Zygmunt Łempicki

Z Wikipedii

Zygmunt Łempicki (ur. 11 maja 1886 w Sanoku, zamordowany 21 czerwca 1943 w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu), profesor literatury niemieckiej, teoretyk literatury.

W latach 1904-1908 studiował filologię germańską i klasyczną na Uniwersytecie Jana Kazimierza, a także filozofię u Kazimierza Ajdukiewicza. Studia uzupełniał w Berlinie i Getyndze. Pracował jako nauczyciel gimnazjalny we Lwowie. W 1916 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1919 był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, kierownikiem katedry literatury i języka niemieckiego. Należał m.in. do PAU, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Towarzystwa Naukowego Lwowskiego, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Polskiego Towarzystwa Neofilologicznego.

Był żonaty z Marią Wandą z Rehmanów (ur. 1888, zm. 1967), córką geografa, profesora Uniwersytetu Lwowskiego Antoniego Rehmana.

Publikował recenzje teatralne, muzyczne i literackie, a także artykuły dotyczące polityki i życia społecznego i gospodarczego na łamach m.in. "Pamiętnika Literackiego", "Ruchu Literackiego", "Kuriera Polskiego" i "Kuriera Warszawskiego". Redagował wydawanie encyklopedii młodzieżowej Świat i życie (pięć tomów, 1933-1936).

Niektóre prace:

• W sprawie uzasadnienia poetyki czystej (1921)
• Idea a osobowość w historii literatury (1920)
• Literatura, poezja, życie (1936)
• Pozytywizm, neoidealizm i neopozytywizm w historii literatury (1939)
• Twórca i dzieło w poezji (1948)
• Osnowa, wątek, motyw (1926)
• Geschichte der deutschen Literaturwissenschaft (1920)
• Renesans, Oswiecenie, Romantyzm (1923).

Źródła:

• biografia w: Zygmunt Łempicki, Wybór pism, t. 1-2, Warszawa 1966
• Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa 1984