Zbigniew Ohanowicz
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Zbigniew Ohanowicz (ur. 7 października 1923 r. w Debesławce w powiecie Kołomyja - zm. 24 grudnia 2001 r. we Wrocławiu).
W roku 1944 wstąpił do Wojska Polskiegow jednostkach Wojska Polskiego formowanych w ZSRR. Uczestnik wojny z Niemcami. Ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Rembertowie 1963 i Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. Po ukończeniu Centralnej Szkoły Podchorążych został w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2 dowódcą plutonu, potem w 43 pułku piechoty kompanii i baonu szkolnego. Od 1949 r. w stopniu majora był dowódcą 32 pz. Od 1953 r. zastępcą dowódcy 16 i potem 10 DZ. W następnych latach zajmował stanowiska: dowódca 20 DPanc. w Szczecinku (19551956), 2 DZ w Nysie (1956-1964), 10 DPanc. w Opolu (1971-1972). Od 1963 r. - generał brygady na stanowisku zastępcy dowódcy Śląskego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. W 1968 uczestnicył jako zastępca dowódcy Armii w interwencji w Czechoslowacji Od 1975 r. – generał dywizji. Od października 1977 r. - do lutego 1978 r. - cz.p.o. dowódcy SOW. Był zastępcą dowódcy SOW d/s liniowych przez prawie 13 lat. W latach 1978-1980 był I zastępcą Szefa Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP. W latach 1980-1985 attaché wojskowy na Węgrzech. Do 1989 roku pełnomocnik Rządu d/s pobytu Wojsk Radzieckich w Polsce. W 1989 r. - po 45 latach służby - przeszedł w stan spoczynku. Jako pracownik cywilny w latach 1991-1994 był pełnomocnikiem dowódcy Ślaskiego Okregu Wojskowego ds. przejęcia i zagospodarowania mienia po wojskach Federacji Rosyjskiej. Odznaczony m.in. SP I oraz SP II, krzyżami Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi. 4.10.1974 r. – wpisany do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich”.
