Zakon Smoka
Z Wikipedii
Zakon Smoka (niem. Drachenorden, łac. Societas Draconistrarum), zakon rycerski, wzorowany na serbskim zakonie rycerskim św. Jerzego (1318), założony w 1408 przez króla Węgier Zygmunta Luksemburczyka. Zgodnie ze swoją ustawą, która przetrwała w kopii z roku 1707, zakon miał bronić Krzyża Pańskiego i walczyć z niewiernymi (przeważnie Turkami).
Pierwotny zakon miał dwudziestu czterech członków, włączając takie godne uwagi osoby jak:
- Zygmunt Luksemburczyk, król Węgier, cesarz rzymski (od 1434),
- Władysław Jagiełło, król Polski,
- Alfonso V Aragoński, król Neapolu,
- Witold, wielki książę litewski,
- Krzysztof III, książę Bawarii i król Danii,
- Vlad II Diabeł, nazywany także Vlad II Dracul, hospodar wołoski,
- Ścibor ze Ściborzyc, możnowładca Górnych Węgier.
[edytuj] Godło
Godłem zakonu był tzw. Herb Smoka, który przedstawiał zwiniętego w kłębek, ziejącego ogniem smoka oraz napis po łacinie O Quam Misericors est Deus, Pius et Justus (o jakże miłosierny sprawiedliwy i łagodny jest Bóg !). Na rewersie widniał czerwony krzyż św. Jerzego w polu srebrnym. Ciekawostką jest, że od symboli Zakonu Smoka wywodziło się wiele herbów, np. herb rodu Batory (smocze zęby).
[edytuj] Funkcje i zakończenie działalności
Jednym z głównych celów zakonu była ochrona chrześcijańskiej Europy przed islamskim Imperium Osmańskim, które atakowało Bałkany. Oficjalne zakończenie działalności Zakonu Smoka nie miało miejsca. Czas zweryfikował sojusze zawiązane na potrzeby Zakonu gdy muzułmanie masowo przestali już zagrażać Europie.