Avigdor Lieberman

Z Wikipedii

Avigdor Lieberman אביגדור ליברמן ur. 1958

Minister ds. strategicznych, wicepremier w rządzie Ehuda Olmerta
Okres urzędowania	od 30 października 2006 do 19 stycznia 2008
Przynależność polityczna	Yisrael Beitenu
Poprzednik	brak

Avigdor Lieberman (hebr. אביגדור ליברמן, ur. 5 czerwca 1958 w Kiszyniowie) to izraelski polityk i lider partii Yisrael Beitenu. Najbardziej znany w Izraelu z powodu jego planu ponownego wytyczenia tzw. Zielonej Linii, granicy z Autonomią Palestyńską, w taki sposób, iż tzw. meshulash ("trójkąt") stanowiący region Wadi-Ara (który stał się terytorium Izraela na mocy porozumienia z Jordanią w 1949 roku), powróciłby pod arabskie panowanie. Lieberman wyjaśnia swój pomysł tym, że praktycznie wszyscy mieszkańcy tego terenu to Palestyńczycy, którzy powinni mieszkać w granicach przyszłego państwa palestyńskiego. Oba kraje, zarówno palestyński, jak i arabski winny być zdaniem Liebermana jednolite narodowościowo.

Wielu Izraelczyków postrzega plan Liebermana jako przymusowy "transfer" populacji arabskiej, co przypomina propozycje innych skrajnie prawicowych partii politycznych. Pomimo że zrealizowanie koncepcji Liebermana nie spowoduje wygnania Arabów z ich domów, utracą oni całość izraelskich praw obywatelskich, a zwierzchność nad nimi oddana zostanie przyszłemu państwu palestyńskiemu. Izraelscy Arabowie, Partia Pracy i inne ugrupowania silnie sprzeciwiają się propozycjom Liebermana.

W maju 2006 roku Lieberman wywołał ostre reakcje o tym jak zażądał egzekucji arabskich deputowanych do Knesetu, którzy spotkali się z członkami Hamasu.^[1] W październiku 2006 roku premier Ehud Olmert i Lieberman podpisali porozumienie koalicyjne. Zgodnie z nim, Lieberman został wicepremierem i ministrem ds. strategicznych. Ta ostatnia posada została stworzona specjalnie dla niego, w związku z zagrożeniem ze strony potencjału wojskowego Iranu.^[2]

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów
z Avigdora Liebermana

[edytuj] Życiorys

Lieberman urodził się w Mołdawii, będącej wówczas częścią Związku Radzieckiego, wyemigrował do Izraela w 1978 roku.^[3] Służył w wojsku izraelskim, a potem ukończył stosunki międzynarodowe i nauki polityczne na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie.

Od 1983 do 1988 pomagał w utworzeniu Syjonistycznego Forum dla Żydów z Krajów Sowieckich, był także członkiem Zarządu Jerozolimskiej Korporacji Ekonomicznej i sekretarzem jerozolimskiej gałęzi związku zawodowego Histadrut. Od 1993 do 1996 pełnił stanowisko dyrektora generalnego partii Likud, a w latach 1996-1997 był dyrektorem generalnym biura premiera.

W 1999 utworzył i objął przywództwo w partii Yisrael Beitenu, wydawał także gazetę Yoman Yisraeli.

Został wybrany do Knessetu w 1999, gdzie pełnił stanowisko prezesa Izraelsko-Mołdawskiej Parlamentarnej Ligi Przyjaźni.

W marcu 2001, Lieberman został mianowany ministrem infrastruktury, ale zrezygnował z tego stanowiska w marcu 2002 roku. W lutym 2003 otrzymał tekę ministra transportu. Lieberman ostro opowiadał się przeciwko planowi likwidacji osiedli żydowskich w strefie Gazy, zamiast tego w maju 2004 roku zaproponował separację terytoriów zamieszkanych przez obie nacje. Plan ów stanowił, iż tylko ci Arabowie, którzy czują się "związani z Państwem Izrael" i byli "całkowicie mu lojalni", mogliby pozostać w Izraelu.[1] Jednak 30 maja premier Ariel Szaron odrzucił plan Liebermana, oświadczając m.in. "Uznajemy izraelskich Arabów za część Państwa Izrael". 4 czerwca 2004 roku, z powodu narastających sprzeciwów wobec planu Szarona, premier usunął Liebermana z rządu.

Jako lider ugrupowania Yisrael Beitenu, partii w większości złożonej z imigrantów z krajów byłego Związku Radzieckiego, opowiada się za odbieraniem obywatelstwa izraelskiego niektórym Arabom izraelskim oraz urządzaniem "testów na lojalność" dla pozostałych.[2]

W wyborach do Knessetu w 2006 roku, partia Liebermana uzyskała 11 miejsc (na 120), co w dużej mierze było zasługą zatrudnienia amerykańskiego eksperta od kampanii wyborczych, Arthura Finkelsteina. Był to wielki sukces tego ugrupowania, wykorzystującego slogan "Niet, Niet, Da" ("Nie, Nie, Tak") – opisującego sposób głosowania na ugrupowania odpowiednio Netanjahu, Olmerta i Liebermana.^[4]

Yisrael Beitenu nie weszło początkowo do rządu Olmerta. Sam Lieberman, niedługo po wyborach "zasłynął" swoją wypowiedzią z 5 maja, iż ci z arabskich deputowanych do Knessetu, którzy spotykają się z liderami Hamasu i Hezbollahu, powinni zostać osądzeni jako zdrajcy i kolaboranci.

Lieberman jest żonaty, ma trójkę dzieci.

[edytuj] Popularność

W sondażu opublikowanym w gazecie Yediot Achronot z 21 września 2006 roku, Lieberman znalazł się na drugim miejscu pod względem popularności, zaraz po Beniaminie Netanjahu. Ehud Olmert zajął dopiero piąte miejsce, uzyskując oparcie rzędu 7%.^[5]

[edytuj] Umowa koalicyjna

23 października 2006 roku, porozumienie koalicyjne z Kadimą postawiła Izraelską Partię Pracy w niełatwym położeniu, ponieważ poprzednio wielu jej prominentnych członków wyrażało sprzeciw wobec zasiadania z Liebermanem w jednym rządzie. Minister kultury, sportu, nauki i technologii, Ophir Pines-Paz powiedział m.in. minister ds. strategicznych to żart. Lieberman sam w sobie jest strategicznym zagrożeniem, i dalej: Zrobię wszystko co w mojej mocy aby zapobiec wejściu tej partii do rządu.

[edytuj] Wyjście z rządu

Wkrótce potem, jak Ehud Olmert podjął rozmowy pokojowe z palestyńskim prezydentem Mahmudem Abbasem, Lieberman zagroził opuszczeniem koalicji rządzącej. Stało się tak 17 stycznia 2008 roku – szef Yisrael Beitenu oświadczył, że jego partia wychodzi z rządu, ponieważ Kadima ma zamiar oddać Palestyńczykom ziemie zajęte w 1967 roku ^[6]. Wyjście Liebermana z rządu oznaczało tylko 67 mandatów parlamentarnych kontrolowanych przez zwolenników gabinetu Olmerta ^[7].