Nieśmiertelnik
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Nieśmiertelnik - nazwa używanego w wojsku elementu systemu identyfikacji żołnierzy w razie ich śmierci, bądź ranienia. Jest to kawałek blachy z perforacją ułatwiającą jej przełamanie na dwie części, którą żołnierz nosi na łańcuszku na szyi. Na blasze wytłoczone są numery identyfikujące żołnierza. Może też składać się z dwóch blaszek identycznej treści noszonych razem (ten drugi system używany jest we współczesnej armii amerykańskiej). Amerykańskie nieśmiertelniki zawierają następujące dane: nazwisko, imię, numer ubezpieczenia, grupa krwi i wyznanie.
Współczesne nieśmiertelniki w Wojsku Polskim (zgodnie z oficjalną nazwą - "tabliczki tożsamości") mają formę metalowego krążka wykonanego ze stali żaroodpornej o średnicy 35 mm i grubości 1 mm, składającego się z dwóch części identycznie opisanych przedzielonych nacięciem do przełamania. Polska tabliczka tożsamości zawiera:
- numer tabliczki;
- nazwę Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej - Siły Zbrojne RP.
Pierwsze metalowe nieśmiertelniki zaczęto wprowadzać w niektórych oddziałach podczas amerykańskiej wojny secesyjnej w 1865 r. W sposób zinstytucjonalizowany wprowadzono je w armii amerykańskiej w 1906 r.
Art. 17 Konwencji Genewskiej ("Konwencja o polepszeniu losu rannych i chorych w armiach czynnych" z 12 sierpnia 1949) stanowi, że "Strony w konflikcie czuwać będą nad tym, aby pogrzebanie lub spalenie zwłok [było] dokonywane indywidualnie, (...) poprzedzone (...) ustaleniem tożsamości (...). Połowa podwójnej tabliczki tożsamości albo cała tabliczka, o ile jest pojedyncza, pozostanie na zwłokach." Wcześniejsze konwencje prawa humanitarnego (Konwencja Haska z 1907, Konwencja Genewska z 1927) również, choć w mniej szczegółowy sposób regulowały tę sprawę.
W razie śmierci na polu walki oddziały zbierające zabitych zabierają połowę nieśmiertelnika (zazwyczaj odsyłana jest ona do rodziny poległego), a drugą połowę pozostawiają przy ciele zabitego[1]. Zalecano (np. w polskim wojsku) aby zabitym żołnierzom pozostawianą przy poległym część nieśmiertelnika wkładać do ust – między zęby (ochrona przez kości czaszki w rozkładających się zwłokach, łatwe do znalezienia w przypadku ekshumacji szkieletu nawet po jego przemieszczeniu).
System metalowych nieśmiertelników stosowany był także w odniesieniu do jeńców wojennych przetrzymywanych w obozach jenieckich (także organizowanych przez Niemców podczas II wojny światowej). Wynikało to z postanowień podpisanych przez Niemcy konwencji międzynarodowych, nakazujących prowadzenie ewidencji jeńców. Jednak w 1941 r. przybyłym do Brzezinki (niem. Birkenau) 10 000 jeńcom radzieckim zamiast wydania jenieckiego nieśmiertelnika wytatuowano na piersiach numery ewidencyjne (początkowo władze hitlerowskie planowały, że obóz Auschwitz-Birkenau będzie przeznaczony dla przetrzymywania i eksterminacji jeńców radzieckich). Wskazywało to, że władze hitlerowskie nie zamierzały stosować się do wymogów międzynarodowego prawa wojennego w odniesieniu do tej kategorii jeńców. Abstrahując od humanitarnych aspektów takiego postępowania, było to jednak w świetle tego właśnie prawa wojennego teoretycznie usprawiedliwione – ZSRR nie podpisał żadnych konwencji międzynarodowych dotyczących traktowania jeńców wojennych. W krótkim czasie tatuowanie numerów ewidencyjnych objęło wszystkich więźniów tego obozu.
Obecnie funkcje nieśmiertelników przejmują banki DNA (w armii amerykańskiej zakrojona na masową skalę akcja pobierania materiału genetycznego zaczęła się w latach 90.).
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ do grzebania zwłok na polu walki (eufemistycznie nazywanego "utrzymywaniem higieny pola walki") w LWP i Armii Czerwonej były przygotowywane pododdziały orkiestr wojskowych (a nie, jak się powszechnie sądzi, pododdziały medyczne)
