Linguas britónicas

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

As linguas britónicas son linguas indoeuropeas, do grupo das linguas célticas.

Índice

1 Subdivisións
2 Datación
3 Trazos distintivos das linguas britónicas fronte ás linguas goidélicas
4 Ver tamén
5 Ligazóns internas

[editar] Subdivisións

O grupo britónico teríase separado en dous dialectos:

O britónico sudoccidental, protolingua da que derivarían:

o bretón.
o córnico.

O britónico occidental, protolingua da que derivarían:

o galés.
o cúmbrico (hai tempo extinguida).
o ivérnico, de ser certa a súa existencia.

[editar] Datación

A cuestión da data da separación entre linguas gaélicas e britónicas non está resolta, pero é seguro que estas dúas ramas se diferenciaron antes da aparición dos primeiros textos cobre o ano 600. De resultas da afluencia de falantes de linguas xermánicas a Gran Bretaña durante o século V, algúns falantes de linguas britónicas se instalaron masivamente en Armórica (a Bretaña actual), e, en cantidade menor, en Galiza, e no Leinster en Irlanda. Os falantes de linguas britónicas permaneceron tamén presentes na Escocia meridional durante varios séculos, no norte e o oeste de Inglaterra, e na Illa de Man. Pero o impulso progresivo dos gaélicos (celtas de proveniencia irlandesa) e dos anglosaxóns fixo que os falantes destas linguas se relegasen nos tras países que lles quedan hoxe: a Bretaña, Cornualles, e o País de Gales.

Unha lingua ou dialectos britónicos falouse tamén en Galicia durante a Idade Media no norte da actual provincia de Lugo (antiga provincia de Mondoñedo) e noutras zonas costeiras de Galicia por mor da importante colonia de bretóns que chegaron no Medievo ó noroeste da Península Ibérica fuxindo dende as Illas Británicas da invasión anglosaxoa. Non se conservan textos escritos en galaico-bretón.

[editar] Trazos distintivos das linguas britónicas fronte ás linguas goidélicas

Un trazo lingüístico permite distinguir as linguas britónicas das linguas goidélicas: hai unha alternancia entre o fonema «k» particular ao goidélico e os fonemas «p» ou «b» que lles corresponden en britónico. Nótase ademais que, nas linguas itálicas, curmáns das linguas célticas, o latín é unha lingua con «k» e o osco unha lingua con fonema «p» (comparar quinque e Pompeï).