Rómverska keisaradæmið

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Rómverska keisaradæmið nefnist það tímabil í sögu Rómaveldis þegar keisarar voru þar æðstu ráðamenn. Það er þriðja og síðasta stjórnarfyrikomulagið sem Rómaveldi gekk í gegn um. Ekki er hægt að staðfesta eitthvert eitt ártal sem upphaf keisaraveldisins en aðallega er miðað við tvö ártöl: 31 f. Kr., þegar orrustan við Actíum átti sér stað, og árið 27 f.Kr. þegar Octavíanus hlaut titilinn Ágústus.

Á fjórðu öld, yfir nokkurt tímabil, skiptist svo keisaradæmið í tvennt, Vestrómverska keisaradæmið og Austrómverska keisaradæmið. Oftast er eru endalok Rómverska keisaradæmisins miðuð við árið 476, þegar Vestrómverska ríkið (sem var stjórnað frá Róm) hætti að vera til. Þó er mikilvægt að hafa í huga að Austrómverska ríkið (sem var stjórnað frá Konstantínópel) hélt velli til ársins 1453.

Nafnið „rómverska keisaradæmið“ er einnig notað yfir landsvæðið sem Rómaveldi náði yfir þegar keisaraveldið var við lýði. Þegar það var stærst, náði það frá þar sem er í dag Skotland í norðri suður yfir alla Norður-Afríku. Vestast náði það á Íberíuskaga og að Persaflóa í austri. Í Rómverska keisaradæminu aðhylltist fólk framan af rómverska goðafræði en Konstantínus mikli keisari tók kristni og gerði hana árið 313 að „leyfðri trú“ í Rómaveldi. Upp frá því breiddist kristni út um allt ríkið og varð algengasta trúin.

Rómaveldi	breyta
Stofnun Rómar | Rómverska konungdæmið | Lýðveldistíminn | Keisaratíminn | Síðfornöld
Vestrómverska keisaradæmið | Austrómverska keisaradæmið
Öldungaráðið | Rómarkeisari | Skattlönd