Wołodymyr Antonow-Owsijenko

Z Wikipedii

Wołodymyr Antonow-Owsijenko (ur. 21 marca 1883 w Czernihowie, zm. 10 lutego 1938) — radziecki wojskowy pochodzenia ukraińskiego, dyplomata.

Urodził się w rodzinie rosyjskiego oficera. W latach 1902-1904 edukował się w Woroneskim Korpusie Kadetów, następnie w junkierskiej szkole oficerskiej w Petersburgu.

W 1903 wstąpił do Rosyjskiej Socjal-Demokratycznej Partii Robotniczej. W 1905 był organizatorem zbrojnych wystąpień w Nowej Aleksandrii i Sewastopolu. W następnych latach działał w konspiracji, organizując ruch komunistyczny w Finlandii, Petersburgu i Moskwie. Był wielokrotnie aresztowany. W 1910 wyemigrował do Francji, gdzie przyłączył się do mienszewików. W maju 1917 przystąpił do bolszewików, był jednym z przywódców powstania w Piotrogradzie.

Brał udział w opracowaniu planów wojennych przeciw Ukraińskiej Republice Ludowej. 26 grudnia 1917 na czele wojsk bolszewickich opanował Charków, który stał się siedzibą marionetkowego rządu bolszewickiego. W 1918 dowodził atakiem bolszewickim na Ukrainę, wiosną został mianowany głównodowodzącym wojsk radzieckiej Ukrainy. Od stycznia do czerwca 1919 dowodził Frontem Zachodnim.

Od sierpnia 1922 do lutego 1924 był przewodniczącym Biura Politycznego, z którego został usunięty za współpracę z trockistami w 1928.

Od 1925 działał w dyplomacji - był ambasadorem ZSRR w Czechosłowacji, Litwie i Polsce. W latach 1934-1935 był prokuratorem generalnym ZSRR. W czasie wojny domowej w Hiszpanii był generalnym konsulem ZSRR w Barcelonie. W 1937 - naczelnym komisarzem sądownictwa ZSRR. W 1938 został aresztowany i rozstrzelany jako trockista.

Jest autorem pamiętników "Zapyski pro Hromadiansku Wijnu" w czterech tomach.