Sojusz Trzech Cesarzy
Z Wikipedii
Sojusz Trzech Cesarzy – porozumienie monarchów Rosji, Niemiec i Austro-Węgier sformalizowane 22 października 1873, na mocy którego zobowiązywali się oni do wzajemnych konsultacji w razie rozbieżnych interesów, zachowania pokoju w Europie oraz szukania wspólnego rozwiązania w razie agresji państw trzecich.
Spis treści |
[edytuj] Sytuacja po zjednoczeniu Niemiec
Początek lat 70. XIX wieku przyniósł zmiany w polityce Austro-Węgierskiej. Z ministerstwa spraw zagranicznych odszedł Friedrich von Beust, rzecznik polityki rywalizacji z Rzeszą. 8 listopada 1871 jego miejsce zajął Gyula Andrássy, Węgier z pochodzenia, zwolennik zwiększenia roli C. K. Monarchii na Bałkanach. Uważał on, że jedynym państwem, które mogłyby poprzeć taką politykę są właśnie Niemcy, do tej pory w tym regionie nieobecne. Zwrot ten spotkał się z życzliwą reakcją Niemiec, które nie uznawały już Austro-Węgier za swojego głównego rywala[1] Dodatkowo kanclerz Bismarck dostrzegał możliwość zajęcia pozycji mediatora pomiędzy Rosją a Austro-Węgrami. Dodatkowo obawiał się on porozumienia Rosji z pokonaną Francją, w związku z czym już w 1871 podjął zabiegi dyplomatyczne mające dokonać zbliżenia obu dworów północnych.
W lutym 1871 cesarz Wilhelm I wysłał do cara Aleksandra II telegram z wyrazami wdzięczności za postawę Rosji w wojnie z Francją. Poza tym kanclerz zaczął podkreślać wspólnotę interesów obu państw, zwłaszcza w kontekście sprawy polskiej. Starano się też podkreślać dobre relacje łączące Hohenzollernów z Romanowami.
[edytuj] Zawarcie układów
We wrześniu 1872 doszło do spotkania trzech monarchów w Berlinie. Nie podpisano wówczas żadnych formalnych aktów, jednak doszło do porozumienia w kwestii dążenia do umocnienia pozycji trzech dynastii w czasach walki społeczeństw o liberalizację systemów. Ponadto Niemcy podkreśliły swoje poszanowanie dla integralności terytorialnej Austro-Węgier, a Aleksander II i Franciszek Józef I zgodzili się na wspólne konsultacje w kwestiach polityki bałkańskiej. 6 maja 1873 w Petersburgu doszło do zawarcia tajnej konwencji wojskowej pomiędzy cesarzem niemieckim i rosyjskim.[2] Na mocy porozumienia oba państwa zobowiązały się do utrwalenia stanu pokoju istniejącego obecnie w Europie i oddalenia ryzyka wojny oraz wzajemnej pomocy w liczbie 200 tysięcy ludzi w oddziałach bojowych w razie agresji państw trzecich. O treści konwencji poinformowana monarchę Austro-Węgier, a 6 czerwca 1873 w Schönbrunn zawarto porozumienie rosyjsko-austro-węgierskie. Władcy zobowiązali się w nim do wzajemnych konsultacji w razie rozbieżności punktów widzenia, zachowania, a jeśli trzeba, narzucenia pokoju w Europie oraz znalezienie porozumienia w razie agresji innego mocarstwa. 22 października 1873 do powyższego układu dołączył cesarz Wilhelm I, co zakończyło proces formalizowania Sojuszu Trzech Cesarzy.
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ Stąd łagodne potraktowanie przegranej Austrii w traktacie z 1866.
- ↑ Podpisy na dokumencie złożyli gen. Fiodor Fiodorowicz Berg oraz feldmarszałek Helmuth von Moltke.
[edytuj] Źródła
- Wiesław Dobrzycki: Europa od zjednoczenia Niemiec do I wojny światowej. W: Wiesław Dobrzycki: Historia stosunków międzynarodowych 1815-1945. Wyd. X. Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, 2007, ss. 157-159. ISBN 978-83-7383-062-2.
