Dysocjanty
Z Wikipedii
Dysocjanty – grupa substancji psychoaktywnych których działanie polega głównie na redukowaniu lub blokowaniu (często w sensie fizycznym) sygnałów z mózgu do "świadomości". Deprywacja sensoryczna i dysocjacja mogą ułatwić wgląd w swoją osobowość, uczucie śnienia na jawie i halucynacje sprawiają ze dysocjanty odczuwalnie przypominają psychodeliki. Zasadniczo można osiagnąć bardzo podobne stany tymi dwiema kontrastującymi metodami - poprzez dysocjanty i psychodeliki, jednak "wydźwięk" doświadczenia, korzyści i ryzyko różnią się bardzo znacznie.
Najlepszymi przykładami dysocjantów są fencyklidyna, ketamina i dekstrometorfan. Warto tu też wymienić podtlenek azotu (gaz rozśmieszający), salvię divinorum oraz muscimol.
Wiele dysocjantów wykazuje też depresyjne działanie na ośrodkowy układ nerwowy, co sprawia, że używanie ich niesie podobne ryzyko jak w przypadku opioidów włączając w to skrajną bradykardię mogącą prowadzić do śmierci (zwłaszcza przy użyciu bardzo dużych dawek).
Efekty działania dysocjantów są opisywane jako depersonalizacja, analgezja, odrealnienie oraz uczucie śnienia na jawie.
Spis treści |
[edytuj] Farmakologiczny podział dysocjantów
[edytuj] Antagoniści receptora NMDA
[edytuj] Agoniści receptora opioidowego κ
[edytuj] Agoniści receptora opioidowego σ
[edytuj] Substancje występujące w muchomorze czerwonym
- muscimol - agonista receptora GABA-A
- muskaryna - agonista receptora muskarynowego
- kwas ibotenowy - agonista receptora NMDA, neurotoksyna, metabolizuje się do muscimolu
[edytuj] Zobacz też
Dekstrometorfan • Dizocilpina • Etycyklidyna • Fencyklidyna • Ketamina • Muscimol • Pentazocyna • Podtlenek azotu • Rolicyklidyna • Salvinorin A • Tenocyklidyna