Leki beta-adrenolityczne
Z Wikipedii
Leki beta-adrenolityczne (inaczej β-blokery, leki β-sympatykolityczne ; ATC (medycyna): C07) to grupa leków działających antagonistycznie na receptory β1 i β2 adrenergiczne. Hamują aktywność układu współczulnego, wywierając działanie na niemal cały organizm. Jest to jedna z najważniejszych grup leków stosowanych w kardiologii, a zwłaszcza w chorobie niedokrwiennej serca. Znajdują też zastosowanie w innych chorobach.
Spis treści |
[edytuj] Działanie
Ich działanie związane jest z zablokowaniem receptora beta-adrenergicznego, co powoduje następujące efekty biologiczne:
- w obrębie serca: zmniejszenie częstości akcji serca, spadek przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, spadek ciśnienia tętniczego krwi, zmniejszenie objętości wyrzutowej i minutowej serca, zmniejszenie zużycia tlenu przez mięsień sercowy, zwiększenie przepływu wieńcowego i poprawa odżywienia mięśnia sercowego,
- w obrębie naczyń krwionośnych: skurcz naczyń i zwiększenie oporu obwodowego,
- w obrębie mięśni gładkich narządów wewnętrznych: skurcz (np. oskrzeli).
- w układzie RAA: hamują wydzielanie reniny i w konsekwencji obniżają ciśnienie krwi.
- w oku: obniżają ciśnienie śródgałkowe
Poszczególne leki z tej grupy różnią się:
- selektywnością wpływu na receptory receptory β2 i β1-adrenergiczne. Wpływa to na częstość występowania działań niepożądanych. Leki nieselektywne niekorzystnie wpływają na astmatyków - mogą powodować skurcz oskrzeli.
- wewnętrzną aktywnością β-adrenergiczną (ISA). Leki, które posiadają tę właściwość są mniej niebezpieczne - w razie przedawkowania nie dojdzie do całkowitego bloku serca, ponieważ leki te w niewielkim stopniu będą pobudzały serce do skurczu.
- działaniem chinidynopodobnym. Leki o działaniu chinidynopodobnym wykazują słabe właściwości antyarytmiczne oraz znieczulające (mogą maskować bóle wieńcowe).
[edytuj] Wskazania
- nadciśnienie tętnicze (obecnie pojawiły się wątpliwości, czy leki beta-adrenolityczne powinny być stosowane jako leki I rzutu w terapii nadciśnienie tętniczego, z uwagi na nieakceptowalne ryzyko rozwoju cukrzycy przy długotrwałym stosowaniu[1]
- choroba niedokrwienna serca
- nadkomorowe zaburzenia rytmu serca związane ze zwiększona pobudliwością
- komorowe zaburzenia rytmu serca
- profilaktyka napadów migreny
- tachykardia zatokowa
- nadczynność tarczycy
- jaskra
[edytuj] Przeciwwskazania
- bradykardia zatokowa
- blok przedsionkowo-komorowy II stopnia i blok przedsionkowo-komorowy III stopnia
- wstrząs kardiogenny
- niewyrównana astma oskrzelowa, przewlekła obturacyjna choroba płuc lub inna przewlekła choroba płuc
- niewyrównana niewydolność krążenia
- nasilone zaburzenia krążenia obwodowego
- angina Prinzmetala
[edytuj] Działania niepożądane
- układ krążenia: bradykardia (zwolnienie rytmu serca), niewydolność krążenia, blok przedsionkowo-komorowy, hipotonia (nadmierne obniżenie ciśnienia), ziębnięcie dłoni i stóp
- ośrodkowy układ nerwowy: oszołomienie, depresja, zaburzenia widzenia, halucynacje, "niezwykłe" sny, problemy z pamięcią
- przewód pokarmowy: nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka lub zaparcie
- układ oddechowy: zaostrzenie przebiegu lub prowokacja napadu astmy oskrzelowej
- u niektórych chorych leczenie może powodować czasową impotencję
[edytuj] Leki należące do tej grupy
- Nieselektywne (blokujące receptory β2 i β1-adrenergiczne)
- oksprenolol
- pindolol
- propranolol
- sotalol
- nadolol
- alprenolol
- kartenolol
- Selektywne (blokujące tylko receptory β1-adrenergiczne)
- metoprolol
- atenolol
- acebutolol
- betaksolol
- bisoprolol
- celiprolol
- nebiwolol
- Leki α- i β-adrenolityczne
- labetalol
- karwedilol
[edytuj] Biblografia
Janiec Waldemar (red.), Kompendium farmakologii Wydanie II, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006, ISBN 83-200-3589-9
