Néstor Gonçalves
Z Wikipedii
| Néstor Gonçalves | ||
| Data i miejsce urodzenia |
27 kwietnia 1936 ?, Urugwaj |
|
| Pseudonim | Tito | |
| Pozycja | pomocnik, potem obrońca, stoper | |
| Wzrost | 178 cm | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| Peñarol | ||
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1957-1971 | Urugwaj | 50(0) |
| Kariera trenerska | ||
| Lata | Klub/Reprezentacja | |
| Urugwaj | ||
Néstor Gonçalves (27 kwietnia 1936) - piłkarz urugwajski noszący przydomek Tito. Początkowo pomocnik, potem obrońca, stoper. Wzrost 178 cm. Waga 74 kg.
Jako piłkarz klubu Peñarol Montevideo wraz z reprezentacją Urugwaju wziął udział w dwóch turniejach Copa América - w 1957 i 1959 roku. W Copa América 1957 Urugwaj zajął 4 miejsce - za Argentyną, Brazylią i Peru. Gonçalves zagrał w trzech ostatnich spośród sześciu meczów Urugwaju - z Peru, Brazylią i Chile. W każdym z tych spotkań był graczem środka pola. Następnie wziął udział w nieudanym turnieju Copa América 1959, gdzie Urugwaj zajął przedostatnie, szóste miejsce. Zagrał w pierwszych czterech meczach - z Boliwią, Peru, Paragwajem i Brazylią. W 32 minucie meczu z Brazylią razem z Davoinem wyrzucony został przez sędziego z boiska. Na ekwadorskim Copa América w 1959 Gonçalves nie znalazł się w kadrze.
Wziął udział w finałach mistrzostw świata w 1962 roku, gdzie Urugwaj odpadł już w fazie grupowej. Gonçalves wystąpił we wszystkich trzech meczach - z Kolumbią, Jugosławią i ZSRR.
Był również w kadrze reprezentacji Urugwaju na finały mistrzostw świata w 1966 roku, podczas których Urugwaj dotarł do ćwierćfinału. Gonçalves zagrał we wszystkich czterech spotkaniach - z Anglią, Francją, Meksykiem i Niemcami.
Był główną postacią obrony reprezentacji Urugwaju w latach 60-tych. Przez cały okres gry w reprezentacji reprezentował barwy Peñarolu, z którym sięgał po liczne sukcesy - zarówno na arenie krajowej, jak i międzynarodowej. Dwukrotnie przyczynił się do zdobycia przez Peñarol klubowego Pucharu Świata - w 1961 po pokonaniu Benfiki LIzbona i w 1966 po zwycięstwie nad madryckim Realem. Trzykrotnie zdobył Copa Libertadores - w 1960, 1961 (nie zagrał w finale) i 1966. Ostatni raz w Pucharze Wyzwolicieli zagrał 27 maja 1970 na Estadio Centenario w drugim meczu finałowym z Estudiantes La Plata.
W reprezentacji Urugwaju od 23 marca 1957 do 8 lutego 1971 rozegrał 50 meczów[1].
Po zakończeniu kariery piłkarskiej był trenerem - przez pewien okres prowadził również reprezentację narodową.
Przypisy
[edytuj] Źródło
- Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 8): Herosi Mundiali, Wydawnictwo GiA, Katowice 1993, ISBN 83-900227-6-3, str. 75
[edytuj] Linki zewnętrzne
- RSSSF - reprezentacja Urugwaju w finałach mistrzostw świata
- Peñarol w Pucharze Świata
- Peñarol w Copa Libertadores 1960-69
- Lista oficjalnych meczów reprezentacji Urugwaju z udziałem Néstora Gonçalvesa
1 Sosa • 2 Troche • 3 Emilio Álvarez • 4 Méndez • 5 Gonçalves • 6 P.Cubilla • 7 Pérez • 8 Cortés • 9 Sasía • 10 Rocha • 11 L.Cubilla • 12 Maidana • 13 Martínez • 14 Soria • 15 E.González • 16 R.González • 17 Eliseo Álvarez • 18 Langón • 19 Bergara • 20 Silva • 21 Cabrera • 22 Escalada • trener: Corazzo
1 Mazurkiewicz • 2 Troche • 3 Manicera • 4 Forlán • 5 Gonçalves • 6 Caetano • 7 Cortés • 8 Urruzmendi • 9 Sasía • 10 Rocha • 11 Pérez • 12 Sosa • 13 Díaz • 14 Emilio Álvarez • 15 Ubiñas • 16 Eliseo Álvarez • 17 Salvá • 18 M. Viera • 19 Silva • 20 Ramos • 21 Espárrago • 22 Taibo • trener: O. Viera
