Upiory Pierścienia

Z Wikipedii

Upiory Pierścienia (ang. Ringwraiths) lub Nazgûle lub ulairi, zwani również Czarnymi Jeźdźcami lub Dziewięcioma Jeźdźcami to postacie literackie z trylogii Władca Pierścieni J.R.R. Tolkiena.

Nazwa Nazgûl pochodzi od słów "Nazg" (w Czarnej Mowie "pierścień") i "gûl"(upiór). Nazgûle byli początkowo ludźmi, którzy w Drugiej Erze zostali obdarzeni Pierścieniami Władzy: byli wśród nich książęta numenorejscy, tzw. "Czarni Numenorejczycy", którzy zawarli sojusz z Sauronem, i przynajmniej jeden Easterling (Khamul)

Spis treści 1 Imiona 2 Pochodzenie 3 Historia 4 Cechy i uzbrojenie 5 Słabości

[edytuj] Imiona

• Czarnoksiężnik z Angmaru (Według niektórych jego imię brzmiało Murezor lub Morgul), wódz Nazgûli. Najpotężniejszy z dziewięciu, na hełmie nosił koronę. Był władcą Angmaru, przez wyzwanie jakie rzucił Eärnurowi zanikła dynastia królów z linii Anáriona w Gondorze, to on na Wichrowym Czubie przebił bark Powiernika Pierścienia Nożem Morgulu (zapewne zrobionym przez niego samego). Zginął w Bitwie na polach Pelennoru z ręki księżniczki Rohanu, Éowiny
• Khamûl - Cień Wschodu, Czarny Easterling, Ulaire Attea (w karciance filmowej). Dowódca Dol Guldur, drugi najpotężniejszy Nazgûl po Czarnoksiężniku, był najbardziej (po wodzu Nazgûli) wyczulony na obecność pierścienia. To on ścigał hobbitów od Bag End do promu. Po śmierci Czarnoksiężnika został dowódcą pozostałych Nazgûli.

Pozostałym Nazgûlom Tolkien nie nadał imion, ale postarali się o nie twórcy gier, i brzmią one: Dwar Wawa, Ji Inddur, Akhorahil, Hoamurath Dir, Adunaphel (tak naprawdę jest to imię żeńskie...), Ren i Uvatha, lub (według innych gier) Ulaire Cantea, Ulaire Enquea, Ulaire Lemenya; Ulaire Nelya, Ulaire Nertea, Ulaire Ostea, Ulaire Toldea (te imiona nie są niczym innym, tylko queneyskimi liczebnikami porządkowymi...). Według dodatku do gry Władca Pierścieni Bitwa o Śródziemie2 Król Nazguli (the Lord of the Rings the Battle for Middle-Earth2 the Witch-King)istnial jeszcze w mowie Angmaru Morgomir a mowie Mordoru Morgomil.

Natomiast według popularnej amerykańskiej firmy Games Workshop (produkującej figurkową wersję gry strategicznej), poza Czarnoksiężnikiem i Khamulem istnieli: Pan Cienia (Shadow Lord), Ciemny Marszałek (Dark Marshall), Nieśmiertelny (The Undying) i Zepsuty (The Tainted). Pozostałe trzy Nazgûle nie zostały nazwane.

[edytuj] Pochodzenie

Było to dziewięciu ludzkich królów, którzy skuszeni przez Saurona obietnicą władzy, przyjęli od niego magiczne pierścienie mające im ją zapewnić. Dzięki Dziewięciu Pierścieniom zdobyli olbrzymią, jak na śmiertelników potęgę, wkrótce jednak pierścienie zupełnie ich opanowały (czas zależał od tego, czy na początku mieli dobrą, czy złą wolę), a tymi rządził Jedyny Pierścień, który nosił na palcu Władca Ciemności. Wkroczyli wtedy do Królestwa Cieni, stali się Upiorami Pierścienia, niewolnikami Saurona. Nie mogli umrzeć, ich przeciągające się życie było dla nich nieznośne. Ich ciała rozpadły się i pozostała im tylko dusza utrzymywana przez pierścienie

"Dziewięć ofiarował śmiertelnym ludziom, dumnym, możnym ludziom, których w ten sposób usidlił. Dawno, dawno temu ulegli oni władcy Jedynego Pierścienia i stali się upiorami, cieniami Wielkiego Cienia, jego najokrutniejszymi sługami.

Gandalf rozdział "Cień przeszłości"

[edytuj] Historia

Po raz pierwszy ujawnili się w 2251 roku Drugiej Ery. Po pokonaniu przez Ostatni Sojusz Saurona (3441 DE) ukryli się na wschodzie, by czekać na powtórne ukazanie się Władcy Ciemności. Gdy ten zmaterializował się w Dol Guldur, około 1300 r. TE Wódz Nazgûli, zwany również Czarnoksiężnikiem, udał się na północ, by między Wrzosowiskami Etten a Północnym Pustkowiem założyć państwo Angmar (sind. "Żelazny Dom") ze stolicą w Carn Dûm, którego celem miało być pokonanie państw Dúnedainów na północy. Czarnoksiężnik wypełnił swoje zadanie, jednak w 1975r. wojska Angmaru zostały pokonane przez połączone siły Gondoru i Lindonu, Czarnoksiężnik zdołał jednak upokorzyć gondorskiego księcia Eärnura. W tym czasie elf Glorfindel wypowiedział słowa proroctwa, że Wódz Nazgûli zostanie zgładzony "daleko stąd i nie z ręki męża".

Po klęsce Czarnoksiężnik udał się do Mordoru, gdzie zgromadził pozostałych Nazgûli i w 2002r zdobył Minas Ithil, która została przemianowana na "Minas Morgul" ("Wieża Złych Czarów"). W 2043 i 2050 r. wyzwał króla Gondoru, Eärnura, którego zabił podstępem. Przez kilka stuleci Nazgûle przebywali w Minas Morgul, gdy jednak Sauron na powrót znalazł się w Mordorze, trzech z nich wysłał do Dol Guldur (według Niedokończonych Opowieści było ich tylko dwóch - Khamul i jego posłaniec).

W 3018 r. Sauron wysłał dziewięciu z misją odszukania Krainy Niziołków i Jedynego Pierścienia. Nazgûle najlepiej nadawali się do tej misji, ponieważ pozbawieni byli własnej woli, byli całkowicie podporządkowali pierścieniom, które trzymał Sauron. Czarnoksiężnik poprowadził atak na Osgiliath, dzięki któremu Nazgûle mogli przeprawić się przez Anduinę. Po połączeniu się z upiorami z Dol Guldur i odkryciu, że wbrew słowom Golluma Kraj Niziołków nie znajduje się nad Anduiną, udali się do Orthanku, gdzie zostali zwiedzeni przez Sarumana, lecz dzięki zdradzie jego sługi, Gadziego Języka, dowiedzieli się o Shire, po czym ruszyli w tym kierunku, i 22 września rozbijając oddział Strażników przedostali się przez południową granicę tego kraju.

Khamul dotarł do Hobbitonu i ścigał Powiernika Pierścienia aż do przeprawy na Brandywinie, Czarnoksiężnik udał się na Kurhany, gdzie pobudził z uśpienia Upiory Kurhanów, pozostali Nazgûle udali się patrolować gościniec.

Na Wichrowym Czubie stoczyli walkę z Mithrandirem, a w kilka dni później zaatakowali tam Powiernika Pierścienia, którego Czarnoksiężnik ugodził Nożem Morgulu. Wkrótce zostali pokonani przy brodzie Bruinen, gdzie utracili cielesne powłoki oraz konie i pieszo powrócili do swego pana. Otrzymali od niego nowe wierzchowce, skrzydlate bestie.

Używani byli przez Saurona jako posłańcy, oraz do siania niepokoju wśród wojsk nieprzyjaciela, co szczególnie wcielili w życie podczas oblężenia Minas Tirith, gdzie rozsiewali strach i porażali czarnym dechem. Czarnoksiężnik, który był dowódcą wojsk Mordoru, wkroczył nawet do twierdzy. W tej samej jednak bitwie spełniło się proroctwo Glorfindela i Wódz Nazgûli zginął z ręki Éowiny wspomaganej przez hobbita, Meriadoka Brandybucka. Ostatnią bitwą, w której brały udział Nazgûle była Bitwa pod Morannonem, z której zostały zawrócone ku Górze Przeznaczenia, gdy Powiernik Pierścienia założył pierścień na palec; było już jednak za późno, Pierścień uległ zniszczeniu, co oznaczało również koniec Upiorów Pierścienia.

[edytuj] Cechy i uzbrojenie

• Główną bronią Nazgûli był strach, którym porażali wroga, czyniąc go niezdolnym do walki
• Czarny Dech - choroba, którą rozsiewali, zarazili nią m.in. Eowinę i Faramira
• Telepatycznie wykrywali obecność żywych stworzeń
• Zwierzęta wyczuwały ich obecność, okazywały strach, płoszyły się
• Wyczuleni na obecność Jedynego Pierścienia
• Mogli być niewidzialni dla wszystkich, z wyjątkiem osoby, która miała na palcu Jedyny Pierścień
• Mieli wiele zmysłów
• Najpotężniejsi byli w nocy i razem, ich moc rosła również, gdy nie mieli postaci cielesnej
• Każde ostrze, które ugodziło Nazgûla pękało, zranić go mogła tylko wykuta na zgubę Wroga np. elficka
• Nosili miecze, Wódz na Polach Pellenoru używał buławy
• Nóż Morgulu, który, gdy przebił serce ofiary, robił z niej podobnego upiora, lecz o mniejszej mocy

[edytuj] Słabości

• Wszyscy, z wyjątkiem Czarnoksiężnika, wykazywali tendencję do zbaczania z drogi, zwłaszcza w świetle dziennym
• Bali się ognia i wody, zawsze szukali mostów, by przeprawić się przez rzekę
• Ich wyprawę trudno było utrzymać w tajemnicy z powodu strachu, jaki rozsiewali
• Obawiali się imienia Elbereth

Zobacz też: Wódz Nazgûli