Froita

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Traballo en progreso: Este artigo de Botánica é, polo de agora, só un bosquexo e cumpriría amplialo até convertilo nun verdadeiramente enciclopédico. Traballa nel, ou noutros artigos de Botánica, e contribúe a que a Galipedia mellore e medre.

As uvas, froito da vide

Alimentos

Pan - Pasta - Queixo - Arroz Carnes - Sopas - Peixes - Mariscos Auga - Leite - Patacas - Vexetais - Mel - Viño - Verduras - Froitas - Hortalizas - Legumes - Especias - Outros ingredientes Receitas de cociña
Cociñas rexionais
Asia - Europa - Caribe Sudeste asiático - Latino américa Oriente medio - Norte de África - África - Galiza Categoría: Gastronomía
Técnicas de preparación rexionais
Técnicas - Utensilios Pesos e medidas
Vexa tamén:
Chefs famosos - Cociñas - Comidas diarias Wikibooks: Cookbook

As froitas son os froitos comestíbeis dalgunhas árbores e plantas. Na lingua coloquial e en cociña, cando se fala da froita en termos xenéricos, a palabra refírese normalmente a aqueles vexetais cuxos froitos son carnosos e doces, ricos en azucres e vitaminas e frecuentemente consumidos crus como postre, como por exemplo, as ameixas, mazás, laranxas e un longo etcétera. Sen embargo, en canto ó nome concreto de cada tipo de froita, moitos vexetais moi comúns, así como varios tipos de noces e grans, reciben o seu nome das especies das que proceden. Habitualmente, estes froitos son moi saborosos e relativamente dóces, tendo polo normal cores vivas e aromas agradables. Case todas posúen pel, pulpa (a carne da froita) e semillas ou carabuñas ben diferenciadas.

A froita diferénciase dos froitos secos en que as primeiras conteñen unha grande cantidade de auga, contrariamente a estes últimos, que a reduciron tras un proceso de secado, natural ou artificial.

Índice

1 Función da froita
2 Composición
3 Galería de imaxes de froitas producidas en Galicia
4 Véxase tamén

[editar] Función da froita

A función da froita (como a do froito, falando en termos xerais) é a de favorecer a diseminación da semente no ciclo da reprodución. Esto conséguese a través dos animais (sobre todo para a froita de cores chamativas), do vento ou da auga.

[editar] Composición

A composición química das froitas depende sobre todo do tipo de froita e do seu grao de maduración.

Auga: Máis do 80% e ata o 90% da composición da froita é auga. Debido a esta alta porcentaxe de auga e ós aromas da súa composición, a froita é moi refrescante.
Glícidos: Entre o 5% e o 18% da froita está formado por carbohidratos. O contido pode variar dende un 20% no plátano ata un 5% no melón, sandía e amorodos.

As demais froitas teñen un valor medio dun 10%. O contido en glícidos pode variar segundo a especie e tamén segundo a época da colleita. Os carbohidratos son xeralmente azucres simples como a frutosa, sacarosa e glicosa, azucres de fácil dixestión e absorción rápida. Na froita pouco madura atopamos amido, sobre todo no plátano, que coa maduración convértese en azucres simples.

Fibra: Aproximadamente o 2% da froita é fibra dietética. Os compoñentes da fibra vexetal que atopamos nas froitas son principalmente as pectinas e hemicelulosa. A pel da froita é a que posúe unha maior concentración de fibra, pero tamén é onde poden permanecer restos dalgúns contaminantes como restos de insecticidas, pois son difíciles de eliminar se non é co pelado da froita. A fibra soluble ou xelificante como as pectinas forman ca auga mesturas viscosas. O grao de viscosidade depende da froita da que proceda e do grao de maduración desta. As pectinas desempeñan polo tanto un papel moi importante na consistencia da froita.
Vitaminas: Como os carotenos, vitamina C, ou vitaminas do grupo B. Segundo o contido en vitaminas podemos facer dous grandes grupos de froitas:

Ricas en vitamina C: conteñen de 50 mg a 100. Entre estas froitas temos ós cítricos, tamén o melón, os amorodos e o kiwi.
Ricas en vitamina A: Son ricas en carotenos, como os albaricoques, pexegos e ameixas.

Sales minerais: Do mesmo xeito que as verduras, as froitas son ricas en potasio, magnesio, ferro e calcio. As sales minerais son sempre importantes, pero sobre todo durante o crecemento, para a osificación. O mineral máis importante é o potasio. As que son máis ricas en potasio son as froitas de carozo como o albaricoque, a cereixa, a ameixa, o pexego, etc.
Valor calórico: O valor calórico estará determinado pola súa concentración en azucres, oscilando entre 30-80 Kcal/100g. Como excepción temos froitas graxas como o aguacate, que posúe un 16% de lípidos e o coco, que llega ó 60% de lípidos. O avocado contén ácido oleico que é un ácido graxo monoinsaturado, pero o coco é rico en graxas saturadas como o ácido palmítico. Ó teren un alto valor lipídico, teñen tamén un alto valor enerxético (ata 200 Kilocalorías/100gramos). Sen embargo, a maioría das froitas son hipocalóricas respecto ó seu peso.
Proteínas e graxas: Os compostos nitroxenados como as proteínas e os lípidos son escasos na parte comestible das froitas, aínda que son importantes nas sementes dalgunhas delas. Así pois, o contido de graxa pode oscilar entre o 0,1 e o 0,5%, mentres que as proteínas poden estar entre o 0,1 e o 1,5%.
Aromas e pigmentos: A froita contén ácidos e outras sustancias aromáticas que, unidas ó gran contido de auga da froita fai que esta resulte refrescante. O sabor de cada froita virá determinado polo seu contido en ácidos, azucres e outras sustancias aromáticas. O ácido málico predomina na mazá, o ácido cítrico en laranxas, limóns e mandarinas e o ácido tartárico nas uvas. Polo tanto, os colorantes, os aromas e os compoñentes fénolicos astrinxentes aínda que se atopan en moi baixas concentracións, inflúen de maneira crucial nas propiedades organolépticas das froitas, e indirectamente, no seu éxito no consumo.