych wcześniej łańcuchów górskich na północnej półkuli, co owocuje wielkimi pokładami czerwonej barwy zlepieńców i piaskowców. Klimat jest ciepły i suchy. Flora lądowa to psylofity, pierwotne paprocie, widłaki i skrzypy. Pojawiają się pierwsze zwierzęta lądowe: stawonogi i płazy tarczogłowe. Na początku okresu trwa regresja morska, następnie transgresja. Teren obecnej Polski zalany jest przez morze, na powierzchni znajdują się jedynie góry. Osady dewonu odsłaniają się w Górach Świętokrzyskich. Pod koniec okresu rozpoczęły się wstępne ruchy górotwórcze orogenezy waryscyjskiej.
fran
385,3 (± 2,6) mln
środkowy dewon żywet
391,8 (± 2,7) mln
eifel
397,5 (± 2,7) mln
wczesny dewon ems
407 (± 2,8) mln
prag
411,2 (± 2,8) mln
lochkow
416 (± 2,8) mln
sylur przydol
418,7 (± 2,7) mln
 
 
 
 
 
 
 <;;;;br/> 
krakowska[2]
ludlow ludford
421,3 (± 2,6) mln
gorst
422,9 (± 2,5) mln
wenlok homer
426,4 (± 2,4) mln
szejnwud
428,2 (± 2,3) mln
landower telicz
436 (± 1,9) mln
aeron
439 (± 1,8) mln
ruddan
443,7 (± 1,5) mln
ordowik ordowik późny hirnant
445,6 (± 1,5) mln
takońska[3]
  • Trwa transgresja morza, stąd większość osadów tego okresu to głównie morskie utwory piaszczysto-ilaste, takie jak łupki ilaste, piaskowce, wapienie czy margle. Na obszarze dzisiejszej Polski znajduje się płytkie morze. Większość kontynentów południowej półkuli tworzy Gondwanę, według teorii tektoniki płyt dryfującą od równika w kierunku bieguna południowego. Klimat jest ciepły. Na lądzie pojawiają się pierwsze paprotniki. Pod koniec tego okresu Gondwana osiągnęła szerokość polarną (wg teorii tektoniki płyt) i uległa częściowemu zlodowaceniu, nastąpiło również masowe wymieranie zwierząt (wymieranie ordowickie). W ordowiku miało miejsce nasilenie orogenezy kaledońskiej.
kat
455,8 (± 1,6) mln
sandb
460,9 (± 1,6) mln
ordowik środkowy darriwil
468,1 (± 1,6) mln
daping
471,8 (± 1,6) mln
ordowik wczesny flo
478,6 (± 1,7) mln
tremadok
488,3 (± 1,7) mln
kambr furong
492 (±?) mln
sandomierska[3]
sardyjska[3]
  • Dzięki zwiększeniu ilości tlenu nastąpiła kambryjska eksplozja ewolucyjna, która pozostawiła po sobie liczne skamieniałości i ślady organiczne - m.in. trylobity, które pojawiły się w środkowym kambrze. W kambrze pojawiły się też pierwsze strunowce (pikaia). Od dolnego kambru trwa wielka transgresja morza (maksymalna w środkowym kambrze), następnie wskutek ruchów górotwórczych następuje lekka regresja w górnym kambrze. Typowe dla tego okresu są skały osadowe pochodzenia morskiego. Teren dzisiejszej Polski leży w pobliżu równika. Utwory kambryjskie występują w Polsce na powierzchni w Górach Świętokrzyskich i Sudetach. Pod koniec kambru rozpoczyna się orogeneza kaledońska.
496 (±?) mln
paib
499 (±?) mln
oddział 3
503 (±?) mln
drum
506,5 (±?) mln
510,0 (±?) mln
oddział 2
515 (±?) mln
521 (±?) mln
oddział 1
528 (±?) mln
fortun
542,0 (± 1,0) mln
prekambr proterozoik neoproterozoik ediakar
630 mln

bajkalska
assyntyjska
kadomijska
katangijska

  • W atmosferze znajduje się coraz więcej tlenu. Utlenia on związki żelaza, dzięki czemu w okresie między 2,5 a 2 mld lat temu powstaje ponad 90% światowych rud żelaza. Około 2 mld lat temu zaczyna wykształcać się warstwa ozonowa. W dolnym proterozoiku miało miejsce pierwsze w dziejach ziemi zlodowacenie; w ciągu całej ery miało miejsce ich kilka, a największe z nich w kriogenie (ziemia-śnieżka) - istnieje hipoteza, że cała planeta pokryta była lodowcem, niezamrożone były jedynie głębie oceaniczne (podgrzewane ciepłem Ziemi). W pozostałych okresach proterozoiku klimat był ciepły, o czym świadczą pochodzące z tamtego czasu wapienie i dolomity. Trwały potężne ruchy górotwórcze, wiele skał uległo metamorfizmowi. Ok. 1,5 mld lat temu pojawiły się pierwsze organizmy zawierające jądro (Acritarcha) i organizmy wielokomórkowe. Pod koniec proterozoiku w morzach rozwinęła się fauna ediakarańska.
kriogen
850 mln
ton
1 mld
dalslandzka
mezoproterozoik sten
1,2 mld
grenwilska
ektas
1,4 mld
kalim
1,6 mld

penakaen
hudsońska
karelska

paleoproterozoik stater
1,8 mld
orosir
2,05 mld
riak
2,3 mld
sider
2,5 mld

algomijska

archaik neoarchaik
2,8 mld
kenorańska
  • Skorupa ziemska już zastygła, a jej temperatura spadła na tyle, by mogła występować woda w stanie ciekłym. Powstają kratony - zalążki przyszłych kontynentów, oraz pierwsze rudy metali. Około 3,8 mld lat liczą najstarsze pozostałości po beztlenowych i bezjądrowych organizmach. Z archaiku pochodzą pierwsze warstwy wapieni i dolomitów, na ok 2,8 mld lat temu przypada rozpowszechnienie stromatolitów. Zawartość wolnego tlenu w atmosferze jest bardzo niska. Międzynarodowa Komisja Stratygrafii nie definiuje początku tej ery, nieoficjalnie przyjmuje się jednak za dolną granicę 3,8 mld i hadeik jako erę poprzedzającą.
mezoarchaik
3,2 mld

białomorska
saamijska

paleoarchaik
3,6 mld
eoarchaik
4,0 mld
  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 Orogeneza alpejska
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 2,9 Orogeneza waryscyjska
  3. 3,0 3,1 3,2 Orogeneza kaledońska

[edytuj] Skala czasu geologicznego

Miliony lat
  • Hadeik nie jest erą zatwierdzoną oficjalnie przez ICS, użyty tu został dla przedstawienia skali czasu od powstania Ziemi.


[edytuj] Pochodzenie nazw niektórych jednostek

  • sider - od greckiego słowa sideros, oznaczającego żelazo - z powodu powstałych w tym czasie rud żelaza
  • orosir - od greckiego słowa orosira, oznaczającego łańcuch górski
  • riak - od greckiego słowa rhyax oznaczającego strumień lawy
  • stater - od greckiego słowa statheros - stabilny
  • ediakar - od australijskiego płaskowyżu Ediacara, gdzie znaleziono wiele skamieniałości (tzw. fauna ediakarańska).
  • kambr - od prowincji rzymskiej Cambria - obecnej Walii
  • ordowik - od brytyjskiego plemienia Ordowików
  • sylur - od celtyckiego plemienia Sylurów
  • dewon - od nazwy brytyjskiego hrabstwa Devonshire
  • karbon - od słowa carbo - łac. węgiel
  • perm - od wchodniorosyjskiego miasta, gdzie znajdują się wzorcowe osady tego okresu
  • trias - od greckiego słowa trias, z powodu domniemanej trójdzielności okresu
  • jura - od francusko-szwajcarskiego pasma górskiego
  • kreda - od skał węglanowych występujących na wybrzeżu Anglii, powstałych w tamtym okresie
  • eocen - w wolnym tłumaczeniu "świt nowych czasów"

[edytuj] Zobacz też

[edytuj] Bibliografia



aa - ab - af - ak - als - am - an - ang - ar - arc - as - ast - av - ay - az - ba - bar - bat_smg - bcl - be - be_x_old - bg - bh - bi - bm - bn - bo - bpy - br - bs - bug - bxr - ca - cbk_zam - cdo - ce - ceb - ch - cho - chr - chy - co - cr - crh - cs - csb - cu - cv - cy - da - de - diq - dsb - dv - dz - ee - el - eml - en - eo - es - et - eu - ext - fa - ff - fi - fiu_vro - fj - fo - fr - frp - fur - fy - ga - gan - gd - gl - glk - gn - got - gu - gv - ha - hak - haw - he - hi - hif - ho - hr - hsb - ht - hu - hy - hz - ia - id - ie - ig - ii - ik - ilo - io - is - it - iu - ja - jbo - jv - ka - kaa - kab - kg - ki - kj - kk - kl - km - kn - ko - kr - ks - ksh - ku - kv - kw - ky - la - lad - lb - lbe - lg - li - lij - lmo - ln - lo - lt - lv - map_bms - mdf - mg - mh - mi - mk - ml - mn - mo - mr - mt - mus - my - myv - mzn - na - nah - nap - nds - nds_nl - ne - new - ng - nl - nn - no - nov - nrm - nv - ny - oc - om - or - os - pa - pag - pam - pap - pdc - pi - pih - pl - pms - ps - pt - qu - quality - rm - rmy - rn - ro - roa_rup - roa_tara - ru - rw - sa - sah - sc - scn - sco - sd - se - sg - sh - si - simple - sk - sl - sm - sn - so - sr - srn - ss - st - stq - su - sv - sw - szl - ta - te - tet - tg - th - ti - tk - tl - tlh - tn - to - tpi - tr - ts - tt - tum - tw - ty - udm - ug - uk - ur - uz - ve - vec - vi - vls - vo - wa - war - wo - wuu - xal - xh - yi - yo - za - zea - zh - zh_classical - zh_min_nan - zh_yue - zu -