Hubert Kostka
Z Wikipedii
 Hubert Kostka |
||
| Imię i nazwisko | Hubert Jerzy Kostka | |
| Data i miejsce urodzenia |
27 maja 1940 Markowice, Niemcy |
|
| Pseudonim | "Farosz" | |
| Pozycja | bramkarz | |
| Wzrost | 179 cm | |
| Waga | 74 kg | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| 1950-1957 1958-1960 1960-1973 |
LZS Markowice Unia Racibórz Górnik Zabrze |
221 (0) |
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1962-1972 | Reprezentacja Polski | 32 (-38) |
Hubert Jerzy Kostka (ur. 27 maja 1940 w Markowicach, Racibórz) – polski piłkarz (bramkarz), reprezentant Polski (także kapitan reprezentacji), mistrz olimpijski 1972.
Nosił boiskowy przydomek Farorz (co oznacza w gwarze śląskiej proboszcza). W 1964 uzyskał dyplom magistra inżyniera górnictwa na Politechnice Śląskiej; uzupełnił wykształcenie także w kierunku sportowym - w 1975 ukończył katowicką Akademię Wychowania Fizycznego, a od 1986 jest trenerem klasy mistrzowskiej.
Karierę sportową rozpoczął w klubie LZS Markowice. W 1957 przeszedł do Unii Racibórz, a jesienią 1960 do Górnika Zabrze. W barwach Górnika występował przez 14 sezonów ligowych, rozegrał 301 meczów oficjalnych, w tym 221 w ekstraklasie. Zdobył jako piłkarz 8 tytułów mistrza Polski (1961, 1963-1966, 1970-1972) i 6 Pucharów Polski (1965, 1968-1972), grał także w wiedeńskim finale europejskiego Pucharu Zdobywców Pucharów, przegranym 1:2 z Manchesterem City.
Największy sukces w karierze reprezentacyjnej odniósł u jej schyłku, sięgając z zespołem Kazimierza Górskiego po złoto olimpijskie w Monachium w 1972. Bronił w kadrze w latach 1962-1972, zaliczając 32 oficjalne występy. W czterech z nich pełnił obowiązki kapitana polskiego zespołu. Do najlepszych występów Kostki w kadrze zaliczano mecze przeciwko Belgom (1967), Holendrom (1969) i Bułgarom (1969). Został także zapamiętany z występów w barwach Górnika w meczach europejskich pucharów - z Dynamem Kijów (1967), Manchesterem United (1968), AS Roma (1970). Był uważany za jednego z najlepszych polskich bramkarzy.
Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się trenowaniem ekip młodzieżowych Górnika. W 1976 po raz pierwszy został trenerem zespołu seniorów; w pierwszym sezonie poprowadził drużynę do 3. miejsca w ekstraklasie, ale kolejny słabszy sezon (zakończony spadkiem) kosztował go utratę posady na półmetku ligi. W następnych latach prowadził m.in. Szombierki Bytom (mistrzostwo Polski 1980); powrócił do Górnika Zabrze w 1983 i zdobył tytuły mistrzowskie w 1985 i 1986. Trzeci raz prowadził klub z Zabrza przez kilka miesięcy 1994. Był ponadto trenerem Walki Makoszowy, Zagłębia Sosnowiec, Olimpii Poznań, Petrochemii Płock, Olimpii-Lechii Gdańsk, Rakowa Częstochowa; w Szwajcarii prowadził kluby z Grenchen i Aarau.
Jako trener współpracował z Kazimierzem Górskim w sztabie szkoleniowym przygotowującym start Polaków na mistrzostwach świata w 1974 oraz w eliminacjach mistrzostw Europy w 1975. Pomagał także następnym szkoleniowcom kadry - Jackowi Gmochowi i Antoniemu Piechniczkowi w przygotowaniach do kolejnych Mundiali. Sam kandydował na stanowisko trenera selekcjonera Polski w 1989, ale przegrał z Andrzejem Strejlauem. Tygodnik Piłka Nożna przyznał mu trzy razy tytuł Trenera Roku.
W maju 2005 został powołany przez prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej Michała Listkiewicza w skład specjalnej komisji etyki, która miała zajmować się przypadkami korupcji wśród sędziów piłkarskich, jednak zrezygnował z udziału w jej pracach.
Źródła:
- Andrzej Gowarzewski, Joachim Waloszek, Górnik Zabrze. 50 lat prawdziwej historii (1948-1998), Katowice 1998 (6. część cyklu Kolekcja Klubów)
