Kazimierz Domański
Z Wikipedii
Kazimierz Domański (ur. 1934 w Uszni (Ukraina), zm. 21 czerwca 2002 we Wrocławiu) - kontrowersyjny wizjoner chrześcijański z Oławy, wieloletni pracownik Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Oławie, rencista, prezes niezależnego od kościoła katolickiego Stowarzyszenia Ducha Świętego (1999-2002).
Był piątym dzieckiem Emilii i Łukasza Domańskich, którzy w sumie mieli czterech synów i cztery córki. Ojca stracił w 1944, kiedy rozstrzelali go Niemcy za współpracę z partyzantami AK. W 1945 rodzina Domańskich trafiła na Ziemie Zachodnie, do Niwnika. Niedostatek wielodzietnej rodziny był jedną z przyczyn tego, że Kazimierz Domański skończył swą edukację na trzech klasach szkoły podstawowej.
Wcześnie podjął samodzielną pracę, a w 1956 ożenił się z Bronisławą Bilewicz, która tak jak on przyjechała po wojnie z Kresów i od 1954 była zatrudniona w Jelczu w magazynach zakładów samochodowych. Ślub wzięli w Wójcicach, wkrótce urodził się im syn Stanisław (1958) i córka Grażyna (1962). Po urodzeniu Stanisława żona Kazimierza Domańskiego zajęła się wychowaniem dzieci i domowym gospodarstwem. W tym samym roku Kazimierz podjął pracę w przedsiębiorstwie remontowo-budowlanym jako malarz. W 1966 uległ wypadkowi samochodowemu, w którym doznał urazu kręgosłupa i wstrząśnienia mózgu. W 1967 Kazimierz Domański podjął pracę jako malarz w kolejowych zakładach naprawczych i wraz z rodziną zamieszkał w Oławie. Po kilku latach (1974) zmienił mieszkanie w Oławie, a także zaczął zajmować się w wolnym czasie posiadaną w Nowym Otoku działką, na której zamieszkał w latach osiemdziesiątych XX wieku w związku z podjętą przez siebie misją religijną, którą prowadził do 2002 roku.
[edytuj] Prywatne objawienia
Jak twierdził Kazimierz Domański jego rzekome objawienia rozpoczeły się 8 czerwca 1983 roku. Wówczas to na swojej działce przy ulicy Nowy Otok w Oławie miała mu się objawić Matka Boska i nakazać uzdrawianie ludzi. Tego samego dnia Kazimierz Domański zbudował w swojej altance na ogródkach działkowych ołtarzyk i zawiadomił księdza proboszcza. Sprawa nigdy nie nabrałaby większego rozgłosu gdyby nie zainteresowanie ze strony lokalnych mediów. Po publikacji prasowej we wrocławskim czasopiśmie Sprawy i Ludzie oraz reportażu telewizyjnym ruch pielgrzymkowy ogarnął całą Polskę. Tysiące pielgrzymów chciało zobaczyć miejsce cudu, co paraliżowało życie w mieście i stawało się niewygodne dla władz PRL. W 1985 i 1986 roku ruch pątniczy jeszcze bardziej wzrósł kiedy miasto Oława wzięło udział w bardzo popularnym programie TV Turniej Miast oraz po wystąpieniu gen. Wojciecha Jaruzelskiego na plenum KC PZPR, który skrytykował to, co się działo na Dolnym Śląsku w związku z rzekomymi objawieniami. W tym samym czasie wzrosła również działalność samego Domańskiego. Wizjoner twierdził, że przychodzi do niego nie tylko Matka Boska, ale i Jezus Chrystus. 3 października 1984 roku Domański przekazał, że jednym z celów jego misji jest wybudowanie w miejscu objawień sanktuarium Matki Bożej Pokoju. W listopadzie 1985, gdy pierwsza fala zainteresowań oławskimi objawieniami opadła, Domański ogłosił, że Matka Boska pozwoliła nagrać swój głos na taśmę magnetofonową. Do Oławy znów ściągały tysiące wiernych co niepokoiło MO, ale przede wszystkim miejscowe władze partyjne. Na działkach coraz częściej Kazimierz Domański głosił swoje orędzia, apelował m.in. o to, by kobiety nie chodziły w spodniach i by nie przyjmowano komunii świętej na stojąco. 17 stycznia 1986 roku Episkopat Polski po kilkuletnim zapoznawaniu się z treściami wizji wydał komunikat, w którym stwierdzono brak prawdziwości objawień i ich fałszywość. Stwierdzono rażące błędy doktrynalne. Jednym z takich błędów było twierdzenie, iż realna obecność Jezusa Chrystusa w konsekrowanych hostiach zanika w momencie przyjmowania Komunii Świętej w postawie stojącej.
Oficjalna krytyka ze strony kościoła katolickiego nie zraziła jednak Kazimierza Domańskiego i jego sympatyków do dalszych działań. Rozpoczął on budowę prywatnego sanktuarium nieopodal ogródków działkowych na, których dokonywały sie rzekome objawienia i gdzie dalej przybywali pielgrzymi. Wykorzystując luki prawne oraz ofiarność darczyńców zbudował na swojej posesji w Nowym Otoku na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku zabudowania gospodarcze, które były niczym innym jak kościołem, kaplicą, plebanią i domem pielgrzymkowym. Zapraszał również do siebie różnych księży, emerytowanych lub spoza archidiecezji wrocławskiej, aby odprawiali msze święte na terenie jego siedliska. Gościł również u siebie innych kontrowersyjnych wizjonerów m.in. Williama Kamma zwanego Małym Kamykiem.
[edytuj] Stowarzyszenie Ducha Świętego
16 czerwca 1999 roku w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu Kazimierz Domański wraz z żoną Bronisławą zarejestrował Stowarzyszenie Ducha Świętego, które wywołało spór z kościołem katolickim o charakter organizacji. Z powodu braku ustępstw ze strony samego Domańskiego Kuria Metropolitalna we Wrocławiu wydała decyzję o potraktowaniu ruchu jako sekty chrześcijańskiej oraz nałożeniu na stowarzyszenie i osoby je wspierające interdyktu kościelnego.
W połowie czerwca 2002 roku Kazimierz Domański z powodu problemów zdrowotnych znalazł się w szpitalu wojskowym we Wrocławiu (udar mózgu). Na łożu śmierci zdążył pojednać się z Kościołem, otrzymując rozgrzeszenie i przyjmując sakrament namaszczenia chorych z rąk szpitalnego kapelana katolickiego. Arcybiskup metropolita wrocławski Henryk Gulbinowicz udzielił mu dyspensy i pozwolił na pogrzeb na cmentarzu w Oławie.
Po śmierci męża opiekę nad Stowarzyszeniem Ducha Świętego przejęła Bronisława Domańska. Ona też rozpoczęła zabiegi mające na celu likwidację sekty i delegalizację stowarzyszenia. W wyniku porozumienia od 2005 roku z kurią rozpoczął się proces przekazania majątku Stowarzyszenia Ducha Świętego kościołowi katolickiemu. 17 listopada 2005 roku zabudowania prywatnej świątyni Matki Bożej Królowej Wszechświata Bożego Pokoju na ulicy Nowy Otok w Oławie zostały oficjalnie przekazane na cel organizowanej tam parafii katolickiej pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny Królowej. Kościół ten został uroczyście poświęcony przez metropolitę wrocławskiego, arcybiskupa Mariana Gołębiewskiego 22 sierpnia 2007 roku.
