Klementyna Koburg-Bonaparte
Z Wikipedii
Klementyna Albertyna Maria Leopoldyna Bonaparte, księżna Napoléon, królewna z panującej w Belgii gałęzi rodu Sachsen-Coburg-Gotha, (30 lipca 1872, zamek Laeken koło Brukseli - 8 marca 1955, Nicea), Altesse Impériale et Royale, - małżonka księcia Napoleona-Wiktora Bonaparte, pretendenta do cesarskiego tronu francuskiego.
Klementyna była najmłodszą córką króla Belgów Leopolda II i jego małżonki, arcyksiężniczki austriackiej - Marii Henrietty (1836 - 1902). Para królewska miała czworo dzieci, trzy córki i zmarłego w 10 roku życia syna. Sukcesja Królestwa Belgii nie przewiduje następstwa tronu kobiet, a więc po śmierci Leopolda tron przejął jego bratanek Albert I. Leopold wychowywał swe córki bardzo surowo, z jednym wyjątkiem - najmłodszej Klementyny, do której był bardzo przywiązany i która jako jedyna osoba z jego otoczenia miała dostęp do niego w ostatnich latach jego życia (rodzina się go wyrzekła z powodu jego romansu z aktorką Caroline Delacroix).
W wieku lat 17 Klementyna poznała bonapartystowskiego pretendenta księcia Napoleona-Wiktora Bonaparte, przebywającego wówczas na wygnaniu w Belgii. Zakochana para chciała się pobrać, ale Leopold nie udzielał zezwolenia, bojąc się o losy córki jako małżonki pretendenta i chcąc ją poza tym trzymać u swego boku. Para pobrała się dopiero rok po jego śmierci, 14 listopada 1910, a więc w 38 roku życia Klementyny i 48 księcia Napoleona. Urodziło im się dwoje dzieci, Maria Klotylda (1912 - 1996) i w r.1914 Napoleon Hieronim, przez długie lata jedyna nadzieja rodu Bonaparte na przeżycie w męskiej linii.
Uciekając przed inwazją niemiecką, prawie cały okres I wojny światowej Klementyna i Napoleon spędzili w Anglii, jako goście cesarzowej-wdowy Eugenii w Farnborough. Klementyna pracowała tam jako pielęgniarka w lazarecie dla rannych oficerów angielskich, który cesarzowa urządziła w swym pałacu. Eugenia bardzo ich polubiła i zapisała im w testamencie jedną trzecią swych wielkich zasobów w gotówce i pałac w Farnborough ze wszystkimi kolekcjami.
[edytuj] Bibliografia
- Sigyn Reimers, Mina kungliga, Stockholm 1955
