Historia idei politycznych
Z Wikipedii
Historia idei – dział filozofii zajmujący się refleksją nad polityką i podstawowymi dla niej pojęciami takimi jak władza, wspólnota, suwerenność od starożytności po czasy współczesne.
Dyscyplina akademicka występująca na polskich uczelniach m. in. pod nazwami: historia myśli politycznej, filozofia polityczna, historia doktryn polityczno prawnych (oczywiście między wymienionymi przedmiotami dydaktycznymi występują niewielkie różnice).
Podstawowe znaczenie dla historii idei mają najważniejsi myśliciele w historii filozofii (acz badani ze specyficznego punktu widzenia): Platon, Arystoteles, Cyceron, Św. Augustyn z Hippony, Święty Tomasz z Akwinu, Niccolò Machiavelli, Thomas Hobbes, John Locke, Jan Jakub Rousseau (żeby wymienić tylko kilku).
Dla rozwoju myśli politycznej w Polsce największe zasługi mieli: Paweł Włodkowic, Wawrzyniec Goślicki, Andrzej Wolan, Stanisław Leszczyński, Hugo Kołłątaj, Tadeusz Czacki, Julian Ursyn Niemcewicz, Stanisław Małachowski, Dyzma Bończa-Tomaszewski, Stanisław Staszic, Adam Mickiewicz, Zygmunt Krasiński, Józef Szujski, Stanisław Tarnowski, Stanisław Koźmian, Maurycy Mochnacki, August Cieszkowski, Karol Libelt, Aleksander Świętochowski, Ludwik Krzywicki, Edward Abramowski, Róża Luksemburg, Roman Dmowski, Adolf Bocheński, Stanisław Cat Mackiewicz .
W drugiej połowie XX wieku największą rolę w Polsce odgrywała warszawska szkoła historyków idei, wywodząca się częściowo z obozu polskich marksistów-rewizjonistów.
Spośród polskich historyków idei wymienić można przykładowo osoby takie jak: Bronisław Baczko, Jan Baszkiewicz, Marek Cichocki, Stanisław Filipowicz, Konstanty Grzybowski, Robert Gwiazdowski, Hubert Izdebski, Barbara Markiewicz, Leszek Kołakowski, Tadeusz Kroński, Marcin Król, Wojciech Kaute, Władysław Kulesza, Mieczysław Maneli, Henryk Olszewski, Krzysztof Pomian, Franciszek Ryszka, Grzegorz Leopold Seidler, Barbara Szacka, Jerzy Szacki, Paweł Śpiewak, Andrzej Sylwestrzak, Andrzej Walicki.
