Dimmu Borgir

Z Wikipedii

Dimmu Borgir
Dimmu Borgir na Tuska Open Air Metal Festival 2005
Rok założenia	1993
Pochodzenie	Norwegia (Oslo)
Gatunek	symfoniczny black metal
Aktywność	1994-
Wytwórnia płytowa	Hammerheart Century Media Nuclear Blast
Powiązania	Old Man's Child
Strona internetowa

Dimmu Borgir - norweski blackmetalowy zespół muzyczny założony w 1993 roku.

[edytuj] Biografia

Powstał w 1993 roku z inicjatywy pięciu muzyków: Shagrath'a, Silenoza, Brynjarda Tristana, Tjodalva oraz Stiana Aarstada. W tym samym roku nagrał minialbum - Inn I Evighetens Morke (W głąb mroków wieczności) na którym znajdują się trzy utwory. Zespół grał melancholijny black metal, w którym dużą rolę odgrywało brzmienie instrumentów klawiszowych. Nazwa Dimmu Borgir wywodzi się z islandzkiej legendy, i oznacza bramę łącząca ziemię z piekłem. W dosłownym tłumaczeniu jest to mglista twierdza.

Niedługo potem Dimmu Borgir podpisał kontrakt z wytwórnią No Colours, czego owocem był pierwszy pełny album - For All Tid (Po wsze czasy). Debiut zebrał dużo pozytywnych recenzji. Dwa lata później ukazał się drugi album - Stormblåst (Burza), który zawierał nieco szybszy i dojrzalszy materiał niż debiut, jednak w podobnym klimacie. Przed nagraniem tego krążka w zespole zaszły małe zmiany - Shagrath zaczął grać na gitarze, a za perkusją zasiadł Tjodalv.

Jeszcze w tym samym roku zarejestrowano minialbum - Devil's Path, na którym zespół wyznaczył sobie drogę, którą będzie kroczył w przyszłości. Muzyka stała się dużo szybsza i agresywniejsza - zupełnie nie przypominała dwóch pierwszych albumów. Dotychczasowy basista został usunięty z zespołu, a jego miejsce zajął Nagash. Chwilowa nieobecność Aarstada (w tym czasie odbywał służbę wojskową) zmusiła Shagratha do nagrania partii klawiszowych na tym minikrążku.

Zespół podpisał kontrakt z niemiecką wytwórnią Nuclear Blast i w 1997 roku wyszedł wysoko oceniony album - Enthrone Darkness Triumphant, który zebrał pozytywne recenzje odbiorców.

Melodyjne partie oraz obecność klawiszy sprawiają, iż muzyka Dimmu Borgir jest łatwa w odbiorze. Pojawiły się opinie, że zespół stał się komercyjny i zdradził ideę Black metalu. Teledysk do utworu Mourning Palace był emitowany w komercyjnych stacjach muzycznych, co m. in. przyczyniło się do szerszego zainteresowania samym gatunkiem muzycznym ze strony mediów i wytwórni płytowych.

W międzyczasie z zespołu odszedł Stian Aarstad. Przed pojawieniem się nowej płyty, zespół zaprezentował kolejny minialbum - Godless Savage Garden, na którym znajdowały się dwa nowe utwory, dwa utwory z For All Tid nagrane ponownie, przeróbka Accept oraz trzy utwory koncertowe. Shagrath, oprócz śpiewu, zagrał także na instrumentach klawiszowych, a do zespołu dołączył drugi, zaawansowany technicznie i pochodzący z Australii, gitarzysta Astennu. W ten sposób Shagrath mógł się skupić wyłącznie na śpiewie.

W 1999 roku wydana została trzecia płyta studyjna zatytułowana Spiritual Black Dimnesions. Muzyka na tym wydawnictwie została jeszcze bardziej zdominowana przez instrumenty klawiszowe. Pojawiły się: czysty śpiew w wykonaniu ICS Vortexa znanego z występów w Borknagar oraz Arcturus, do zespołu dołączył też nowy klawiszowiec o pseudonimie Mustis.

Po wydaniu albumu zespół pojawia się na wielu dużych festiwalach muzycznych, m.in. na Dynamo Festival. Płyta została nominowana do nagrody Spellemannprisen (norweskiego odpowiednika nagrody Grammy) w tym samym roku.

W 2001 wychodzi przełomowy i najwyżej oceniony dotychczas album - Puritanical Euphoric Misanthropia. W dużej mierze instrumenty klawiszowe zastąpiła tutaj szwedzka orkiestra symfoniczna z Göteborga.

W samym zespole zaszły istotne zmiany - odeszli Astennu, Nagash oraz Tjodalv. W ich miejsce pojawili się: perkusista Nicholas Barker (poprzednio w Cradle of Filth), basista i wokalista ICS Vortex (dotychczas udzielał się w zespole jako muzyk sesyjny) oraz gitarzysta Galder - lider grupy Old Man's Child.

We wrześniu 2003 roku wydany zostaje album Death Cult Armageddon, równie wysoko oceniony co poprzednik - zawierający rozbudowane partie symfoniczne w wykonaniu Praskiej Orkiestry Symfonicznej. Odniósł on ogromny sukces na świecie, był pierwszym albumem wytwórnii Nuclear Blast, który sprzedał się (w samych Stanach Zjednoczonych) w liczbie ponad 100.000 egzemplarzy. Tego samego roku zespół ponownie otrzymał nagrodę Spellemannprisen. Niedługo po premierze Nicholas Barker opuścił zespół a jego miejsce zajął Reno Killerich.

W 2005 roku grupa nagrała ponownie swoją drugą płytę Stormblåst. Nową piosenką na tym albumie jest Avmaktslave i przearanżowana Sorgens Kammer Del II.

Najnowszy album, In Sorte Diaboli, ukazał się 27 kwietnia 2007 roku. Stał się on najbardziej dochodowym albumem w historii grupy, w USA po tygodniu od oficjalnej premiery zostało sprzedanych ponad 140.000 egzemplarzy, z podobnie ciepłym przyjęciem spotkał się on w Europie.

[edytuj] Skład zespołu

Shagrath podczas koncertu

[edytuj] Aktualni członkowie

Galder (Thomas Rune Andersen) - gitara (2001-)
ICS Vortex (Simen Hestnæs) - gitara basowa,czysty śpiew (2000-)
Mustis (Øyvind Mustaparta) - instrumenty klawiszowe (1998-)
Shagrath (Stian Thoresen) - śpiew, gitara, instrumenty klawiszowe, perkusja (1993-)
Silenoz (Sven Atle Kopperud) - gitara, śpiew (1993-)

[edytuj] Byli członkowie

Archon (Lars Haider) - gitara (2000)
Astennu (Jamie Stinson) - gitara (1997-1999)
Brynjard Tristan - gitara basowa (1994-1996)
Jens Petter - gitara (1996-1997)
Nagash (Stian Arnesen) - gitara basowa (1996-1999)
Nicholas Barker - perkusja (1999-2004)
Stian Aarstad - instrumenty klawiszowe (1993-1997)
Tjodalv (Kenneth Åkesson) - perkusja (1993-1999)

[edytuj] Muzycy sesyjni

Aggressor (Carl-Michael Eide) - perkusja (1997)
Kimberly Goss - instrumenty klawiszowe (1997)
Lord Aldrahn (Bjørn Dencker) - śpiew (1994)
Reno Kiilerich - perkusja (2004)
Vicotnik (Yusuf Parvaz) - śpiew (1994)
Secthdamon (Tony Ingebrigtsen) - gitara basowa (doraźne zastępstwo ICS Vortexa) (2007)
Tony Laureano - perkusja (2004-2005, 2007-)
Hellhammer (Jan Axel Blomberg) - perkusja (2005-2007)

[edytuj] Dyskografia

Silenoz podczas koncertu

[edytuj] Płyty studyjne

For All Tid - 1994
Stormblåst - 1996
Enthrone Darkness Triumphant - 1997
Spiritual Black Dimensions - 1999
Puritanical Euphoric Misanthropia - 2001
Death Cult Armageddon - 2003
Stormblåst (re-recorded) - 2005
In Sorte Diaboli - 2007
Nowy album studyjny - 2010 ^[1]

[edytuj] Minialbumy

Inn I Evighetens Morke - 1994
Devil's Path - 1996
Godless Savage Garden - 1998
World Misanthropy - 2002

[edytuj] Splity

Devil´s Path / In The Shades Of Life - 1999 (wspólnie z Old Man's Child)
Sons Of Satan / Gather For The Attack - 1999 (wspólnie z Old Man's Child)
True Kings of Norway - 2000 (wspólnie z Ancient, Arcturus, Immortal i Emperor)