Jakub Lubelczyk
Z Wikipedii
Jakub Lubelczyk (ur. w 1530, zm. w 1563), polski działacz reformacyjny, pisarz, tłumacz i poeta, pastor kalwiński, jeden z autorów przekładu Biblii Brzeskiej.
Pochodził prawdopodobnie z Lublina. Biegle znał język hebrajski i język grecki, dlatego uczestniczył w pracach zespołu tłumaczy tekstu Biblii Brzeskiej. Był duchownym kalwińskim w dobrach Mikołaja Reja. Przetłumaczył na język polski łaciński wiersz Trzecieskiego: Pro Re Publica et Rege (Modlitwa za Rzeczpospolitą i za króla) (1559), który uznawany jest za prototyp polskiego hymnu państwowego (w zamyśle twórcy miał zastąpić Bogurodzicę).
Lubelczyk dwadzieścia lat wcześniej, niż Jan Kochanowski, przetłumaczył Psałterz Dawidów, tworzył liczne pieśni religijne, które weszły do wielu kancjonałów kalwińskich. Współpracował z wybitnym kompozytorem Cyprianem Bazylikiem, który tworzył muzykę do tekstów Lubelczyka. Wiele z tych utworów było akrostychami, zawierającymi często dedykacje.
[edytuj] Wybrane dzieła
- Wirydarz krześcijański pięknie przyprawiony a z "Pisma Świętego" wdzięcznymi zioły zasadzony, ku pociesze wiernym ludziem (…) uczyniony (…). Przy tym jest wtóra część – Apoteka Ducha Świętego, ku lekarstwu dusznemu potrzebna (…) (Kraków, 1558).
- Psałterz Dawida onego Świętego a wieczney pamięci godnego Króla y Proroka (...), (Kraków, 1558).
[edytuj] Modlitwa za Rzeczpospolitą...
1. Racz, Panie Chryste, z miłosierdzia Twego być sprawcą Polski i Księstwa Litewskiego, Króla Augusta z jego poddanymi chowaj w łasce Twej miłościwie z nimi.
2. Aby szczęśliwie ta Rzeczpospolita kwitnęłą zawżdy wszem dobrem obfita, byśmy w pokoju tu z Twej łaski trwali, wolę Twą swiętą prawdziwie poznali.
3. Raczże przedłużyć, Panie, żywot jego, aby doczekał potomstwa godnego, a iżby zawżdy tu mógł żyć w pokoju, a był fortunny ustawicznie w boju.
4. K temu skończenie tego tu żywota racz dać szczęśliwie bez wszego kłopota, a potem z Tobą, nasz miły Panie, na wieki wieczne w niebie przebywanie.
[edytuj] Psalm 67
Błogosław nas nasz, Panie, z miłosierdzia Twego
Oświeciwszy światłością oblicza swojego
Aby hymny tu na Ziemi znali drogie Twoje
Okaż nam to przed ludźmi miłosierdzie swoje.
Niechaj je wyznawają wszyscy narodowie,
A stąd się rozradują i niewiernikowie,
Kiedy Ty swoje wierne w łasce będziesz rządził,
Strzegąc, aby na stronę żaden nie zabłądził.
Wysławiajcież już Pana, wysławiajcie, ludzie,
Bo widzicie, jak z ziemie wam pożytek pojdzie.
Ty nas błogosław, Panie, a Twe święte imię
Niech po wszystkich narodach wielkim strachem słynie.
