Kid Ory
Z Wikipedii
Edward "Kid" Ory (ur. 24 grudnia 1886, zm. 23 stycznia 1973), amerykański muzyk jazzowy, puzonista.
Pochodził z Nowego Orleanu, miał kreolskie korzenie. W dzieciństwie grywał na domowej roboty instrumentach. Multiinstrumentalista, początkowo grał na banjo, szybko jednak wyspecjalizował się w grze na puzonie. Opracował unikalny styl gry na tym instrumencie, zwany jako "tailgate". Jeden z najwybitniejszych puzonistów ery wczesnego jazzu. W latach 1912-1919 lider jednej z najpopularniejszych grup w Nowym Orleanie; tworzyli ją Joe King Oliver, Louis Armstrong, Johnny Dodds, Sidney Bechet, Jimmie Noone, Mutt Carey. W 1919 z przyczyn zdrowotnych Ory przeniósł się do Kalifornii, gdzie powołał do życia Kid Ory's Creole Orchestra stworzoną z muzyków pochodzących z Nowego Orleanu. Orkiestra stała się pierwszą afroamerykańską grupą, która nagrała płytę (w 1922 pod nazwą Spike's Seven Pods of Pepper Orchestra). W 1925 przeniósł się do Chicago, gdzie odnowił współpracę z Kingiem Oliverem, Jelly Roll Mortonem i Louisem Armstrongiem. Z tym ostatnim współpracował w projektach Hot Five i Hot Seven. Około roku 1930 powrócił na Zachodnie Wybrzeże, gdzie przeżywał okres twórczego zastoju. Powrót do świetności nastąpił na początku lat 40. W 1942 przyłączył się do Barney Bigard's Band jako basista, kornecista i saksofonista altowy. W 1944 pracował przy nagraniu audycji dokumentalnej dotyczącej jazzu tradycyjnego autorstwa Orsona Wellesa. W latach 60. zaczął podupadać na zdrowiu, zatracił twórczy impet. Zmarł w wieku 87 lat na Hawajach.
Współtworzone projekty (wybór)
- Spike's Seven Pods of Pepper Orchestra
- Kid Ory's Creole Orchestra
- towarzyszenie Ruth Lee i Robercie Dudley