Edgar Ætheling
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| ca. 1051 - ca. 1126 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Koning van Engeland | ||||||
|
||||||
|
Edgar Ætheling (ca. 1051 - ca. 1126) was de laatste mannelijke erfgenaam van het Angelsakische koninklijk huis na de Normandische verovering van Engeland in 1066. Hij werd in oktober 1066 uitgeroepen tot koning van Engeland als Edgar II, maar werd echter nooit gekroond. Na acht weken moest hij de troon afstaan aan Willem de Veroveraar.
De benaming Ætheling (Angelsaksisch: Æþeling) werd gebruikt voor Angelsaksische prinsen die afstamden van koning Ethelred II en daarom kandidaat waren voor de troon van Engeland. Een andere Edgar Ætheling was Edgar Ætheling de Oudere, een zoon van Ethelred II die waarschijnlijk op zeer jonge leeftijd stierf.
Edgar werd waarschijnlijk in Hongarije geboren. Hij was de enige zoon van Eduard Ætheling (zoon van koning Edmund II van Engeland) en Agatha, over wie weinig bekend is. Ze was mogelijk een dochter van koning Stefanus I van Hongarije.
In 1056 roept koning Eduard de Belijder zijn neef Eduard Ætheling (bijgenaamd Eduard de Verbanneling) terug uit Hongarije naar Engeland en roept hem uit tot zijn opvolger. Eduard Ætheling sterft echter kort daarna, in februari 1057, waarop zijn jonge zoontje Edgar tot troonopvolger wordt uitgeroepen.
Omdat hij nog maar zo'n 14 jaar oud is en bovendien in het buitenland geboren, gaat de Engelse troon niet naar Edgar Ætheling na Edmunds dood in 1066, maar eigent Harold Godwinson zich de troon toe. Ook de Noorse koning Harald Hardråde en hertog Willem van Normandië (Willem de Veroveraar) maken gebruiken van de situatie en eisen alle twee de troon op. Zowel Harald als Willem vallen Engeland binnen met een invasiemacht. Het lukt Harold de Noren te verslaan, maar hij verliest vervolgens de Slag bij Hastings tegen de Normandiërs, en sneuvelt op het slagveld.
Na Harolds dood wordt Edgar Ætheling in oktober 1066 alsnog uitgeroepen tot koning van Engeland door de Witan, de Angelsaksische raad van wijze mannen. Willem de Veroveraar wil daar echter niets van weten en beweert dat Edmund II hèm als troonopvolger had aangewezen. Edgar wordt gesteund door de inwoners van Londen. Als Willem oprukt naar de stad, verdedigen ze London Bridge en verhinderen zo dat Willem de stad inneemt. Willem omsingelt hierop de stad. Bij Berkhamsted, ten noordwesten van Londen, geeft Edgar zich uiteindelijk over aan Willem. Op 25 december wordt Willem tot koning van Engeland gekroond.
In 1068 verlaat Edgar het hof van Willem en reist af naar Schotland, samen met zijn moeder en zuster. Het jaar daarop neemt hij deel aan een Angelsaskische opstand tegen Willem de Veroveraar, onder leiding van graaf Morcar van Northumbria. De opstand faalt echter, en Edgar moet naar Schotland vluchten. in 1070 trouwt de Schotse koning Malcolm III met Edgars zuster Margareta (in 1249 heilig verklaard als Sint Margaretha van Schotland). Malcolm belooft Edgar om zijn claim op de Engelse troon te steunen.
Edgar vindt ook een tweede bondgenoot, de Deense koning Svend Estridsen. In 1069 vallen ze Engeland binnen met een invasieleger en nemen de stad York in. Svend accepteert echter een afkoopsom van Willem de Veroveraar en trekt zich terug uit Engeland, waarop Edgar weer naar Schotland moet vluchten.
Willem de Veroveraar valt in 1074 Schotland binnen met een leger en dwingt de Schotse koning Malcolm om een vredesverdag te sluiten, waarbij Edgar uit Schotland verbannen wordt. Edgar vlucht naar Vlaanderen maar keert later dat jaar weer terug, als Willem inmiddels weer Schotland verlaten heeft. Malcolm overtuigt Edgar dat hij vrede met Willem moet sluiten, waarop Edgar afreist naar het hof in Normandië en daar vergiffenis van Willem krijgt. Pas in 1086 verlaat hij het Normandische hof weer.
In 1097 is hij in Schotland, waar hij een Engels leger leidt tegen koning Donald III en zijn aangewezen troonopvolger Edmund I. Edgar verslaat Donald en Edmund en helpt zo zijn neef Edgar van Schotland om koning van Schotland te worden.
Rond 1098 vertrekt Edgar naar Constantinopel en dient daar waarschijnlijk in de Varangiaanse Wacht (een militaire eenheid van Vikingen en Angelsaksen) van het Byzantijnse Rijk. Datzelfde jaar krijgt hij het commando over een Byzantijnse vloot met proviand en versterkingen voor de kruisvaarders tijdens het Beleg van Antiochië.
Terug in Europa raakt hij verzeild in de strijd tussen koning Hendrik I van Engeland en zijn broer Robert Curthose en vecht aan Roberts kant in de Slag van Tinchebray op 28 september 1106, waarbij hij gevangen genomen wordt. Edgar wordt teruggenomen naar Engeland, waar hij vergiffenis krijgt van Hendrik. Edgar blijft hierna op zijn landgoed in Hertfordshire wonen, tot hij op hoge leeftijd sterft.
[bewerk] Bronnen
- (en) Britannia History: The Last Ætheling
- De Engelse Wikipedia is ook gebruikt als bron voor dit artikel.
Engeland: Alfred de Grote • Eduard de Oudere • Athelstan • Edmund I de Geweldige • Edred • Edwy • Edgar de Vreedzame • Eduard de Martelaar • Ethelred • Sven Gaffelbaard • Edmund II Ironside • Knoet de Grote • Harold I Hazenvoet • Hardeknoet • Eduard de Belijder • Harold II Godwinson • Edgar Ætheling • Willem I de Veroveraar • Willem II Rufus • Hendrik I Beauclerc • Stefanus • Mathilde • Hendrik II • Richard I Leeuwenhart • Jan zonder Land • Hendrik III • Eduard I Longshanks • Eduard II • Eduard III • Richard II • Hendrik IV Bolingbroke • Hendrik V • Hendrik VI • Eduard IV • Eduard V • Richard III • Hendrik VII • Hendrik VIII • Eduard VI • Jane Grey • Maria I • Elizabeth I • Jacobus I • Karel I • Karel II • Jacobus II • Willem III en Maria II • Willem III • Anna
Groot-Brittannië: Anna • George I • George II • George III
Verenigd Koninkrijk: George III • George IV • Willem IV • Victoria • Eduard VII • George V • Eduard VIII • George VI • Elizabeth II
