Potyczka pod Księtem
Z Wikipedii
Potyczka pod Księtem - jedno z ostatnich, jeśli nie ostatnie znane starcie powstania listopadowego (nie licząc obrony twierdz: zamojskiej i modlińskiej), stoczona 5 października 1831. Zakończyła się zwycięstwem wojsk polskich.
Spis treści |
[edytuj] Tło historyczne
Upadek powstania był przesądzony. Regularna armia i oficjele polscy przekraczali granicę austriacką lub pruską. Oddziały rosyjskie napierały na polskie nawet w strefie przygranicznej. Maciej Rybiński ciągnął ku granicy pruskiej wcale silny dwudziestotysięczny korpus, w tym jazdę i artylerię. W jego ariergardzie stały resztki 13 pułku ułanów, a ostatnim polskim oddziałem było kilkudziesięciu karabinierów konnych pod dowództwem podpułkownika Janowicza.
[edytuj] Przebieg utarczki
Jazda Henryka Dembińskiego zdążyła przejść przez wieś, gdzie jeszcze natknęła się na osiem dział artylerii konnej, które przez zaniedbanie nie zostały jeszcze wysłane do Prus. Na stojącego z tyłu Janowicza natarł w blisko czterysta koni nieprzyjaciel, który nie widział pozostałych wojsk polskich. Karabinierzy Janowicza salwami powstrzymali na ulicy wsi szarżującą jazdę rosyjską, a kiedy jeszcze odezwały się polskie działa, natarcie poszło całkowicie w rozsypkę. W pogoni za uchodzącymi wysłano pułk litewsko-wołyński pod podpułkownikiem Kamieńskim, który w zajadłości nie słuchał kilkakrotnych wezwań do cofnięcia się.
[edytuj] Znaczenie potyczki
Militarnego znaczenia utarczka nie miała żadnego. Warta jest wspomnienia tylko z tego powodu, że jako ostatnie starcie w polu regularnej armii polskiej tego zrywu była ona starciem zwycięskim.
Straty obu stron pozostają nieznane.
[edytuj] Bibliografia
- E. Callier, Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831, Drukarnia Dziennika Poznańskiego, Poznań 1887, s. 359.
