Pierwsza bitwa o Osgiliath

Z Wikipedii

Bitwa Śródziemia
Pierwsza bitwa o Osgiliath Wojna o Pierścień
Data	20 czerwiec 3018 rok Trzeciej Ery
Miejsce	Osgiliath
Wynik	sukces wojsk Saurona
Terytorium	Gondor
Walczące strony wojska Gondoru wojska Mordoru Dowódcy Boromir Wódz Nazgûli Siły kilka tysięcy ? kilka tysięcy ? Straty nieznane nieznane

Pierwsza bitwa o Osgiliath – fikcyjna bitwa ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Bitwa ta jest jedną z batalii mających miejsce w trakcie trwania akcji Władcy pierścieni. Wspominana jest w tekście Drużyny pierścienia, pierwszej części powieści. Pewne informacje na jej temat można znaleźć też w Dodatkach do trzeciego tomu oraz w Niedokończonych opowieściach.

Pierwsza bitwa o Osgiliath – bitwa stoczona 20 czerwca 3018 roku Trzeciej Ery^[1], pomiędzy wojskiem Gondoru a armią Saurona podczas Wojny o Pierścień.

Od czasu pierwszych lat rządów namiestnika Denethora II Gondorczycy kontrolowali wschodnią cześć ruin miasta Osgiliath, odbiwszy ją z rąk żołnierzy Mordoru. Utrzymywana tam była załoga, licząca zapewne kilkuset ludzi. W czerwcu 3018 roku w Osgiliath znajdowali się również Boromir i Faramir, synowie Denethora. Właśnie wtedy z Minas Morgul nadciągnęła armia Wodza Nazgûli. Towarzyszyły mu wszystkie pozostałe Upiory Pierścienia. Jego wojska miały zdecydowaną przewagę liczebną nad Gondorczykami i liczyły zapewne kilka tysięcy żołnierzy (wielu z nich było Easterlingami lub Haradrimami) . Dnia 20 czerwca, pod wieczór lub już w nocy, doszło do bitwy. Armia Mordoru zaatakowała wschodnią część Osgiliath i dość szybko zepchnęła Gondorczyków w stronę Anduiny. Szczególny strach w tym pierwszym natarciu szerzył Wódz Nazgûli. Jak później opowiadał o tym w Rivendell Boromir: (...) pokonała nas nie tylko liczba wojowników. Była z nimi potęga, której do tamtego czasu nigdy jeszcze nie odczuliśmy. Mówili ludzie, że ją widzieli w postaci olbrzymiego czarnego męża na koniu, który jak gęsty cień pojawiał się w blasku księżyca. A gdziekolwiek się zjawiał szał ogarniał naszych wrogów , a strach padał na najwaleczniejszych spośród nas, tak że i konie i wojownicy uciekali z pola^[2]. W ten sposób Wódz wraz z pozostałymi Upiorami zdołał dotrzeć do nie zerwanego jeszcze przez Gondorczyków mostu i przejść nim na drugi brzeg. Gdy opuścił on pole bitwy, Boromirowi i Faramirowi udało się odepchnąć wrogich żołdaków. Dzięki temu resztki gondorskich jednostek zdołały wycofać się na drugi brzeg i zburzyć za sobą most. Jednak oddział osłaniający odwrót został zniszczony – ocaleli tylko obaj synowie Denethora i jeszcze dwaj inni żołnierze, którzy przepłynęli rzekę wpław.

Ostatecznie w wyniku bitwy wojska Mordoru zajęły wschodnią część Osgiliath. Jednak nie to było głównym celem Saurona, tylko umożliwienie Nazgûlom przeprawy przez Anduinę, by mogły ruszyć na poszukiwanie Jedynego Pierścienia. Cały atak też stanowił niejako „przykrywkę” dla działania Upiorów. Była to również próba wysondowania jak silne są oddziały Denethora. Te zaś nie były, jak początkowo sądził Władca Ciemności, całkiem słabe i niezdolne do stawienia oporu. Sauron zresztą nie wysłał do tej akcji specjalnie dużych (jak na swoje możliwości) sił, choć tak sądzili po batalii Gondorczycy.

Bitwę tą uznawano za początek Wojny o Pierścień.

[edytuj] Ekranizacja

W ekranizacji Władcy pierścieni (reżyseria Peter Jackson) bitwa ta w zasadzie nie jest przedstawiona. Jedynie w wersji reżyserskiej (rozszerzonej) filmu Dwie wieże, wydanej na DVD, pokazana jest scena przemowy Boromira do gondorskich żołnierzy zgromadzonych w Osgiliath, właśnie po tej batalii.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire'u był to dzień 20 miesiąca Forelithe roku 1418.. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu czerwcowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Nárië.
2. ↑ Cytat z Drużyny pierścienia (księga 2, rozdział 2 Narada u Elronda) w przekładzie Marii Skibniewskiej.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Boromir i Faramir po bitwie (Anke-Katrin Eissman)
• [1], [2], [3] - zdjęcia filmowych scen po bitwie