Słowianie połabscy
Z Wikipedii
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Słowianie połabscy, Połabianie - plemiona zachodniosłowiańskie z grupy plemion lechickich, zamieszkujące od VI wieku ziemie między Morzem Bałtyckim, Łabą, Hawelą i Odrą. Od wschodu graniczyli z Lubuszanami i Pomorzanami, od zachodu z Sasami, od południa zaś z plemionami Czeskimi.
Spis treści |
[edytuj] Podział plemion połabskich
Najważniejsze plemiona wchodzące w skład Połabian to:
- Wieleci: Czrezpienianie, Chyżanie, Doleńcy, Doszanie, Nieletycy, Ranowie, Redarowie, Rzeczanie, Stodoranie, Wkrzanie. Zamieszkiwali część środkową (dorzecze rzeki Sprewy i Hoboli), oraz część północno-zachodnią Połabia.
- Obodrzyce - związek obodrycki - oraz związani z nimi: Bytyńcy, Drzewianie, Glinianie, Morzyczanie, Smolińcy, Wagrowie, Warnowie. Zamieszkiwali na północno-zachodnim Połabiu.
- Serbowie Połabscy - związek plemion serbskich, Głomacze-Dalemińcy, Łużyczanie, Milczanie, Sprewianie, Chutyzi, Susłowie, Kolędycze, Żyrmunty, Żytyczanie. Zamieszkiwali na południu Połabia. Część plemion serbskich przesiedliła się na Bałkany.
[edytuj] Język Słowian połabskich
Słowianie połabscy posługiwali się językami połabskimi, spokrewnionymi blisko z językiem pomorskim, polskim oraz czeskim (łącznie języki, wraz ze słowackim, tworzą grupę języków zachodniosłowiańskich).
[edytuj] Historia
Słowianie połabscy zamieszkiwali tereny między Morzem Bałtyckim, Łabą, Hawelą i Odrą od VI wieku. We wczesnym średniowieczu stali się celem ekspansji Karola Wielkiego, a później najazdów Sasów. Obodrzyce i Wieleci w VII wieku dostali się pod wpływy państwa Franków. Wyzwolili się z nich w 983.
W roku 1108 biskupi niemieccy ogłaszają manifest nawołujący do ekspansji na ziemie Słowian połabskich. W XII wieku mają miejsce tzw. Krucjaty połabskie - zbrojne wyprawy wojenne zorganizowane z upoważnienia papieża Eugeniusza III. Feudałowie niemieccy kierują oręż przeciwko pogańskim plemionom słowian połabskich. W wyniku licznych wypraw krzyżowych, w których brali udział także schrystianizowani wcześniej władcy polscy, wiele z tych plemion zostaje ujarzmionych. Najdłużej (do pocz. XVIII wieku) ich język i obyczaje zachowały się na zachód od dolnej Łaby, gdzie mieszkali potomkowie Drzewian. Jedynym władcą słowiańskim który oparł się chrystianizacji i odparł krucjatę był książę Niklot.