Max Bielschowsky
Z Wikipedii
Max Bielschowsky (ur. 19 lutego 1869 we Wrocławiu, zm. 15 sierpnia 1940 w Londynie) – niemiecki neuropatolog.
Max Bielschowsky urodził się we Wrocławiu. Jego ojciec prowadził własny handel. Bielschowsky studiował we Wrocławiu, Berlinie i Monachium, gdzie został doktorem medycyny w 1893.
Od dzieciństwa interesował się mózgiem. Po zakończeniu studiów zaczął rozwijać swoje zainteresowania, najpierw razem z Ludwigiem Edingerem (1855-1918) w słynnym Senckenberg Pathologisches Institut w Franfurcie nad Menem. Kierujący w tym czasie instytutem Carl Weigert (1845-1904) zainteresował Bielschowsky'ego technikami barwienia preparatów neuropatologicznych. Między 1896 a 1904 Bielschowsky był asystentem psychiatry Emanuela Mendla (1839-1907) w jego berlińskim laboratorium. W tym czasie zaczął publikować pierwsze, wysoko ocenione prace naukowe. W 1886 roku wraz z Paulem Schusterem opisał zmiany histopatologiczne w stwardnieniu rozsianym. Pionierskie prace Bielschowsky'ego nad metodami barwienia skrawków histologicznych doprowadziły do opracowania nowej metody srebrzenia włókien nerwowych, która zastąpiła historyczną metodę Cajala i określana jest do dziś jako metoda Bielschowsky'ego. W 1924 Bielschowsky i Stanley Cobb opracowali metodę barwienia przyżyciowego.
W 1904 Bielschowsky rozpoczął racę razem z Oskarem Vogtem (1870-1959) w Neurobiologisches Universitäts-Laboratorium w Berlinie, gdzie spędził kolejne 30 lat. Od 1925 działał w Instytucie Badań nad Mózgiem w Kaiser Wilhelm-Gesellschaft. W 1931 Instytut został przeniesiony do Berlin-Buch. Z powodu nieporozumień z Vogtem, Bielschowsky w 1933 zrezygnował z pracy w Instytucie i przez kolejny rok pracował w laboratorium kliniki psychiatrycznej w Utrechcie, korzystając z grantu Fundacji Rockefellera. W 1935 roku przez krótki okres przebywał gościnnie w Instytucie Cajala w Madrycie. Powrócił do Berlina w 1936.
Po wybuchu wojny w 1939 Bielschowsky przeniósł się z jednym ze swoich trzech synów do Londynu, gdzie podjął pracę w laboratorium doktora Greena w Sheffield. W 1940 roku przebył udar mózgu i zmarł. Został pochowany na cmentarzu w Golders Green, nieopodal grobu dawnego przyjaciela z Frankfurtu Paula Schustera.
W dorobku naukowym Bielschowsky'ego znajduje się ponad 180 prac z dziedziny neuropatologii. Zajmował się między innymi patologią stwardnienia guzowatego, lipofucynozą ceroidową (której postać niemowlęca określana jest niekiedy jako choroba Bielschowsky'ego), chorobą Parkinsona, pląsawicą Huntingtona i dystrofią miotoniczną.
[edytuj] Prace
- Myelitis und Sehnerventzündung. Berlin 1901.
- Die Silberimprägnation der Achsencylinder. Neurologisches Zentralblatt, Lipsk 1902, 21: 579-84.
- Neurologisches Zentralblatt, Lipsk 1903, 22: 997-1006.
- Allgemeine Histologie und Histopathologie des Nervensystems. [w:] Max Lewandowsky (ed.), Handbuch der Neurologie. Volume 1, Berlin 1910.
- Herpes Zoster. [w:] Max Lewandowsky (ed.): Handbuch der Neurologie. Volume 5, Berlin 1910.
- Über spätinfantile familiäre amaurotische Idiotie mit Kleinhirnsymptomen. Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde, 1914, 50: 7-29.
- Nervengewebe, Morphologie der Ganglienzelle.
- Zentrale Nervenfazern.
- Übersicht über den gegenwärtigen Stand der Neuronenlehre und die gegen sie erhobenen Einwände. Handbuch der mikroskopischen Anatomie der Menschen. Volume 4, Berlin 1928.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Max Bielschowsky w bazie Who Named It
