Szałwia okręgowa

Szałwia okręgowa (Salvia verticillata L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny jasnotowatych. Dość pospolity na terenie Polski, w północnej części przeważnie jako gatunek zawleczony (kenofit, efemerofit) ^[1].

Łodyga: Wzniesiona, prosta, o wysokości 30-60 cm (wraz z kwiatostanem). Jest odstająco owłosiona, górą zwykle rozgałęzia się.

Liście: Ulistnienie nakrzyżległe. Liście trójkątnie sercowate, o blaszce brzegiem nierówno karbowano-ząbkowanej. Dolne mają długie ogonki, górne są niemal siedzące. Są krótko owłosione.

Kwiaty: Wyrastają w okółkach po 15-30. Dzwonkowatojajowaty kielich jest dwuwargowy, dwubocznie symetryczny. Korona wyraźnie dwuwargowa, jasnoniebieskofioletowa, z pierścieniem włosków wewnątrz. Jej górna warga o przewężonej nasadzie jest ruchomo połączona z wargą dolną. W środku korony jeden słupek z szyjką osadzoną w nasadzie zalążni i 2 jednopylnikowe pręciki, przy czym jeden z nich jest krótszy i przekształcony w rozszerzony trzonek. Roślina miododajna, owadopylna, wytwarzająca dużo nektaru. Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Biotop, wymagania: Suche zbocza, przydroża, nasypy kolejowe, zarośla, czasami jako chwast w uprawach rolnych. Hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Festucetalia valesiacae i wyróżniający dla zespołu roślinności Salvio-verticillatae-Artemisietum ^[2].

↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.