Mykoła Pławiuk
Z Wikipedii
Mykoła Pławiuk (ukr. Микола Плав’юк), ur. 5 czerwca 1927 w Rusowie – ukraiński działacz społeczny i polityczny, prezydent Ukrainy na emigracji w latach 1989-1992.
Pod koniec II wojny światowej wyjechał do Niemiec. Ukończył wydział ekonomiczny Uniwersytetu Monachijskiego. W 1949 wyemigrował do Kanady.
Był jednym z najbardziej aktywnych działaczy emigracyjnych. W latach 1956–1966 był przewodniczącym Ukraińskiego Zjednoczenia Narodowego, potem zastępcą przewodniczącego Kongresu Ukraińców Kanady.
W drugiej połowie lat 60. XX w. był jednym z organizatorów Światowego Kongresu Wolnych Ukraińców (SKWU), w latach 1967-1969 sekretarzem generalnym, 1973–1978 wiceprzewodniczącym, 1978-1981 - przewodniczącym.
Od 1979 przewodniczący zarządu OUN (M), z inicjatywy której utworzono Konfederację Ukraińskich Partii Politycznych i Organizacji (KUPPO). W 1989, po śmierci Mykoły Liwickiego został wybrany Prezydentem Ukraińskiej Republiki Ludowej na emigracji.
22 sierpnia 1992 przekazał Leonidowi Krawczukowi insygnia władzy, uznając go za za prawowitego prezydenta Ukrainy, oraz akt stwierdzający, że Ukraina jest prawną następczynią Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Zachodnioukraińska Republika Ludowa 1918–1919: Jewhen Petruszewycz
Ukraińska Republika Ludowa 1917–1921 (na emigracji 1921–1992): Mychajło Hruszewski • Pawło Skoropadski • Wołodymyr Wynnyczenko • Symon Petlura • Andrij Liwicki • Stepan Wytwycki • Mykoła Liwicki • Mykoła Pławiuk
Ukraina od 1991: Leonid Krawczuk • Leonid Kuczma • Wiktor Juszczenko
