Izraelska Unia Narodowa
Z Wikipedii
| Izraelska Unia Narodowa האיחוד הלאומי |
|
| Lider | Benyamin Elon |
| Data założenia | 1999 |
| Ideologia polityczna | nacjonalizm, syjonizm religijny |
| Poglądy gospodarcze | państwo socjalne |
| Barwy | pomarańczowy |
| Obecni posłowie (%) | 6 (sojusz HaIchud HaLeumi - Mafdal - 9 miejsc, 6.9%) |
| http://leumi.org.il/default.asp | |
Izraelska Unia Narodowa (hebr. Halchud HaLeumi, האיחוד הלאומי) - izraelskie skrajnie prawicowe [1] ugrupowanie polityczne powstałe z połączenia trzech partii: Moledet (Ojczyzna), Tkuma (Odrodzenie) i Herut - Ruch Narodowy (zastąpionej później przez Odnowioną Partię Religijnego Syjonizmu). Te trzy organizacje wciąż operują samodzielnie, ale wystawiają wspólną listę w wyborach do Knessetu. Do 2005 roku w skład Unii wchodził też Yisrael Beitenu po przywództwem Avigdora Libermana. 9 lutego 2006 Izraelska Unia Narodowa utworzyła wspólną listę z Narodową Partią Religijną (Mafdalem) w wyborach z 28 marca 2006 roku. Ta wspólna lista, z której weszło do parlamentu 9 deputowanych to Halchud HaLeumi - Mafdal.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Unia Narodowa została utworzona w 1999 roku, przed wyborami, które odbyły się w tymże roku. Była sojuszem partii Moledet, Tkuma i Herut - Ruch Narodowy. Udało jej się zdobyć 4 miejsca w Knessecie. W 2001 stan posiadania zwiększył się niemal dwukrotnie, ponieważ do sojuszu dołączyło ugrupowanie rosyjskojęzycznych imigrantów, Yisrael Beitenu [2].
Po zwycięstwie Ariela Szarona w wyborach na premiera w 2001 roku, partia weszła w skład koalicji rządowej (Rządu Jedności Narodowej), a jej lider Rehavam Zeevi został ministrem turystyki, a szef Yisrael Beitenu, Avigdor Lieberman - ministrem infrastruktury narodowej. Gdy Zeevi został zamordowany przez Palestyńczyków 17 października 2001 roku, Benyamin Elon (z Moledet) zastąpił Zeeviego, podczas gdy Lieberman został szefem całego sojuszu.
Przed wyborami 2003 roku, Herut postanowił wyjść z sojuszu. Po otrzymaniu 7 mandatów parlamentarnych, Unia została włączona w skład drugiej koalicji rządowej Szarona, wraz z Likudem, Shinui, Narodową Partią Religijną i Israel Ba-Aliya. Elon i Lieberman objęli resorty odpowiednio: turystyki i transportu. Z powodu sprzeciwu wobec likwidacji osiedli żydowskich w Strefie Gazy (głównie dlatego, że członek Tkumy Zvi Hendel mieszkał w osiedli Gush Katif), ministrowie Unii Narodowej Elon i Lieberman zostali zdymisjonowani [3]. Ten pierwszy usiłował uniknąć swego losu i zagłosować na forum zebrania rady ministrów przeciwko planowi Szarona, uciekając uprzednio przed doręczycielem z aktem odwołania [4]. Ostatecznie partia opuściła koalicję.
Unia Narodowa została następnie zasilona przez Odnowioną Partię Religijnego Syjonizmu, która odłączyła się uprzednio od Narodowej Partii Religijnej (ugrupowanie to postanowiło pozostać w koalicji rządowej Szarona). Po rozpoczęciu realizacji planu Ariela Szarona, Unia przyjęła za swój kolor pomarańczowy, twierdząc, że reprezentuje on syjonistycznego ducha i połączenie tej ideologii z judaizmem.
W 2005 roku Yisrael Beitenu opuścił sojusz, startując samodzielnie w wyborach 2006 roku [2]. Tuż przed wyborami, do Unii przyłączyła się Narodowa Partia Religijna (Mafdal). Razem oba ugrupowania utworzyły wspólny sojusz (HaIchud HaLeumi - Mafdal) [2]. Podmiot ten przyjął bardziej socjalny program. Udało mu się także uzyskać poparcie głównych rabinów ruchu religijnego syjonizmu (takich jak np. Abraham Shapira), jak również zrzeszenia osób niepełnosprawnych (dzięki propozycjom legislacyjnym Mafdalu, korzystnym dla niepełnosprawnych). Sojusz ten w kampanii wyborczej używał sloganu "Nowa wschodząca prawica" (hebr.: ימין חדש עולה, Yamin Hadash Oleh). Ostatecznie uzyskał 9 miejsc w Knessecie, z czego dla Unii Narodowej przypadło 6.
[edytuj] Program
Sojusz posiada wspólną platformę programową, w której skupia się przede wszystkim na reprezentowaniu interesów osadników żydowskich. Opowiada się także za zwiększeniem sił wojskowych biorących udział w walce z terroryzmem i bardziej zdecydowanymi działaniami skierowanymi przeciwko terrorystom palestyńskim. Ugrupowanie odrzuca wszelkie ustalenia pokojowe, zwłaszcza te bazująca ne porozumieniach z Oslo - postrzega je jako niebezpieczne dla Izraela. Postuluje także dobrowolny transfer ludności palestyńskiej z Zachodniego Brzeg do krajów arabskich. Pomimo tych wspólnych cech programu Unii Narodowej, poszczególne elementy składowe sojuszu skupiają się na niektórych jego elementach:
- Moledet zajmuje się głównie kwestiami transferu i ogólnymi sprawami bezpieczeństwa narodowego. Partia te składa się po połowie z Żydów ortodoksyjnych i nieortodoksyjnych, a część jej zwolenników sympatyzuje również z Narodową Partią Religijną.
- Tkuma reprezentuje ortodoksów. Zazwyczaj używa w wewnątrzpartyjnym dyskursie argumentów związanych z religią i Torą.
- Odnowiona Partia Religijnego Syjonizmu reprezentuje frakcję złożoną z nacjonalistycznych ultraortodoksów (Hardal). Skupiają się oni na kwestiach popierania osadnictwa, zwalczania terroryzmu i poprawiania statusu syjonizmu religijnego w państwie.
[edytuj] Wyniki wyborcze
| Wybory | Liczba mandatów (na 120) | Miejsce | Liczba głosów | Procent głosów | Zmiana |
|---|---|---|---|---|---|
| 1999 [5] | 4 | 11. | 100.181 | 2,6% | plus 4 |
| 2003 [6] | 3 (7)* | 5.** | 173.973** | 5,53%** | minus 1 |
| 2006 [7] | 6 (9)*** | 6.** | 223.838** | 6,9%** | plus 3 |
* W wyborach w 2003 roku Unia Narodowa wystartowała ze wspólnej listy z Yisrael Beitenu. W nawiasie suma mandatów uzyskanych przez obie partie.
** Dane dla całej listy.
*** W wyborach w 2006 roku Unia Narodowa wystartowała ze wspólnej listy z Narodową Partią Religijną (Mafdal). W nawiasie suma mandatów uzyskanych przez obie partie.
Źródło danych: Oficjalna strona Knessetu.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona Izraelskiej Unii Narodowej (he) (en) (ru) (fr)
- Dane o ugrupowaniu na stronie Knessetu (en)
Przypisy
- ↑ Krzysztof Chaczko: System polityczny Izraela (pl). [dostęp 7 lutego 2008].
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Ichud Leumi (en). [dostęp 7 lutego 2008].
- ↑ Sharon Fires 2 Cabinet Ministers On Eve of Vote on Gaza Plan (en). [dostęp 5 czerwca 2004].
- ↑ Caroline B. Glick: Benny Elon Interview (en). [dostęp 7 lutego 2008].
- ↑ Fifteenth Knesset (en). [dostęp 17 stycznia 2008].
- ↑ Sixteenth Knesset (en). [dostęp 17 stycznia 2008].
- ↑ Elections fot the 17th Knesset (en). [dostęp 17 stycznia 2008].
Reprezentowane w siedemnastym Knessecie (120 deputowanych): Kadima (29) • Partia Pracy (19) • Szas (12) • Likud (12) • Yisrael Beitenu (11) • Halchud HaLeumi-Mafdal (9) • Gil (7) • Yahadut ha-Torah (6) • Meretz-Yachad (5) • Raam-Ta'al (3) • Hadasz (3) • Balad (3)
Inne: Ale Yarok • Chayil • HaYeruqim • Hetz • Shinui • Tzomet
