Zniszczenie Latarni

Z Wikipedii

Zniszczenie Latarni - fikcyjne zdarzenie ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Informacje o nim znajdują się w Silmarillionie.

Zapoczątkowane zostało przez zawiść Melkora -

Aule i Tulkas czuli się znużeni, bo podczas kształtowania Ardy umiejętności pierwszego i siła drugiego nieustannie okazywały się przydatne. Melkor wiedział o wszystkim, co czynili, mając tajemnych przyjaciół i szpiegów między Majarami, których zdołał przeciągnąć na swoją stronę; daleko w głębi ciemności pałał wciąż nienawiścią i zazdrościł Valarom ich dzieł, pragnąc wszystkie istoty podporządkować własnej woli. Zgromadził więc wokół siebie duchy z różnych stref Ei, znieprawił je naginając do służby swoim niecnym celom i poczuł się potężny. Uznał; że czas dojrzał, aby przystąpić do działania; zbliżył się więc znów do Ardy, objął ją wzrokiem i widząc, jak jest piękna w krasie Wiosny, zawrzał tym gorętszą nienawiścią.

Melkor zabrał się do drążenia ziemi i budowania głęboko pod jej powierzchnią olbrzymiej fortecy u stóp mrocznych gór, gdzie promienie światła latarni Illuiny docierały już osłabione i wyziębłe. Forteca nazywała się Utumno. Chociaż Valarowie jeszcze o jej istnieniu nie wiedzieli, płynęły z niej fale nikczemności Melkora i złe uroki jego nienawiści skaziły wiosenną piękność Ardy. Zieleń więdła i butwiała, wodorosty i muł dławiły rzeki, tworzyły się cuchnące zatrute bagniska - wylęgarnie dokuczliwych much, lasy stały się ciemne i niebezpieczne, wypełniała je groza, a zwierzęta - zdziczałe i uzbrojone w potworne kły i rogi - rumieniły glebę krwią.

Wreszcie Valarowie zrozumieli, że to Melkor wznowił swoje złowieszcze działanie, i zaczęli szukać jego kryjówki. Lecz Melkor, zadufany w potędze swej fortecy i swoich sług, wszczął znienacka wojnę i zadał pierwszy cios, zanim Valarowie zdążyli się przygotować do obrony; zaatakował Illuinę i Ormal, zwalił słupy i rozbił latarnie. Potężne słupy padając zdruzgotały lądy, wzburzone morza wystąpiły z brzegów. Płomienie roztrzaskanych latarni rozlały się po ziemi dopełniając zniszczenia. W tej katastrofie zatarła się pierwotna rzeźba Ardy, zmącona została harmonia lądów i wód, i nigdy już nie udało się odtworzyć zaplanowanego przez Valarów ładu.

Wśród zamętu i ciemności Melkor uszedł, ale przejęty trwogą, bo ponad hukiem fal usłyszał głos Manwego, potężny jak wichura i poczuł drżenie ziemi pod stopami Tulkasa. Zdążył jednak skryć się w Utumno, zanim go Tulkas dogonił, i tam się przyczaił. Valarowie nie mogli go wtedy zmiażdżyć, gdyż musieli użyć niemal wszystkich swoich sił, aby uśmierzyć chaos na Ziemi i uratować z ruin wszystko, co można było jeszcze ocalić z dzieł przedtem stworzonych; później nie śmieli już powtórnie przekształcać Ardy, bo jeszcze nie wiedzieli, gdzie przebywają Dzieci Iluvatara; a nie znali dnia, w którym miały się one pojawić na Ziemi.