Opalony Wierch

Z Wikipedii

Współrzędne: 49°12'30" N 20°03'34" E49.2083333 20.0594444 (Opalony Wierch)

Opalony Wierch
Opalony Wierch – widok znad Morskiego Oka
Państwo	Polska, Europa
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2 115 m n.p.m.
Wybitność	60 m
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Opalony Wierch – szczyt o dwóch wierzchołkach (2115 m n.p.m. i 2105 m n.p.m.) położony w bocznej grani tatrzańskiej odchodzącej na północny wschód od Szpiglasowego Wierchu. Od wierzchołka Miedzianego oddziela go Marchwiczna Przełęcz (2055 m n.p.m.). Z niższego (północnego) wierzchołka odchodzą dwie granie obejmujące dolinę Świstówka Roztocka (Świstówkę). Krótsze ramię, odchodzące w kierunku Doliny Pięciu Stawów, zakończone jest Świstową Czubą (1764 m n.p.m.). Prawa grań o długości ok. 3,0 km tworzy trawiasty grzbiet Opalonego. Grań zakończona jest Roztocką Czubą (1426 m n.p.m.), niewielkim zalesionym szczytem górującym nad Wodogrzmotami Mickiewicza. Zbocza góry poprzecinane są licznymi żlebami, którymi schodzą potężne lawiny. Największe z nich to Głęboki Żleb (Żleb Żandarmerii) i Biały Żleb.

Miedziane i Opalony Wierch stanowią ścisły rezerwat przyrody. Są ostoją kozic i miejscem występowania niedźwiedzi. Nazwa Opalone była używana już w XVIII wieku.

Szczyt był od dawna odwiedzany przez górali. Nieznane jest pierwsze wejście turystyczne latem. Najstarsze odnotowane wejście zimowe – podczas przejścia granią na Miedziane – Henryk Bednarski, L. Michalski 17 kwietnia 1911.

[edytuj] Szlak turystyczny

– przez stoki Opalonego prowadzi szlak turystyczny, łączący Dolinę Rybiego Potoku z Doliną Pięciu Stawów. Szlak (nazywany zazwyczaj "przez Świstówkę"), przecinając żleby, prowadzi zboczem Opalonego na położoną na jego grzbiecie równię zwaną Nad Kępą lub Wolarnią (1706 m n.p.m.). Dalej schodzi na dno dolinki Świstówki (jest to polodowcowy kocioł), by znów wznieść się pod wierzchołek Świstowej Czuby, nazywanej także Świstówką, skąd schodzi się przez Niżnią Kopę i brzegiem Przedniego Stawu do schroniska w Dolinie Pięciu Stawów. Szlak nie nastręcza zbytnich trudności, jednak zimą jest niebezpieczny z uwagi na możliwość zejścia lawin (zimą najczęściej jest zamknięty). Do 1958 r. prowadził w sąsiedztwie przepaści, ale zmieniono jego przebieg, odsuwając od Siodła w kierunku Kopy i tym samym oddalając od urwisk.

[edytuj] Bibliografia