Nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie wiary
Z Wikipedii
Wyznanie wiary sformułowane na Soborze Konstantynopolitańskim I, zwane też symbolem nicejsko-konstantynopolitańskim.
W Kościele katolickim używane wraz z późniejszym dodatkiem "i Syna", tzw. filioque. Używane w liturgii Mszy świętej.
Na gruncie Wyznania Nicejsko-Konstantynopolitańskiego w okresie Reformacji powstały: Wyznanie Augsburskie (Kościół Luterański) Wyznanie Helweckie (Kościół Kalwiński) i Trzydzieści dziewięć artykułów westminsterskich (Kościół Anglikański). Wyznania te stanowią ponowne odczytanie prawd wiary zawartych w wyznaniu Nicejsko-Konstantynopolitańskim, które jest owocem jego weryfikacji przez autorytet nieomylnego Słowa Bożego (Biblii) i dlatego wyznania te nie są sprzeczne z Wyznaniem Nicejsko-Konstantynopolitańskim.
[edytuj] Treść
Wierzę w jednego Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. I w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego Jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami. Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego, Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, a przez Niego wszystko się stało. On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. Ukrzyżowany również za nas pod Poncjuszem Piłatem został umęczony i pogrzebany. I zmartwychwstał trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo. I wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca. I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a królestwu Jego nie będzie końca. Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca (i Syna) pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę; który mówił przez Proroków. Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenia grzechów. I oczekuję wskrzeszenia umarłych. I życia wiecznego w przyszłym świecie. Amen
