Zofia Romanowiczowa
Z Wikipedii
Zofia Romanowiczowa z domu Górska (ur. 18 października 1922 r. w Radomiu), polska pisarka i tłumaczka.
Córka Zygmunta Górskiego i Marianny ze Stolińskich. Podczas okupacji hitlerowskiej była łączniczką ZWZ/AK. Aresztowana przez gestapo i do 1945 więziona w obozach koncentracyjnych Ravensbrück i Neu-Rohlau.
Współpracowała z "Kulturą" w latach powojennych. Przebywała we Włoszech i Francji. W 1964 otrzymała Nagrodę Fundacji im. Kościelskich. Znalazła się wśród intelektualistów, którzy w styczniu 1976 podpisali deklarację solidarnościową List 59.
Jej mężem jest Kazimierz Romanowicz (ur. 1916), księgarz, wydawca, z którym w latach 1946-1996 współtworzyła księgarnię i wydawnictwo "Libella", oraz Galerię Lambert, mieszczące się na paryskiej Wyspie św. Ludwika - jeden z ważniejszych ośrodków emigracji polskiej na obczyźnie po II wojnie światowej.
Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
[edytuj] Twórczość
- 1945 - Tomuś (opowiadanie)
- 1956 - Baśka i Barbara
- 1961 - Wciąż stoję w ogniu(wiersze obozowe z Ravensbrück)
- 1961 - Przejście przez Morze Czerwone
- 1963 - Słońce dziesięciu linii
- 1963 - Brewiarz miłości (antologia przekładów liryki staroprowansalskiej)
- 1964 - Szklana kula
- 1965 - Próby i zmiany
- 1968 - Łagodne oko błękitu
- 1977 - Groby Napoleona
- 1977 - Sono felice
- 1980 - Skrytki
- 1984 - Na wyspie
- 1995 - Ruchome schody
- 2001 - Trybulacje proboszcza P.
