Wysoczyzna Lubartowska

Z Wikipedii

Wysoczyzna Lubartowska
Megaregion	Pozaalpejska Europa Środkowa
Prowincja	Niż Środkowoeuropejski
Podprowincja	Niziny Środkowopolskie
Makroregion	Nizina Południowopodlaska
Mezoregion	Wysoczyzna Lubartowska
Zajmowane jednostki administracyjne	Polska: woj. lubelskie

Wysoczyzna Lubartowska lub Równina Lubartowska (318.98) - mezoregion fizycznogeograficzny we wschodniej Polsce, stanowiący południową część Niziny Południowopodlaskiej. Region graniczy od zachodu z Doliną Środkowej Wisły, od północy z Pradoliną Wieprza, od wschodu z Równiną Parczewską, Zaklęsłością Sosnowicką i Równiną Łęczyńsko-Włodawską a od południa z Płaskowyżem Świdnickim, Płaskowyżem Nałęczowskim i Małopolskim Przełomem Wisły, stanowiących lessową krawędź Wyżyny Lubelskiej. Region leży w całości w obrębie woj.lubelskiego i bierze swą nazwę od miasta Lubartów.

Wysoczyzna Lubartowska (powierzchnia ok. 1.219 km²) jest zdenudowaną równiną morenową, osiągającą wysokości od 170-180 do maksymalnie 200 m n.p.m. Na Wysoczyźnie Lubartowskiej występują polodowcowe ostańce żwirowe. Przez teren regionu przepływa rzeka Wieprz, a na północnym wschodzie leżą jego dwa główne jeziora: Firlej i Kunów (na Obszarze Chronionego Krajobrazu Pradoliny Wieprza).

W 1990 roku na południe od Lubartowa utworzono Kozłowiecki Park Krajobrazowy a na zachód od miasta - Obszar Chronionego Krajobrazu Kozi Bór.

Głównym ośrodkiem miejskim regionu jest Lubartów, na południwo zachodnim skraju leżą częściowo Puławy. Inne ważniejsze miejscowości regionu to Niemce, Kurów, Końskowola, Kamionka, Czemierniki, Żyrzyn, Firlej, Abramów, Niedźwiada, Spiczyn, Serniki i Ostrówek.

Wysoczyzna Lubartowska rozpościera się na terenie gmin: Żyrzyn, Baranów, Michów, Firlej, Ostrówek, Czemierniki, Siemień, Niedźwiada, Lubartów, Kamionka, Abramów, Puławy, Końskowola, Kurów, Markuszów, Garbów, Niemce, Serniki, Ostrów Lubelski, Spiczyn i Wólka.

Bibliografia

• J. Kondracki, Geografia regionalna Polski, PWN, Warszawa 2002 (ISBN 83-01-13897-1)
• Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, PWN, Warszawa 1998, (ISBN 83-01-12677-9)