Austrazja

Z Wikipedii

Austrazja – kraina historyczna, w VI – VII w. stanowiąca północno-wschodnią część merowińskiego Królestwa Franków. Obejmowała tereny nad Mozą, Mozelą i środkowym Renem, które obecnie leżą we wschodniej Francji, zachodnich Niemczech, Belgii i Holandii. Głównymi ośrodkami i siedzibami władców były Metz i Reims.

Jako część państwa Franków wyodrębniła się w 511 r. po śmierci króla Chlodwiga I w wyniku podziału jego władztwa między czterech synów. Królem w Austrazji został Teodoryk I. Po okresie panowania potomków Teodoryka władzę w Austrazji objął w 555 r. jego brat Chlotar I, który na krótko zjednoczył ziemie Franków. Po śmierci Chlotara w 561 r. w wyniku kolejnego podziału Austrazję objął jego syn Sigibert I, którego potomkowie władali krajem do 613 r. Na skutek buntu możnowładców austrazyjskich przeciwko królowej Brunhildzie, żonie Sigiberta I, która sprawowała faktyczne rządy w królestwie w imieniu swych wnuków: Teodeberta II i Teodoryka II władzę w Austrazji przejął król Neustrii Chlotar II, ponownie jednocząc państwo Franków. Kolejny rozpad monarchii nastąpił w 623 r., Chlotar II naciskany przez możnych, koronował swojego syna Dagoberta na króla Austrazji, przydając mu jako majordoma Pepina Starszego i biskupa Metzu, Arnulfa, jako duchowego doradcę – protoplastów Karolingów.

Wraz ze słabnięciem królewskiej władzy znaczenia nabierał urząd majordoma, który w Austrazji stał się realną władzą i dziedziczną godnością pierwszych Karolingów. Austrazja pozostawała oddzielnym królestwem frankijskim do 679 r., gdy po śmierci jej króla Dagoberta II, Teodoryk III, król Neustrii i Burgundii objął władzę także w Austrazji. Od 751 r. wraz z resztą ziem frankijskich Austrazja znalazła się pod rządami Karolingów i nigdy już nie stanowiła oddzielnego władztwa.