Kadima
Z Wikipedii
| Kadima קדימה |
|
|---|---|
| Przywódca | Ehud Olmert |
| Data założenia | 21 listopada 2005 |
| Barwy | niebiesko-białe |
| Ideologia | centryzm |
| Strona internetowa | www.kadima.org.il |
 |
|
Kadima (hebr. קדימה) – partia polityczna działająca w Izraelu, założona w połowie listopada 2005 roku przez Ariela Szarona. Początkowo do partii należeli najbliżsi współpracownicy Szarona z partii Likud. Następnie dołączyli do niej niektórzy posłowie z Partii Pracy. Jest największą partią w izraelskim parlamencie – Knesecie, posiada 29 deputowanych na 120.
Spis treści |
[edytuj] Program
Program Kadimy został po raz pierwszy publicznie przedstawiony 28 listopada 2005 roku przez ówczesną minister sprawiedliwości Tzipi Liwni, która w swoim oświadczeniu zawarła m.in. główne punkty platformy programowej nowego ugrupowania[1]:
- naród izraelski posiada historyczne prawo do całości Ziemi Izraela (hebr. Eretz Yisrael). Jednakże, w celu zapewnienia przewagi demograficznej Żydów, część tego terytorium musi zostać przekazana Arabom. W ten sposób demokratyczne państwo żydowskie zachować ma swoją tożsamość.
- Jerozolima i duże osiedla żydowskie na Zachodnim Brzegu Jordanu pozostaną pod kontrolą izraelską.
- głównym planem zakończenia izraelsko-palestyńskiego konfliktu i utworzenia niepodległego państwa Palestyńczyków pozostaje tzw. mapa drogowa. Ma ona zostać wprowadzona w życie stopniowo: rozwiązanie organizacji terrorystycznych, zebranie broni, wdrożenie zmian w systemie bezpieczeństwa w Autonomii Palestyńskiej oraz zapobieganie ponownemu wybuchowi konfliktu. Na koniec procesu, zdemilitaryzowane państwo palestyńskie, które wyrzeknie się terroryzmu, zostanie utworzone.
- izraelski system polityczny zostanie zmieniony w celu zapewnienia mu stabilności. Jedną z możliwości tego dokonania będzie uchwalenie konstytucji w formie pojedynczego aktu prawnego.
- Kadima nie wykluczyła również żadnej z partii politycznej jako ewentualnego partnera koalicyjnego.
[edytuj] Polityczne cele i postulaty
Początkowo program Kadimy był wiernym odbiciem poglądów Ariela Szarona i jego politycznych zamierzeń i decyzji. Wczesne doniesienia z obozu Szarona, tworzącego nową partię, mówiły o stworzeniu ugrupowania prawdziwie "centrowego" i "liberalnego". Wydawało się, że Szaron pragnął w ten sposób przyciągnąć do Kadimy deputowanych do Knesetu z innych partii, często o bardzo znanych w Izraelu nazwiskach, którzy byliby w stanie zaakceptować przywództwo premiera, pragnąc implementacji "umiarkowanego" programu politycznego. Szaron wierzył w możliwość realizacji tzw. mapy drogowej, w związku z bliskimi relacjami z prezydentem USA, George'em W. Bushem.
W sprawach wewnętrznych, Szaron pokazał, że pragnie dojść do porozumienia ze swoim byłym koalicyjnym partnerem, antyklerykalną Shinui (uczestniczyła ona w drugim rządzie Szarona w 2003 roku), która promowała swój program, skierowany przeciwko wpływowym ugrupowaniom reprezentującym wyznawców judaizmu ortodoksyjnego (Haredim). Jedna z takich partii, Yahadut ha-Torah, przyłączyła się do rządu Szarona w tym samym czasie, co i Partia Pracy, po opuszczeniu koalicji gabinetowej przez Shinui. W przeszłości, również Shinui nazywało się partią "centrową", ponieważ odrzucało zarówno socjalizm Partii Pracy (propagując zamiast tego ekonomię wolnorynkową), jak również sprzeciw Likudu przeciwko powstaniu palestyńskiego państwa.
Ówczesna minister sprawiedliwości Tzipi Liwni, uważana za osobę nr 2 po Szaronie na początku funkcjonowania partii, powiedziała mediom, iż Kadima ma zamiar wspomóc realizację planów utworzenia oddzielnego palestyńskiego państwa[2], co spotkało się z poparciem znanego izraelskiego lewicowca Yossiego Beilina[3]. Pomimo tego, Szaron był głównym "architektem" konstrukcji tzw. muru bezpieczeństwa, oddzielającego Zachodni Brzeg od Izraela. Koncepcja ta została skrytykowana przez lewą stronę izraelskiej sceny partyjnej. Pomimo tego, przez wielu plany te uznane zostały za pierwszy krok na drodze do końcowego ustalenia stałych granic państwa żydowskiego.
22 listopada 2005 roku, na konferencji prasowej, Szaron wspomniał iż jest za wycofaniem się z osiedli żydowskich na Zachodnim Brzegu. Odmówił jednak podania terminu oraz innych bliższych szczegółów takiej akcji.[4]
[edytuj] Historia
Kadima została założona przez premiera Ariela Szarona, tuż po tym, jak opuścił on prawicową partię Likud 21 listopada 2005 roku, w celu utworzenia nowej partii politycznej, która umożliwiłaby mu zrealizowanie planu zapewnienia pokoju na Bliskim Wschodzie za pomocą jednostronnych posunięć – m.in. zlikwidowania izraelskiego osadnictwa w Autonomii Palestyńskiej i zarysowania przyszłych granic państwa palestyńskiego.
Nazwa Kadima, która oznacza "Naprzód" lub "Do przodu", pojawiła się w pierwszych dniach po wyjściu Szarona z Likudu i spodobała się premierowi. Jednakże, nie została ona od razu nadana nowemu tworowi politycznemu, a partia początkowo nazywała się "Narodowa Odpowiedzialność" (hebr. אחריות לאומית, Ahrayaut Leumit), nazwa ta została zaproponowana przez minister sprawiedliwości Tzipi Liwni i entuzjastycznie przyjęta m.in. przez Reuvena Adlera, bliskiego współpracownika Szarona. Nazwa ta miała być tylko tymczasowym rozwiązaniem, ponieważ sondaże wykazały, że taka partia będzie bardziej rozpoznawalna niż Kadima. Partia Szarona miała stać się "Narodową Odpowiedzialnością" na stałe. Niespodziewanie jednak, 24 listopada 2005 roku obwieszczono, że została ona ostatecznie zarejestrowana pod nazwą Kadima. Uznano, że może ona mieć znaczenie dla wielu Izraelczyków, ponieważ związana jest z bojowym okrzykiem oficerów armii izraelskiej. Dodatkowo przyjęcie takiej nazwy może oznaczać chęć podkreślenia przez Szarona jego wojskowej przeszłości, w perspektywie wyborów parlamentarnych w marcu 2006 roku. "Kadima" jest ponadto słowem nie określającym jakiejkolwiek politycznej orientacji (może więc się z nim identyfikować wiele różnych osób), choć było ono używane już przez wczesnych syjonistycznych liderów, takich jak Nathan Birnbaum. Pomimo tego, takie nazwanie nowej partii zostało skrytykowane przez przywódcę Shinui, Yosefa Lapida, który stwierdził, że jest ono zbyt podobne do gazety Benito Mussoliniego, Avanti (wł. Naprzód). [1]
Jak twierdzą zwolennicy Szarona, pierwszego dnia po założeniu Kadimy, nowa partia miała prawie 150 członków, większość z nich stanowili rozłamowcy z Likudu.[2] Kilku członków Knessetu z Partii Pracy, Likudu i innych ugrupowań natychmiast przyłączyło się do Kadimy, włączając w to ministrów Ehuda Olmerta, Tzipi Liwni, Meira Sheetrita, Gideona Ezrę i Avrahama Hirschsona. Wiceministrowie Ruhama Avraham, Majalli Wahabi, Eli Aflalo, Marina Solodkin, Zeev Boim i Yaakov Edri również weszli do partii Szarona, wraz deputowanymi Likudu Ronni Bar-Onem i Omrim Szaronem. Były szef Histadrutu, Haim Ramon z Partii Pracy także zdecydował się dołączyć do nowego podmiotu na izraelskiej scenie politycznej.
30 listopada 2005 roku, Szimon Peres opuścił Partię Pracy po trwającym ponad 60 lat członkostwie w tej organizacji i oświadczył, że pomoże premierowi Arielowi Szaronowi osiągnąć pokój z Palestyńczykami. Tuż po nagłym ataku, w wyniku którego Szaron zapadł w śpiączkę, pojawiły się spekulacje, czy Peres zostanie wybrany na nowego lidera Kadimy. Jeden z sondaży wskazywał, że partia otrzyma 42 mandaty w nadchodzących wyborach z Peresem na czele, a tylko 40 pod przywództwem Ehuda Olmerta. Większość prominentnych członków Kadimy pochodziła jednak z Likudu, poparła więc Olmerta na stanowisko następcy Szarona. [3]
[edytuj] Wybory 2006
Partia wygrała wybory parlamentarne w Izraelu 2006 roku. Zdobyła 29 mandatów. Premierem został Ehud Olmert, który w ostatnim czasie wydał polecenie likwidacji osiedla Amona. Tym samym starał się w ten sposób dać dowód swojej lojalności wobec polityki jednostronnych wycofań Ariela Szarona.
[edytuj] Znani członkowie
[edytuj] Byli członkowie Likudu
Zobacz więcej w osobnym artykule: Likud.- Były deputowany i lider Likudu i premier, Ariel Szaron
- deputowany, były wicepremier, premier i minister finansów Ehud Olmert (poprzednio burmistrz Jerozolimy)
- minister obrony z Likud Shaul Mofaz (nie był deputowanym, pierwotnie odmówił wstąpienia do Kadimy)
- deputowana, minister spraw zagranicznych, minister sprawiedliwości Tzipi Liwni
- były deputowany i p.o. ministra Tzahi Hanegbi (p.o. przewodniczącego Likudu po rezygnacji Szarona, zrezygnował z miejsca w Knesecie)
- deputowany i minister bezpieczeństwa wewnętrznego Gideon Ezra
- deputowany i minister turystyki Avraham Hirschson
- deputowany i minister transportu Meir Sheetrit
- deputowany i wiceminister bezpieczeństwa wewnętrznego Yaakov Edri
- były deputowany Omri Szaron (syn Ariela Szarona)
- deputowana Marina Solodkin
- deputowany Roni Bar-On
- deputowana Ruhama Avraham
- deputowany Eli Aflalo
- deputowany Ze'ev Boim
- deputowany Majallie Whbee
- były deputowany Ronni Milo (były burmistrz Tel Awiwu)
- Yossi Ben-David, burmistrz Yehud-Monosson
- Shimon Lankri, burmistrz Akki
- Haim Barbibai, burmistrz Kiriat Szmona
- Zvi Zilker, burmistrz Aszdodu
- Yossi Nishri, burmistrz Kiriat Ono
- Zamir Ben-Ari, burmistrz Giv'at Shmuel
[edytuj] Byli członkowie Partii Pracy
Zobacz więcej w osobnym artykule: Izraelska Partia Pracy.- Deputowani były premier (obecnie prezydent Izraela) Szimon Peres
- Deputowany i były minister Haim Ramon
- Deputowana i była minister Dalia Itzik
- Były deputowany Rafi Elul
- Były deputowany Efi Oshaya
- Deputowany Eli Ben-Menachem
- Shmuel Riffman, prominenty działacz świeckiego ruchu kibucowego i przewodniczący regionalnej rady w Ramat Hanegev
- Meir Nitzan, burmistrz Riszon Le Syjon
- Menachem Ariav, burmistrz Nazareth 'Illit
- Tallal Kirnaui, burmistrz miasta Rahat, zamieszkanego w większości przez izraelskich Beduinów
- Shuki Forer, burmistrz Rehovot
- Nava Barak, była żona Ehuda Baraka
[edytuj] Członkowie wywodzący się z innych partii
- Szas: deputowany David Tal
- Yisrael Beitenu: deputowany Michael Nudelman
- Shinui: prof. Uriel Reichman, burmistrz Hajfy i były deputowany Yona Yahav
[edytuj] Inni prominentni członkowie
- Avi Dichter, były szef Szabaku
- Ronit Tirosh, dyrektor generalny w ministerstwie edukacji
- Azzam Azzam, izraelski druz oskarżony o szpiegostwo na rzecz Izraela w Egipcie i skazany na 8 lat więzienia
- Haim Erez, generał rezerwy, były dowódca Okręgu Południowego i były prezes Israeli Chemicals.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Przypisy
Reprezentowane w siedemnastym Knessecie (120 deputowanych): Kadima (29) • Partia Pracy (19) • Szas (12) • Likud (12) • Yisrael Beitenu (11) • Halchud HaLeumi-Mafdal (9) • Gil (7) • Yahadut ha-Torah (6) • Meretz-Yachad (5) • Raam-Ta'al (3) • Hadasz (3) • Balad (3)
Inne: Ale Yarok • Chayil • HaYeruqim • Hetz • Shinui • Tzomet
