Karabin AN-94

Z Wikipedii

Awtomat Nikonowa (AN-94)
Dane podstawowe
Państwo	Rosja
Producent	Iżmasz
Rodzaj	karabin szturmowy
Historia
Prototypy	1987 - 1993
Produkcja seryjna	1993 - do chwili obecnej
Dane techniczne
Kaliber	5,45 mm
Nabój	5,45 x 39 mm
Wymiary
Długość	728 mm (z kolbą złożoną) 943 mm (z kolbą rozłożona)
Masa
broni	3,85 kg (niezaładowany)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	ok. 900 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	1800 strz./min (serie dwustrzałowe) 600 strz./min (serie o dowolnej długości)
Zasięg skuteczny	700 m

Awtomat Nikonowa (AN-94) - (Автомат Никонова АН-94, Абакан) rosyjski karabin szturmowy. Produkowany przez Zakłady Mechaniczne w Iżewsku (Iżmasz). Ma zastąpić karabin AK-74.

Spis treści 1 Historia konstrukcji 2 Opis konstrukcji 3 Bibliografia 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia konstrukcji

W 1949 do uzbrojenia Armii Czerwonej wprowadzono karabin AK-47 kalibru 7,62 x 39 mm. W latach siedemdziesiątych wprowadzono AK-74 kalibru 5,45 x 39 mm. Były to dobre karabiny, ale nie pozbawione pewnych wad. Dużą niezawodność tych karabinów uzyskano stosując zamek i suwadło o dużej masie i silną sprężynę powrotną. Duża energia części ruchomych powodowała, że karabiny Kałasznikowa były bardzo niezawodne, ale przy strzelaniu seriami ruch zespołu ruchomego o dużej masie powodował, że broń dość silnie drgała, co zwiększało rozrzut.

Mając na względzie tę wadę, na początku lat osiemdziesiątych ogłoszono w ZSRR konkurs o kryptonimie Projekt Abakan na nowy karabin szturmowy. Nowy karabin miał nadal strzelać nabojem 5,45 x 39 mm, ale rozrzut pocisków przy strzelaniu seriami miał być 5-10 razy mniejszy niż w przypadku AK-74. Dodatkowo wymagano aby z nowym karabinem można było stosować akcesoria (bagnet, magazynki, granatnik podwieszany itp.) opracowane dla karabinu AK-74.

W konkursie wzięła udział większość biur konstrukcyjnych zajmujących się bronią strzelecką. W celu zmniejszenia rozrzutu próbowano:

• opóźnić zjawisko odrzutu broni do momentu opuszczenia lufy przez pociski.
• zrównoważyć ruch zamka i suwadła ruchem poruszającej się w przeciwnym kierunku przeciwmasy.

W 1987 odbyły się próby prototypów, w wyniku których do dalszych prac skierowano:

• TKB-0146 (I. J. Stieczkina)
• TKB-0111 (G. A. Korobowa)
• ASM (G. Nikonowa)

W kilka miesięcy później odbyły się testy dopracowanych prototypów, spośród których za najlepszy uznano karabin Nikonowa. W następnych latach trwały próby w jednostkach wojskowych i przygotowania do produkcji seryjnej. Oficjalna prezentacja nowego karabinu miała miejsce w 1993 po podjęciu decyzji o przyjęciu karabinu Nikonowa do uzbrojenia jako AN-94.

Pomimo tej decyzji karabin jest wprowadzany do uzbrojenia bardzo powoli. Zdjęcia tego karabinu pochodzą najczęściej z targów broni i pokazów dla prasy. Prawdopodobną przyczyną minimalnych zakupów karabinów AN-94 jest fakt, że wydaje się on ślepą uliczką w rozwoju karabinów. Co prawda udało się zmniejszyć rozrzut pocisków w serii dwustrzałowej, ale w realnych warunkach podstawową przyczyną braku trafień nie jest rozrzut klasycznych karabinów, tylko błędy celowania. Dlatego najnowsze karabiny, takie jak G36 czy FN F2000, są pod względem konstrukcji dość konwencjonalne. Nową jakość tworzą zastosowane w nich celowniki optyczne, czy kolimatorowe. Jeszcze jedną wadą AN-94 jest kolba, która gdy jest złożona zasłania język spustowy i rękojeść co w efekcie nie pozwala prowadzić ognia i ogranicza użycie karabinu w pomieszczeniach. Kolejną wadą jest działanie przełącznika ognia. Pozycja strzelania 2 strzałowa serią jest umieszczona pomiędzy ogniem ciągłym i pojedynczym i w czasie walki żołnierze najzwyczajniej z niej nie korzystają, bo w stresie bardzo trudno ustawić przełącznik ognia w tej pozycji.

[edytuj] Opis konstrukcji

Karabin AN-94 jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie. Zamek ryglowany przez obrót. W celu opóźnienia zadziałania odrzutu broni na strzelca zastosowano układ składający się z ruchomej lufy, zamka i suwadła. Przy strzelaniu seriami dwustrzałowymi po odpaleniu pierwszego pocisku zespół zamek-suwadło i lufa zaczynają poruszać się do tyłu, następuje odryglowanie zamka, ekstrakcja łuski. W tym czasie specjalny popychacz napędzany przekładnią linową wypycha drugi nabój z magazynka przed zamek, następuje zaryglowanie zamka i drugi strzał. Dopiero wtedy mechanizmy docierają do skrajnego, tylnego położenia i strzelec odczuwa odrzut. Dzięki takiemu działaniu znacznie zmniejsza się rozrzut, ale tylko w serii dwustrzałowej. Przy strzelaniu ogniem ciągłym łączna masa całego zespołu ruchomego (zamek, suwadło i lufa) musi powodować duże przemieszczenia środka ciężkości broni i w rezultacie zwiększać rozrzut. Przełącznik rodzaju ognia ma postać suwaka nad chwytem pistoletowym (ustawienia ogień pojedynczy, seria dwustrzałowa, ogień ciągły). Osobny bezpiecznik w postaci kołka umieszczonego w miejscu połączenia kabłąka spustowego z komorą zamkową. Zasilanie z łukowych magazynków 30-nabojowych (takie same jak w karabinie AK-74). Lufa zakończona wielofunkcyjnym urządzeniem wylotowym. Możliwość mocowania bagnetu na podstawie umieszczonej z prawej strony urządzenia wylotowego. Mechaniczne przyrządy składają się z muszki w osłonie pierścieniowej i celownika przeziernikowego. Z lewej strony broni standardowa rosyjska szyna do montażu celowników optycznych. Kolba z tworzywa sztucznego składana na prawą stronę karabinu, początkowo klasyczna, później o kształcie jak w RPK (stara złożona utrudniała strzelanie).

[edytuj] Bibliografia

• Cymer, Łukasz. AN-94 Abakan - spóźniona nowość z Rosji. Raport-wto. 2001, nr 4, str. 30-32. ISSN 1479-270X.
• Mitin, Sergiusz. Projekt Abakan. Nowa Technika Wojskowa. 2002, nr 3, str. 21-26. ISSN 1230-1655.
• Mitin, Sergiusz. Projekt Abakan cz. II. Nowa Technika Wojskowa. 2002, nr 4, str. 13-20. ISSN 1230-1655.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• guns.ru
• strona producenta