Daniel Naborowski

Z Wikipedii

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji. Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, jakie informacje budzą wątpliwości.

Daniel Naborowski (ur. w 1573 w Krakowie, zm. w 1640 w Wilnie)- syn krakowskiego aptekarza, jeden z wybitniejszych polskich poetów barokowych. Studiował medycynę w Bazylei oraz prawo we Włoszech i Francji, później także podróżował po Europie. Lekarz i dyplomata. Jako poeta został docenione dopiero w XX wieku

Przez 12 lat przebywał w różnych europejskich uniwersytetach, gdzie studiował pod kierunkiem znakomitych uczonych (w Padwie np. pobierał lekcje u Galileusza). Mówił swobodnie po włosku, francusku i niemiecku, znał łacinę i grekę. Życie spędził jako nadworny medyk i dyplomata w służbie kalwińskiej gałęzi rodu Radziwiłłów (sam poeta był kalwinem i aktywnie działał na rzecz tego wyznania). Twórczość poetycka stanowiła tylko margines jego zajęć.

Był jednym z pionierów polskiego baroku, tak w formie, jak i w treści – reprezentując nurt dworski, kunsztowny, konceptystyczny. Był prawdziwym wirtuozem słowa. Jego twórczość jest niezwykle różnorodna, w dorobku literackim Naborowskiego znaleźć można listy poetyckie (po raz pierwszy w literaturze polskiej), fraszki, erotyki, sonety, panegiryki, epitafia i epitalamia, poważne wiersze traktujące o przemijaniu życia ludzkiego i frywolne żarciki. Naborowski doskonale ukazuje problemy i rozterki, które nurtowały ludzi epoki baroku: niepokoje religijne wynikające z trwającej kontrreformacji (Naborowski był kalwinem), zagubienie w świecie i obawę przed nieuchronną śmiercią.

Jego bardziej znane utwory to między innymi:

• Na oczy królewny angielskiej...
• Krótkość żywota
• Na toż
• Cnota grunt wszytkiemu
• Do Anny
• Impresa
• Marność