Gondorczycy

Z Wikipedii

Gondorczycy – fikcyjny lud ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Informacje na jego temat pojawiają się we Władcy pierścieni.

W angielskim oryginale – Men of Gondor
Przekład Marii Skibniewskiej – Gondorczycy
Przekład Jerzego Łozińskiego – Gondorianie
Przekład Marii i Cezarego Frąców – Gondorczycy

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Gondorczycy – ogólne miano całej ludności królestwa Gondoru. Mieszkańcy tego państwa nie byli jednorodni pod względem pochodzenia, w związku z czym można podzielić ich pod tym względem na trzy grupy.

Pierwszą z nich, stosunkowo najmniej liczną, stanowili czystej krwi Dúnedainowie. Wśród nich byli przedstawiciele dynastii królewskiej (Linii Południowej) oraz najmożniejszych rodów szlacheckich, takich jak książęta Dol Amrothu czy Ród Húrina, dynastia namiestników Gondoru. Jednak z biegiem czasu długość życia tych Dúnedainów uległa pewnemu skróceniu, w porównaniu do ich pobratymców z dawnego Arnoru.

Drugą grupę stanowili ci mieszkańcy Gondoru, którzy pochodzili od dawnej ludności zamieszkującej te obszary w Drugiej Erze, lecz w swoich żyłach mieli również krew Númenorejczyków. Byli oni szczególnie liczni w Minas Tirith i okolicach tego miasta oraz w Belfalas.

Trzecia grupa to Gondorczycy pochodzący tylko od dawnych mieszkańców dolin w Ered Nimrais. Zaliczano do nich ludzi z Lossarnach czy też górali z Lamedonu. Sporo mieszkańców królestwa było też potomkami Nortów, którzy osiedlali się w Gondorze zwłaszcza po wojnie domowej z XV wieku Trzeciej Ery (tzw. Waśń Rodzinna).

Podczas Wojny o Pierścień, w końcu Trzeciej Ery, językiem większości mieszkańców Gondoru była Wspólna Mowa. Zresztą właśnie w Południowym Królestwie przetrwał w najczystszym starym stylu i najpiękniejszym brzmieniu^[1]. Niektórzy spośród Gondorczyków znali i posługiwali się sindarinem.