Emanuel Mendel
Z Wikipedii
Emanuel Mendel (ur. 28 października 1839 w Bunzlau, zm. 23 czerwca 1907 w Berlinie-Pankow) – niemiecki neurolog i psychiatra, profesor uniwersytetu i dyrektor polikiniki w Berlinie.
W 1882 założył i wydawał periodyk Neurologisches Zentralblatt oficjalne wydawnictwo Berlińskiego Stowarzyszenia Psychiatrii i Chorób Nerwowych. Jego asystentami byli między innymi Łazar Minor, Louis Jacobsohn-Lask, Hugh Talbot Patric, Paul Schuster (1867-1940), Max Bielschowsky (1869-1940) i Edward Flatau (1869-1932).
Mendel jest pamiętany za wprowadzenie duboizyny do leczenia choroby Parkinsona. Duboizyna uzyskiwana była z australijskiej rośliny Dubosia myoporoides. Mendel opowiadał się za łączeniem neurologii i psychiatrii jako dopełniających się dyscyplin. Badał też padaczkę i porażenie postępujące.
Napisał podręcznik psychiatrii zatytułowany Leitfaden der Psychiatrie für Studirende der Medicin (Stuttgart: Enke, 1902) przetłumaczony m. in. na angielski (A Psychological Study of Insanity for Practitioners and Students).
[edytuj] Prace
- Die progressive Paralyse der Irren. Berlin 1880.
- Leitfaden der Psychiatrie für Studirende der Medicin. Stuttgart: Enke, 1902.
