Rewolucja meksykańska
Z Wikipedii
Rewolucja meksykańska - ogólna nazwa wydarzeń zachodzących w Meksyku w latach 1910-1917.
Początkowo jej celem było obalenie rządów Porfirio Díaza de la Cruz, do czego ostatecznie doszło w 1911. Diaz wyemigrował, a już wkrótce okazało się, że oczekiwania poszczególnych grup społecznych są sprzeczne ze sobą i rozpoczął się kilkuletni okres walk o władzę, która przechodziła z rąk do rąk. Krajem, jedynie teoretycznie w całości, rządzili kolejno Francisco Madero, Victoriano Huerta i Venustiano Carranza. Istotną cechą rewolucji była walka z katolicyzmem, gdyż u podłoża rewolucji, oprócz sporów politycznych, leżał także ateizm, ideologia marksistowska, oraz tendencje wolnomularskie niektórych polityków, w tym również prezydentów.
Choć w rewolucji brali udział przedstawiciele wszystkich klas społecznych (burżuazja, warstwy średnie, robotnicy oraz chłopi) jej symbolami stali się chłopscy przywódcy Pancho Villa i Emiliano Zapata.
W 1917 przyjęto nową, rozszerzającą prawa rolne i pracownicze, konstytucję. Uznaje się, że jej uchwalenie zakończyło wojnę domową, choć walki wojsk rządowych z Zapatą trwały do 1919, a z Villą nawet o rok dłużej. Postanowienia konstytucji mocno uderzyły jednak w Kościół katolicki, który stracił osobowość prawną, a także możliwość organizowania uroczystości religijnych. Zakony uległy kasacie, a księża zostali poddani restrykcyjnym zasadom, m. in. poprzez pozbawienie praw politycznych.
