Nikołaj Ogarkow
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Nikołaj Wasiljewicz Ogarkow, ros. Николай Васильевич Огарков (ur. 30 października 1917 wieś Mołokowo niedaleko Tweru - zm. 23 stycznia 1994) – marszałek Związku Radzieckiego od 1977, w latach 1977 - 1984, szef Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. W Armii Czerwonej od 1938. Zakończył Akademię Wojsk Inżynieryjnych im. W.W Kujbyszewa w 1941 i Akademię Sztabu Generalnego w 1959. W czasie wielkiej wojny ojczyźnianej 1941 - 1945 walczył w składzie Zachodniego, Karelskiego i 3 Ukraińskiego Frontu jako szef saperów pułku i brygady 1941 - 1942, pomocnik szefa sztabu wojsk inżynieryjnych armii 1942 - 1943, w sztabie wojsk inżynieryjnych Frontu Karelskiego 1943 - 1944, szef saperów dywizji 1944 - 1945. Po wojnie służył na stanowiskach sztabowych m.in. jako oficer do zadań specjalnych ówczesnego ministra Obrony marszałka R. Malinowskiego. Od listopada 1955 zastępca szefa sztabu Dalekowschodniego Okręgu Wojskowego (OW). Od grudnia 1959 dowódca dywizji zmechanizowanej, a od grudnia 1961 szef sztabu Białoruskiego OW, od grudnia 1965 dowódca Przywołżańskiego OW. W 1967 stanął na czele 13 Zarządu Sztabu Generalnego, który w porozumieniu z GRU zajmował się dezinformacją. W kwietniu 1968 I zastępca szefa Sztabu Generalnego, przygotował interwencję wojsk radzieckich, tłumiących praską wiosnę w Czechosłowacji. Od marca 1974 zastępca ministra Obrony ZSRR, później do 1983 szef Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR I zastępca ministra Obrony. W l. 1984 - 1990 naczelny dowódca Wojsk Kierunku Zachodniego z siedzibą w Legnicy. Poprzez rosyjską agenturę w zachodnioeuropejskich agencjach prasowych przekonał opinię publiczną o pokojowych zamierzeniach ZSRR. W czasie desantu sowieckich spadochroniarzy na lotnisku w Pradze, podległe mu służby skutecznie zagłuszyły radary NATO. Brał udział przy boku Leonida Breżniewa w negocjacjach i podpisaniu w 1972 układu SALT I. Tam udało mu się przekonać Amerykanów, że nowy radziecki pocisk UR-100 (SS-11), nie może służyć do obrony i nie podlega reżimowi tego porozumienia (w rzeczywistości było to jawne naruszenie zapisów tego traktatu, ponieważ UR-100 była rakietą uniwersalną). Był twórcą jednostek specjalnych GRU (Specnaz), które w razie wojny miały działać na dalekich tyłach przeciwnika, niszcząc jego punkty dowodzenia i terroryzując ludność cywilną. Deputowany Rady Najwyższej 7-9 kadencji, Odznaczony orderami: Czerwonego Sztandaru, wojny Ojczyźnianej I i II stopnia, 2 orderami Czerwonej Gwiazdy, orderami i medalami innych państw.
[edytuj] Źródła
- Bolszaja Sowietskaja Encykłopedija t.18, str. 284, wyd. 1974.
