Z Wikipedii
Jałowiec sabiński (Juniperus sabina L.) – gatunek krzewu iglastego należący do rodziny cyprysowatych. Inne nazwy zwyczajowe: jałowiec sawina, jałowiec sawiński. Jego ojczyzną są góry południowej Europy oraz Azji Mniejszej, Azji północnej i Kaukazu. W Polsce roślina bardzo rzadka na naturalnych stanowiskach. Często natomiast uprawiany jako roślina ozdobna.
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Płożący się nisko po ziemi, silnie rozgałęziony na boki krzew. Pędy niemal okrągłe na przekroju, pokładające się i podnoszące.
- Liście
- Ulistnienie naprzeciwległe. Liście trójkątnie-jajowate, przylegające do gałązek, łuskowate. Mają długość 1–3 mm i zachodzą na siebie dachówkowato.
- Szyszki
- Wyrastają na haczykowato zagiętej szypułce, zwisające czarne szyszkojagody. Dojrzewają w drugim roku.
- Biotop
- W Polsce występuje jako relikt w Pieninach, na nasłonecznionych, trudno dostępnych, południowych stokach.
- Roślina trująca
- Charakterystyczny dla jałowca sawinia jest silny i nieprzyjemny zapach spowodowany obecnością sabinolu.
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina ozdobna: uprawiany w ogródkach i parkach. Nadaje się do ogrodów skalnych, na murki, w trawnikach. Jest bardzo wytrzymały na niekorzystne warunki środowiska. Typowy gatunek rozwija się bardzo ekspansywie, osiągając wysokość do 1 m i kilka metrów średnicy. Istnieją odmiany wolniej rosnące i mniejsze.
- `Blaue Donau` - igły zielononiebieskie. Niski krzew o szybkim wzroście, osiągający wysokość ok. 0,5 m i szerokość 1,5 m
- `Glauca` - igły i łuski niebieskozielone, zimą rudziejące. Ma rozłożysty pokrój i szybko rośnie.
- `Variegata` - końce niektórych pędów ma przebarwione na biało. Rośnie słabiej od typowego gatunku.
- `Tamariscifolia` - ma szarozielone zabarwienie i słabszy wzrost. Starsze okazy osiągają do 1 m wysokości. Ich gałęzie dachówkowato zachodzą na siebie.
[edytuj] Zagrożenia i ochrona
Powszechne w medycynie ludowej przekonanie o jego leczniczych właściwościach doprowadziło do prawie całkowitego wytępienia w obrębie Pienin. Obecnie spotyka się go liczniej tylko w dwóch miejscach: na stromej skale Facimiech w przełomie Dunajca oraz w masywie Trzech Koron. Łącznie 8 stanowisk.
Kategorie zagrożenia gatunku:
Przypisy
- ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
Galeria zdjęć i grafik.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
