Kajetan z Thieny
Z Wikipedii
| Kajetan z Thieny | |
|---|---|
 |
|
| Urodzony | Październik 1480 Vicenza |
| Zmarł | 7 sierpnia 1547 Neapol |
| Kościół / wyznanie | kościół rzymskokatolicki |
| Beatyfikowany | 1629 przez papieża Urbana VIII |
| Kanonizowany | 1671 przez papieża Klemensa X |
| Wspomnienie obchodzone dnia | 7 sierpnia |
| Atrybuty | |
| Patron | bezrobotnych, poszukujących pracy, Zmartwychwstańców |
| Szczególne miejsca kultu | Neapol |
 Portal Święci |
|
Św. Kajetan z Thieny, wł. Gaetano di Thiene (ur. 1480 w Vicenza we Włoszech, zm. 7 sierpnia 1547 r. w Neapolu) – założyciel zakonu teatynów, święty katolicki.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
Kajetan urodził się we włoskim mieście Vicenza w 1480 roku. Jego rodzicami byli Kasper i Maria Porto, a ponieważ ojciec Kajetana pochodził z Thieny, świętego często też nazywa się Kajetanem z Thieny. Kajetan w 1504 roku uzyskał w Padwie doktorat z prawa rzymskiego i kościelnego. W 1506 roku przeniósł się do Rzymu, gdzie na dworze papieskim pełnił funkcję protonotariusza papieskiego. Dwa lata później został mianowany proboszczem w parafiach Malo i Bressanvido. W tym czasie był taki zwyczaj, że proboszczem mógł być mianowany człowiek świecki, żeby mieć źródło utrzymania, ale oczywiście obowiązki duszpasterskie wypełniali kapłani. Kajetan odwiedzał szpitale i przytułki dla ubogich, które starał się w miarę możliwości wspierać. Dopiero w wieku 36 lat Kajetan zdecydował się przyjąć święcenia kapłańskie. W 1520 roku Kajetan powrócił do Vicenzy. Bardzo dużo pracował z ludźmi: głosił kazania, spowiadał, prowadził katechizację dzieci i młodzieży, a także odwiedzał chorych i ubogich w szpitalach i przytułkach. Wokół niego zaczęli się gromadzić uczniowie, którzy wspomagali go w jego pracy.
Wystąpienie Marcina Lutra w 1517 r., a następnie reformacja były przyczyną ogromnych strat zakonów, szczególnie benedyktynów i augustianów. W wielu krajach Europy życie zakonne ustało (Anglia, Skandynawia, większość państw niemieckich). Niedostosowanie do zmieniającej się rzeczywistości, bogactwo i upadek moralny starych zakonów były szczególnie atakowane przez zwolenników reformacji. W poł. XVI wieku, jako odpowiedź Kościoła, powstał nowy typ zakonów — klerycy regularni, których członkowie kładli nacisk głównie na indywidualną, wewnętrzną religijność kapłanów i wiernych, pracę duszpasterską — kazania, spowiedź, ćwiczenia duchowne, a także edukacyjną. Najważniejszym zakonami kleryckim stali się jezuici, założeni w 1534 r. przez św. Ignacego Loyolę, a także pijarzy, teatyni i kamilianie (kanonicy regularni posługujący chorym). Dążenia do odnowy przejawiały się również wśród mendykantów (karmelici bosi, reformaci) i cystersów (trapiści).
W 1523 roku Kajetan powrócił do Rzymu, a w rok później papież zatwierdził powstanie nowego zgromadzenia zakonnego, założonego przez św. Kajetana. Zakon nazwano Kanonikami Regularnymi, ale od imienia założyciela nazywano go również kajetanami; używano również nazwy teatyni. Wśród pierwszych braci tego zakonu znalazł się także późniejszy papież Paweł IV. W 1527 roku cesarz Niemiec i król Hiszpanii Karol V Habsburg, chcąc zemścić się na papieżu Klemensie VII, najechał Rzym i splądrował miasto. Św. Kajetan był przez pewien czas więziony. Kajetan szczególne nabożeństwo miał do Dzieciątka Jezus. Do dnia dzisiejszego figurka Dzieciątka Jezus św. Kajetana słynie jako cudowna. W 1547 roku w Neapolu wybuchła wojna domowa. Święty Kajetan miał prosić Pana Boga, by przyjął ofiarę jego życia dla zahamowania rozlewu krwi. Pan Bóg widać przyjął ofiarę, ponieważ 7 sierpnia tego roku Kajetan umarł.
[edytuj] Relikwie
Relikwie św. Kajetana złożono w okazałym grobowcu w kościele S. Paolo Maggiore w Neapolu, gdzie spoczywają do dzisiaj.
[edytuj] Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny
Beatyfikacji Kajetana dokonał papież Urban VIII w 1629 roku. Kanonizował go w 1671 roku papież Klemens X.
