Leonid Kuczma

Z Wikipedii

Leonid Kuczma

Data i miejsce urodzenia	9 sierpnia 1938 Czajkyne
Prezydent Ukrainy
Okres urzędowania	od 19 lipca 1994 do 23 stycznia 2005
Poprzednik	Leonid Krawczuk
Następca	Wiktor Juszczenko
Premier Ukrainy
Okres urzędowania	od 19 października 1992 do 22 września 1993
Poprzednik	Walentyn Symonenko
Następca	Juchym Zwiahilski

Leonid Danyłowycz Kuczma (ukr. Леонід Данилович Кучма) (ur. 9 sierpnia 1938 we wsi Czajkyne w obwodzie Czernihowskim) – ukraiński polityk, były premier w latach 1992-1993 i prezydent w latach 1994-2005.

Wychowywał się bez ojca, który zginął w 1944 na froncie. W 1960 zdobył tytuł zawodowy inżyniera na uniwersytecie w Dniepropietrowsku, później uzyskał stopień kandydata nauk technicznych. Początkowo pracował jako projektant w biurze konstruktorskim Piwdenne, w największym na świecie kompleksie rakietowym, zdobywając dwie nagrody państwowe za osiągnięcia w projektowaniu techniki rakietowej. Potem był zatrudniony jako inżynier, a następnie na stanowisku kierowniczym, w ośrodku Bajkonur, z którego wystrzeliwano radzieckie pojazdy kosmiczne. Przez sześć lat zajmował stanowisko dyrektora generalnego Piwdenne.

W latach 1981-1991 należał do centralnego komitetu partii komunistycznej na Ukrainie. W 1991 uzyskał mandat poselski do Rady Najwyższej. W okresie 1992-1993 pełnił funkcję premiera Ukrainy. W 1994 został po raz drugi wybrany do parlamentu. W tym samym roku wziął udział w wyborach prezydenckich, pokonując dotychczasową głowę państwa, Leonida Krawczuka. Zwyciężył też w kolejnych wyborach w 1999, konkurując w drugiej turze z liderem Komunistycznej Partii Ukrainy, Petrem Symonenką.

Jego oponenci i część zagranicznych mediów wiąże jego osobę ze zniknięciem opozycyjnego dziennikarza Georgija Gongadze, który został zamordowany we wrześniu 2000. Dowodem miały być nagrane potajemnie i udostępnione zachodnim mediom przez byłego prezydenckiego ochroniarza (majora Mykołę Melnyczenkę) taśmy, z których miało wynikać, że w rozmowie z ówczesnymi szefem administracji Wołodymyrem Łytwynem i ministrem spraw wewnętrznych Jurijem Krawczenko prezydent dyskutował na temat pozbycia się niewygodnego dziennikarza. Taśmy ujawnił lider Socjalistycznej Partii Ukrainy Ołeksandr Moroz, co stało się początkiem szerokiej akcji społecznej "Ukraina bez Kuczmy", demonstracji ulicznych i postawienia miasteczka namiotowego demonstrantów w centrum Kijowa.

W 2001 parlament kilkakrotnie bezskutecznie starał się uruchomić procedurę impeachmentu. Pojawiły się też oskarżenia o bezprawną sprzedaż broni za granicę. Popularność Leonida Kuczmy spadła z 60 do 20%.

W wyborach parlamentarnych w 2002 wspierał blok Za Jedyną Ukrainę (ukr. За едину Україну!), na którego czele stał Wołodymyr Łytwyn.

Ukraiński prezydent był przez wiele lat popierany przez zachodnich polityków (również przez Aleksandra Kwaśniewskiego, który wielokrotnie demonstrował dla niego sympatię), liczących na wyraźniejsze zwrócenie się Ukrainy ku Zachodowi. W lipcu 2004 Leonid Kuczma wykonał gwałtowny zwrot w polityce zagranicznej, rezygnując z aspiracji do członkostwa w NATO oraz UE, licząc w zamian na pomoc prezydenta Rosji Władimira Putina w utrzymaniu władzy.

Leonid Kuczma z Donaldem Rumsfeldem

W wyborach prezydenckich popierał kandydaturę Wiktora Janukowycza. Po wybuchu Pomarańczowej Rewolucji brał udział w negocjacjach mających zakończyć powstały kryzys. Jego prezydencki mandat wygasł formalnie 31 października 2004.

Odznaczony m.in. polskim Orderem Orła Białego (1997).

Żonaty, ma córkę, która jest żoną znanego biznesmena ukraińskiego i byłego deputowanego, Wiktora Pinczuka.