Ludwik Oborski

Z Wikipedii

Ludwik Oborski (ur. 1787, zm. 1873) - polski socjalista, pułkownik Wojska Polskiego w powstaniu listopadowym, działacz emigracyjny.

Był uczestnikiem wojen napoleońskich z Austrią, Prusami i Rosją. Po upadku Napoleona Bonaparte, służył w wojsku Królestwa Polskiego, był działaczem Wolnomularstwa Narodowego i Towarzystwa Patriotycznego.

Uczestniczył w powstaniu listopadowym odznaczając się szczególnie w bitwie pod Olszynką Grochowską.

Po upadku powstania przebywał na emigracji we Francji, gdzie prowadził ożywioną działalność na rzecz polskich uchodźców. Dowodził odziałem polskim, który pośpieszył z pomocą rewolucji we Frankfurcie nad Menem w 1834 roku i w północnych Włoszech w 1834 roku. W 1848 powrócił do kraju na wieść o wybuchu walk w Wielkopolsce. Brał udział w bitwach pod Miłosławiem, Wrześnią i Sokołowem. Po upadku powstania został uwięziony, a następnie wydalony z Prus. W 1849 wziął udział w powstaniu w Badenii, gdzie służył pod Ludwikiem Mierosławskim i walczył m.in. pod Katherthal, Waghäusel, Rastatt. Uczestnik tajnych organizacji na Węgrzech i w Polsce.

Po wybuchu powstania styczniowego rozwinął działalność polityczną na rzecz walczącej Polski.

W 1865 roku, emigrował do Londynu gdzie reaktywował działalność Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. W 1872 uczestniczył w tworzeniu socjalistycznej organizacji Związku Ludu Polskiego. Współpracował z czartrystami i rewolucyjnymi grupami emigrantów niemieckich jak Bratni Demokraci czy Stowarzyszenie Międzynarodowe. W 1865 roku został członkiem rady generalnej I Międzynarodówki i utrzymywał z nią kontakt do końca życia. Przyjaźnił się między innymi z Karolem Marxem i Fryderykiem Engelsem.

Przez pewien okres przebywał także na emigracji w USA gdzie w Nowym Jorku pracował jako szewc.