Zbiór borelowski
Z Wikipedii
W matematyce, borelowskie podzbiory przestrzeni topologicznej (X,τ) to elementy σ-ciała podzbiorów X związanego w pewien sposób z topologią τ. W literaturze istnieją przynajmniej dwie nierównoważne (choć zbliżone) definicje zbiorów borelowskich.
Nazwa zbiorów borelowskich została wprowadzona dla uhonorowania prac francuskiego matematyka Émile Borela który pierwszy studiował te zbiory i ich zastosowania[1].
Spis treści |
[edytuj] Definicje
Jak wspomniano powyżej, pojęcie zbiorów borelowskich jest używane w (przynajmniej) dwóch znaczeniach. Niech (X,τ) będzie przestrzenią topologiczną.
- (a) Borelowskie podzbiory przestrzeni X to elementy najmniejszego σ-ciała podzbiorów X które zawiera wszystkie otwarte podzbiory X (tzn zawierającego rodzinę τ).
- (b) Borelowskie podzbiory przestrzeni X to elementy najmniejszego σ-ciała podzbiorów X które zawiera wszystkie zwarte podzbiory X.
Podobieństwo definicji (a) i (b) jest jeszcze bardziej widoczne jeśli zauważymy, że w (a) możemy zastąpić zbiory otwarte przez zbiory domknięte. W ogólnym przypadku pojęcia te nie są równoważne i istnieją przestrzenie topologiczne w których odpowiednie σ-ciała zbiorów są różne. Jednak w praktyce matematycznej obydwa znaczenia naszego terminu często okazują się identycznymi. Na przykład, w lokalnie zwartych przestrzeniach Lindelöfa, zbiory domknięte są przeliczalnymi sumami zbiorów zwartych, więc σ-ciało generowane przez zbiory otwarte jest tym samym co σ-ciało generowane przez zbiory zwarte. W szczególności, w lokalnie zwartych ośrodkowych przestrzeniach metrycznych oba pojęcia zgadzają się.
Należy też zauważyć, że w teorii mnogości w odniesieniu do przestrzeni polskich mówiąc o zbiorach borelowskich zwyczajowo przyjmujemy znaczenie (a) tego terminu.
Poniżej, dyskutując zbiory borelowskie, będziemy przyjmować pierwszą definicję tego pojęcia.
[edytuj] Intuicje
Rodzina zbiorów borelowskich zawiera więc, mówiąc obrazowo, "bardzo porządne" podzbiory przestrzeni topologicznej. Można myśleć, że zbiory otwarte i domknięte są najbardziej "porządnymi" zbiorami w danej przestrzeni. Za pomocą operacji tworzenia przeliczalnych sum i przekrojów można jednak łatwo uzyskać zbiór, który nie jest ani otwarty ani domknięty (na przykład zbiór liczb wymiernych na prostej rzeczywistej). Operacje tworzenia przeliczalnych sum i przekrojów są tak naturalne i często spotykane, że należało rozważyć inną klasę podzbiorów, z której nie można byłoby "wypaść" stosując je. Taką klasą jest właśnie rodzina zbiorów borelowskich.
[edytuj] Podstawowe własności i przykłady
- Z samego określenia zbioru borelowskiego wynika, że zbiorami borelowskimi w przestrzeni X są:
-
- wszystkie zbiory otwarte tej przestrzeni,
- wszystkie zbiory domknięte tej przestrzeni,
- różnice takich zbiorów,
- przeliczalne sumy i iloczyny zbiorów otwartych i domkniętych.
- Borelowskie podzbiory prostej rzeczywistej są mierzalne w sensie miary Lebesgue'a i mają własność Baire'a.
- Rodzina zbiorów borelowskich na prostej jest generowana przez wszystkie przedziały otwarte (równoważnie: domknięte) o końcach wymiernych.
- Rodzina zbiorów borelowskich jest bardzo szeroka - na prostej rzeczywistej nie ma naturalnego przykładu zbioru, który nie byłby borelowski. Przykładami są za to zbiór Vitalego lub zbiór Bernsteina.
[edytuj] Własności zbiorów borelowskich w przestrzeniach polskich
Borelowskie podzbiory doskonałych przestrzeni polskich są jednymi z obiektów zainteresowań w opisowej teorii mnogości. Poniżej mówiąc o zbiorach borelowskich myślimy o borelowskich podzbiorach jakiejkolwiek doskonałej przestrzeni polskiej.
- Każdy nieprzeliczalny zbiór borelowski ma doskonały podzbiór, więc też podzbiór homeomorficzny z zbiorem Cantora. Więc, każdy nieskończony zbiór borelowski jest albo przeliczalny albo mocy continuum, nawet bez założenia hipotezy continuum.
- Moc rodziny zbiorów borelowskich wynosi continuum. Tak więc pomimo tego, że trudno jest podać przykład zbioru, który nie jest borelowski, zbiorów nieborelowskich jest "więcej" niż borelowskich.
- Ciągły różnowartościowy obraz zbioru borelowskiego jest zbiorem borelowskim. W ogólności jednak, ciągły obraz zbioru borelowskiego nie musi być borelowski (zob. Zbiór analityczny).
- Wszyskie doskonałe przestrzenie polskie są borelowsko izomorficzne. Jeśli X jest doskonałą przestrzenią polską, to istnieje funkcja wzajemnie jednoznaczna która jest funkcją mierzalną względem σ-ciała zbiorów borelowskich. (Wówczas również funkcja odwrotna f − 1 jest mierzalna.)
- Twierdzenie Kuratowskiego mówi że jeśli X1,X2 są doskonałymi przestrzeniami polskimi, to można wybrać ich borelowskie podzbiory pierwszej kategorii i , takie że przestrzenie i są homeomorficzne.
[edytuj] Hierarchia zbiorów borelowskich w przestrzeniach polskich
Podana przez nas definicja zbiorów borelowskich ma ograniczoną użyteczność z tego powodu, że nie podaje ona żadnej informacji o strukturze tych zbiorów. Mówiąc najmniejsze σ-ciało zawierające zbiory otwarte nie dajemy żadnej wskazówki co do tego które podzbiory przestrzeni należą do tego ciała. Budowę tego σ-ciała możemy opisać krok po kroku, a w przestrzeniach polskich (i ogólniej w przestrzeniach metrycznych) otrzymujemy w ten sposób szczególnie interesujący opis (wynikający z faktu, że każdy zbiór domknięty jest przekrojem przeliczalnie wielu zbiorów otwartych). Opis ten podaje tak zwaną hierarchię zbiorów borelowskich i jest podstawowym pojęciem w opisowej teorii mnogości.
[edytuj] Definicja
Niech X będzie przestrzenią polską. Przez indukcję po liczbach porządkowych 0 < α < ω1 definiujemy rodziny podzbiorów przestrzeni X.
- jest rodziną wszystkich otwartych podzbiorów X, jest rodziną wszystkich domkniętych podzbiorów przestrzeni X (a więc elementy to dopełnienia zbiorów z ). Ponadto kładziemy , czyli jest rodziną wszystkich otwarto-domkniętych podzbiorów X.
- Przypuśćmy, że zdefiniowaliśmy już dla 0 < β < α. Określamy:
-
- jest rodziną wszystkich zbiorów postaci , gdzie (dla wszystkich n),
- jest rodziną wszystkich zbiorów takich, że ,
- .
Zdefiniowane powyżej rodziny zbiorów są czasami nazywane klasami borelowskimi. Jeśli wiadomo w jakiej przestrzeni polskiej pracujemy (albo jeśli nie jest to istotne), to piszemy (zamiast ).
[edytuj] O oznaczeniach
Notację wprowadził John W. Addison w 1959[2]. Addison napisał ten artykuł w Warszawie gdy był gościem Instytutu Matematycznego PAN. Dziękuje on Andrzejowi Mostowskiemu (ktory był profesorem na UW) oraz pisze
- It seems particularly desirable to introduce simple, uniform and easy-to-remember notations for the classes of the various hierarchies. [...] After lengthy discussions here in Warszawa it has been decided to propose [...] () for the hierarchies built on the class of predicates recursive in C by quantifying over N (NN)
- Among the advantages we cite: [...] it is easily extended to hierarchies defined by quantifiers of higher type [...]
[Tłumaczenie: Wydaje się że wprowadzenie prostych, jednorodnych i łatwych do zapamiętania oznaczeń dla klas różnych hierchii jest szczególnie pożądane. [...] Po dłuższych dyskusjach tutaj w Warszawie postanowiono zaproponować [...] () dla hierarchii zbudowanych na klasie predykatów rekurencyjnych w C przez kwantyfikowanie nad N(NN).]
Po pewnym czasie symbolika wprowadzona przez Addisona przyjęła się w całej teorii mnogości. Często jednak w topologii oraz w starszych podręcznikach teorii mnogości dla początkowych klas borelowski używa się następującej symboliki:
- elementy klas to, oczywiście, zbiory otwarte i domknięte, odpowiednio,
- elementy klasy są nazywane zbiorami typu Fσ a zbiory z klasy to zbiory typu Gδ,
- elementy klas są nazywane zbiorami typu Gδσ i zbiorami typu Fσδ, odpowiednio, etc.
[edytuj] Podstawowe własności
Niech X będzie nieprzeliczalną przestrzenią polską i niech wszystkie wspomniane poniżej klasy borelowskie odnoszą się do tej przestrzeni.
- Dla każdych 0 < α < β < ω1 zachodzą następujące inkluzje:
- Każda z tych inkluzji jest właściwa (tzn nie zachodzi żadna z odpowiednich równości).
- jest rodziną wszystkich borelowskich podzbiorów X.
- Klasy są zamknięte na sumy przeliczalne i skończone przekroje zbiorów, a klasy są zamknięte na przekroje przeliczalne i skończone sumy.
- Każda klasa jest ciałem podzbiorów X.
[edytuj] Bibliografia
- ↑ Borel, É. Leçons sur les fonctions de variables réelles et les développements en séries de polynomes. Paris: Gauthier-Villars. VIII u. 158 S. (1905)
- ↑ Addison, John W.: Separation principles in the hierarchy of classical and effective descriptive set theory, Fundamenta Mathematicae XLVI, s.123-135, 1959. pdf.