Laokoon

Z Wikipedii

Laokoon (gr. Λαοκοων) – według Wergiliusza, syn Antenora czy też Akoitesa, kapłan Tymbrajskiego Apollina, ostrzegał Trojańczyków o niebezpieczeństwie, jakim był drewniany koń, i z tego powodu został wraz z dwoma synami zabity przez dwa ogromne morskie węże nasłane nań przez zagniewanych bogów.

Podanie to ma szczególne znaczenie w świetle słynnego dzieła rzeźbiarskiego znalezionego w 1506 w okolicy Rzymu, wyobrażającego śmierć Laokoona i jego synów. Rzeźba została umieszczona przez papieża Juliusza II w zbiorach Watykanu. Dzieło to, zwane Grupą Laokoona, wykonane (według Pliniusza) przez rzeźbiarzy Agesandra, Polidora i Atenodora z Rodos, należy do najcenniejszych dzieł sztuki klasycznej. Wedle O. Müllera przedstawia on 3 akty tragedii. Podczas gdy starszy syn, znajdujący się jeszcze w sytuacji dającej szanse ratunku, wyobraża początek akcji, a młodszy zginął już w uściskach węży, w ojcu – figurze środkowej – pokazano energię i patos w obliczu nieuchronnej śmierci, obraz pełen wzniosłości i grozy.

Co do czasu powstania grupy Laokoona nie ma dotąd zgody. Welcker i O. Müller datują ją na okres rozkwitu szkoły rodyjskiej (ok. 150 r p.n.e.), inni zaś, jak Tyrsz i C.T. Hormann, do pierwszych czasów cesarstwa.

Kopie tego arcydzieła wykonali między innymi Bacio Bandinelli i Giacopo Tatti.

Imię Laokoona nosił też syn Partaona, wuj Meleagra, który towarzyszył temu ostatniemu w wyprawie Argonautów.