Tasiemiec psi

Z Wikipedii

Tasiemiec psi
Dorosły osobnik
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	płazińce
Gromada	tasiemce
Rząd	Cyclophyllidea
Rodzaj	Dipylidium
Gatunek	Tasiemiec psi
Nazwa systematyczna
Dipylidium caninum
(Linnaeus, 1758) Leuckart, 1863

Tasiemiec psi (Dipylidium caninum) – gatunek tasiemca, pasożytujący u psowatych, kotowatych i innych mięsożernych ssaków, a także sporadycznie u człowieka. Choroba wywoływana przez tasiemca psiego, dipylidoza (ang. dipylidosis), zazwyczaj ma u człowieka przebieg bezobjawowy.

Spis treści

1 Charakterystyka pasożyta i cykl życiowy
2 Dipylidoza
3 Przypisy
4 Bibliografia
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Charakterystyka pasożyta i cykl życiowy

Cykl życiowy tasiemca psiego.

Tasiemiec psi jest kosmopolitycznym pasożytem, spotykanym w jelicie cienkim psów, kotów, lisów i innych mięsożernych ssaków. Skoleks tasiemca psiego wyposażony jest w cztery przyssawki i 4–7 rzędów haczyków. Proglotydy tego gatunku, po oderwaniu się od strobilii, mają zdolność samodzielnego poruszania się. Żywicielem pośrednim pasożyta są owady (larwy pcheł i postaci imaginalne wszołów), larwa typu cysticerkoid rozwija się w ich hemocelu. Po metamorfozie larw cysticerkoid pozostaje w ich organizmie.

[edytuj] Dipylidoza

	Dipylidoza
(dipylidosis)
ICD-10:	B71.1
B71.1.0 {{{X.0}}}
B71.1.1 {{{X.1}}}
B71.1.2 {{{X.2}}}
B71.1.3 {{{X.3}}}
B71.1.4 {{{X.4}}}
B71.1.5 {{{X.5}}}
B71.1.6 {{{X.6}}}
B71.1.7 {{{X.7}}}
B71.1.8 {{{X.8}}}
B71.1.9 {{{X.9}}}

Objawy i przebieg

Większość infestacji Dipylidium caninum jest bezobjawowa. Zwierzęta zarażone tasiemcem przejawiają zachowania wskazujące na świąd okolicy odbytu (takie jak pocieranie nią o trawę lub chodnik). Mogą wystąpić objawy zaburzenia pracy przewodu pokarmowego. Najbardziej zaskakującą cechą zarażenia jest wydalanie proglotydów pasożyta. Mogą one być znajdywane w okolicy odbytu, w kale, pieluchach, niekiedy w pomieszczeniach w których przebywają zwierzęta i zarażone dzieci. Świeżo wydalone proglotydy mają zdolność ruchu i mogą być omyłkowo brane za czerwie much.

Epidemiologia

Tasiemiec psi spotykany jest na całym świecie. Zarażenia ludzi notowano w Europie, na Filipinach, w Chinach, Japonii, Argentynie i USA.

Rozpoznanie

Pakiet jaj tasiemca psiego zawierający 8 jaj.

Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu jaj lub proglotydów pasożyta w kale. Pojedyncze jajo jest okrągłe lub owalne i ma wielkość 35-40 µm (31-50 µm x 27-48 µm)i zawiera onkosferę zaopatrzoną w sześć haczyków. Jaja tworzą pakiety; w pakiecie znajduje się 5-15 (niekiedy więcej) jaj^[1].

Leczenie

Lekiem z wyboru jest prazykwantel w jednorazowej dawce 5-10 mg/kg masy ciała p.o., ewentualnie niklozamid (jednorazowo 2 g p.o. w dwóch dawkach w odstępie godzinnym)^[2].

Przypisy

↑ Dipylidium caninum infection. CDC Division of Parasitic Diseases. [dostęp 18 października 2007].
↑ Rosenblatt JE. Antiparasitic agents. Mayo Clin Proc. 74, 11, 1161-75. 1999. PMID 10560606.

[edytuj] Bibliografia

Parazytologia i akroentomologia medyczna. Antoni Deryło (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, ss. 229-231. ISBN 83-01-13804-1.
Inwazje i choroby pasożytnicze. W: Zbigniew Pawłowski: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 480. ISBN 83-200-2748-9.